Ναι

του Κώστα Βαξεβάνη

Ναι λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά μετά τη συστράτευση αυτής της χώρας στην Εθνική Αντίσταση που παρουσιάζει τέτοια ομοθυμία σε μια πολιτική υπόθεση. Δεν είναι μόνο το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Είναι μεγάλο ακόμα το ποσοστό ανθρώπων που παρά τη θέλησή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία με την οποία συστηματικά τον περιέβαλαν αν και συμφωνεί πως κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Δηλαδή πολύ απλά, το 62% που διαμορφώθηκε παρά τον καταιγισμό  βίας των απευθείας μεταδόσεων της διαπλοκής, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές, είναι πολύ μεγαλύτερο.

 

Όσο και αν είναι, είναι πάντως μια ισχυρή βάση για μια άλλη πορεία της χώρας.

Ξημέρωσε με τον κόσμο περήφανο και περισσότερο υπεύθυνο από ποτέ. 

Με τους πολίτες να έχουν ξεπεράσει εκείνο το ψυχολογικό όριο μετά το οποίο δεν περνάει ο φόβος και δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά της υποταγής. 

Δεν ήταν μια πολιτική αντιπαράθεση. 

Ήταν πόλεμος. 

Χρησιμοποιήθηκαν όροι πολεμικών ψυχολογικών επιχειρήσεων για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης. 

Επικοινωνιολόγοι έγραφαν μηνύματα «Ναι στον έρωτα, ναι στην αγάπη» προσπαθώντας να αποφορτίσουν το ΝΑΙ από την πολιτική του έννοια και να δώσουν ένα περίγραμμα θετικής στάσης. 

Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θυμήθηκαν να προσφέρουν δωρεάν χρόνο ομιλίας μέσα στο δημοψήφισμα παίζοντας με το «Ναι» ως λέξη αποδοχής. 

Δεκάδες σποτ που χρηματοδοτήθηκαν άγνωστο από ποιόν, χωρίς υπογραφή και πάτρωνα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και κατέκλυσαν το youtube ως διαφημιστικά πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε θέαση. 

Ξεπεσμένοι σελεμπριτάδες βγήκαν στην τηλεόραση για να απαντήσουν για πρώτη φορά δίλημμα άλλο από το «πάμε Μύκονο ή Πάρο;». 

Ακόμη και ο Σάκης πήρε θέση ξεπληρώνοντας κάποιες από τις υποχρεώσεις στο σύστημα που τον έφτιαξε και δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μιλάει κιόλας. 

Στο koutipandoras.gr δημοσιεύτηκαν ομιλίες επιχειρηματιών προς το προσωπικό τους που απειλούσαν με απολύσεις και κατάργηση θέσεων εργασίας αν επικρατήσει το ΟΧΙ. 

Σύσσωμη η διαπλοκή αλλά και η υποκουλτούρα του lifestyle έδωσε το παρόν στον υπέρ πάντων αγώνα.

Το πιο σοβαρό όμως ήταν πως όλα αυτά δεν έγιναν σε συνθήκες πιθανού φόβου αλλά σε πραγματικές συνθήκες. 

Με τράπεζες κλειστές, με ουρές στα βενζινάδικα που δημιούργησαν τα ρεπορτάζ τρόμου στην τηλεόραση, με εφόδους στα super market. 

Κι όμως το ΟΧΙ, δηλαδή το ΝΑΙ σε μια άλλη πορεία της χώρας έφτασε 62%. 

Μπορεί ο καθένας λοιπόν να αξιολογήσει το μέγεθός του. 

Πάνω απ όλα είναι μια μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν φοβήθηκε να βάλει το πραγματικό δίλημμα στην κοινωνία. 

Από το βράδυ της 5ης Ιουλίου, η Ελλάδα είναι ένα σύμβολο για την Ευρώπη. 

Οι προσπάθειες για να εμφανιστεί το θέμα της Ελλάδας ως ένα λογιστικό πρόβλημα έμειναν ανεκπλήρωτες. 

Το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, παίρνει την πολιτική του διάσταση, αφού γονιμοποίησε με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ολόκληρη την Ευρώπη. 

Δεν είμαστε πλέον σε γραφεία διαπραγματεύσεων, δεν μιλάμε για ομάδα διαπραγματεύσεων αλλά για το μεγάλο τερέν όπου παίκτης είναι ο λαός. 

Και κυρίως ο λαός αυτός έχει δηλώσει πως δεν μπορεί να φοβηθεί αφού πέρασε με επιτυχία το crash test, με τους κατασκευασμένους εφιάλτες.

Παράγοντας όμως της νίκης είναι και η ίδια η διαπλοκή. 

Ήταν τέτοιο το μένος της να τελειώσει με τον Τσίπρα, να κλείσει την παρένθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που ξεχύθηκε με πρωτοφανή ένταση σε όλα τα μέτωπα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί ποιοί είναι το ΝΑΙ. 

Από το Σάκη Ρουβά ως το Γιάννο Παπαντωνίου και από τον «ημιέτοιμο» να κυβερνήσει Θεοδωράκη ως τον νεκραναστημένο Βαρβιτσιώτη όλοι με μια φωνή φώναζαν ΝΑΙ. 

Δήλωναν δηλαδή καθημερινά στον κόσμο πως το ΝΑΙ είναι η διαπλοκή και όσοι έφεραν τη χώρα εδώ που είναι.

Ρόλο για μια ακόμη φορά έπαιξε και η μανία και βιασύνη των δανειστών. 

Η αδυναμία τους να τηρήσουν τους δημοκρατικούς έστω τύπους, η συνεχή προσπάθεια να παρεμβαίνουν στη χώρα  δηλώνοντας πως θέλουν να καθορίσουν τα πράγματα, ενεργοποίησε τα πατριωτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου που δεν ανεχόταν άλλο να του υποδεικνύουν τί θα κάνει. 

Η προσπάθεια να ρίξουν τον Τσίπρα, έκανε σύμμαχό του το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. 

Το ποιός μας αρέσει στην Ελλάδα και ποιός όχι είναι δική μας υπόθεση. 

Δεν πρόκειται για εθνικιστική έξαρση αλλά για υποστήριξη των αρχών δημοκρατίας στην Ευρώπη. 

Το αποτέλεσμα είναι πως ο Τσίπρας πάει στις Βρυξέλλες με μια απειλή που είναι ο λαός. 

Δηλώνει πιστός στα ευρωπαϊκά ιδεώδη αλλά ταυτόχρονα και έτοιμος να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και την ομαλότητα. 

Ακροατής πλέον είναι όλη η Ευρώπη και όχι ο Σόιμπλε. 

Η νίκη Τσίπρα είναι ήττα για την αδιαλλαξία της Μέρκελ. 

Μπορεί στη Σύνοδο Κορυφής να ρίξουν για μια ακόμη φορά τις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τη Μάλτα να βρίζουν την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν όπως παλιά. 

Γνωρίζουν πως τα πράγματα είναι οριακά. 

Έχουν να σταθμίσουν την αποφασισμένη Ελλάδα και τις απαιτήσεις της και από την άλλη την καταστροφική εμμονή τους. 

Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Ελλάδας είναι πλέον στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως φάνηκε πριν το δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του όλα τα όπλα για μια καλή συμφωνία, αλλά κυρίως τη δυνατότητα να πολιτικοποιήσει στην Ευρώπη το θέμα της κρίσης. 

Να αναζητήσει τους πολιτικούς συμμάχους για να αναδείξει την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης Ευρώπης. 

Το 62% όμως είναι μια εξαιρετικά σημαντική συναίνεση του λαού προς τον Τσίπρα και για όλα τα θέματα της ελληνικής κοινωνίας. 

Η διαπραγμάτευση πρέπει να μείνει στο γήπεδο της κοινωνίας και όχι να κλειστεί πάλι σε γραφεία. 

Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη όχι μόνο για διαπραγμάτευση και την επίλυση του οικονομικού θέματος αλλά για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας. 

Οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί παράγοντες επί πέντε μήνες κρύφτηκαν πίσω από την διαπραγμάτευση. 

Δεν έκαναν τη θεσμική και κοινωνική ανατροπή που όλοι περίμεναν. 

Περιορίστηκαν να ρητορεύουν στα κανάλια που δεν έπαψαν φυσικά να είναι οι ντουντούκες της προπαγάνδας που οι ίδιοι είχαν νομιμοποιήσει με την παρουσία τους. 

Η σύγκρουση πριν το δημοψήφισμα, αποκάλυψε πως η κυβέρνηση είχε αφήσει ακέραιες όλες τις δομές και τις συμπεριφορές της διαπλοκής και της πολιτικής παθογένειας. 

Αυτό το κατάλαβε κυρίως ο κόσμος  και το ακύρωσε όντας προσβεβλημένος από όσα εξελίσσονταν. 

Όσο διαρκεί η νέα διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση πρέπει να επεξεργαστεί σχέδιο εξυγίανσης της κοινωνίας. 

Νόμους για τα κανάλια, πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τους διεφθαρμένους κι όχι από την κοινωνία, παρεμβάσεις στο Δημόσιο για να το μετατρέψει σε φιλικό προς τον πολίτη. 

Χρειάζεται τώρα, η κυβέρνηση να αποφασίσει ένα δόγμα του σοκ ενάντια στη διαπλοκή, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για την αποκατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας. 

Πρέπει να φτιαχτεί νομικό πλαίσιο που θα καταργεί τώρα το προηγούμενο αθωωτικό που δημιούργησαν για τη διαπλοκή Βενιζέλος και Αθανασίου. 

Το ΣΔΟΕ πρέπει να γίνει εργαλείο εσόδων και όχι αμνήστευσης επωνύμων. 

Εν ολίγοις η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργήσει αντί να φιλολογεί για τη διαπραγμάτευση η οποία είναι σε καλά χέρια με ισχυρές εγγυήσεις. 

Πρέπει επίσης ο Τσίπρας να πετάξει τώρα από τον κυβερνητικό κορμό τα άτομα εκείνα, που υπήρξαν παντός καιρού και με το άλλοθι του τεχνοκράτη υπηρέτησαν το σύστημα και μεγένθυναν τους φόβους και την αστάθεια. 

Έχει στα χέρια του ένα μεγάλο ΟΧΙ που δεν αφορά τη διαπραγμάτευση αλλά τη λειτουργία της χώρας και το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάφαση, το μεγαλύτερο ΝΑΙ για να την αλλάξει. 

Χωρίς έλεος.