Το ΟΧΙ του Γιάνη και της Ζωής και το ΝΑΙ του Τσακαλώτου

του Γ. Ανανδρανιστάκη

Δύσκολο ήταν το ΟΧΙ που είπαν προχθές στη Βουλή οι 38 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δύσκολο να λες ΟΧΙ στην πρόταση της κυβέρνησης που στηρίζεις, δύσκολο να παρακούς τις εκκλήσεις του πρωθυπουργού σου, δύσκολο να προκαλείς κοινοβουλευτικό ρήγμα, που μπορεί να εκληφθεί και ως προανάκρουσμα διχασμού. Δύσκολο το ΟΧΙ, ακόμη δυσκολότερο το ΝΑΙ. Είναι δυσκολότερο να υπερψηφίζεις μέτρα που τα πολεμούσες μια ζωή, προκειμένου να αποφευχθεί η καταστροφή της ασύνταχτης χρεοκοπίας. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς ότι ο Λαφαζάνης, ο Λεουτσάκος, ο Στρατούλης, ο Λαπαβίτσας είναι πιο αριστεροί και πιο ευαίσθητοι από τον Σκουρλέτη, τον Ξανθό, τον Μαντά,

 

τον Φίλη.

Το ΝΑΙ είναι πιο δύσκολο από το ΟΧΙ. 

Το ΟΧΙ είναι επώδυνο, είναι όμως και πολιτική παρακαταθήκη, μπορεί να εκληφθεί ως παράσημο αντίστασης και αγώνα, που το φοράς στο πέτο και βγαίνεις αγέρωχος στα καφενεία και τα τηλεπαράθυρα. 

Το ΝΑΙ, αντιθέτως, μπορεί να γίνει πολιτικό χαντάκι, ρετσινιά στο μέτωπο, να τη βλέπουν οι άλλοι, οι μνημονιακοί, και να λένε ότι μέσα σε μια νύχτα έγινες μνημονιακός και συ. 

Το ΟΧΙ είναι πλουμιστός παπαγάλος που τον ανεβάζεις στον αριστερό ώμο και βγαίνεις στις ρούγες, το ΝΑΙ είναι αμόνι, που σου βαραίνει τη ράχη και τα βήματα.

 

Κατανοητά και συμπαθή, παρόλα αυτά, τα ΟΧΙ, όχι όμως όλα τα ΟΧΙ. 

Το ΟΧΙ της προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι ελάχιστα κατανοητό και ακόμη λιγότερο συμπαθές. 

Δεν είναι τόσο ο θεσμικός ρόλος της που θα έπρεπε να την κάνει πιο μετριοπαθή, είναι κυρίως η ομιλία της στη Βουλή, που έμοιαζε με φλογερό μανιφέστο κόμματος. 

Κόμματος ποπουλίστικου και προσωποπαγούς.

Αν η στάση της Κωνσταντοπούλου είναι ελάχιστα κατανοητή, η στάση του Βαρουφάκη είναι εντελώς ακατανόητη. 

Θα περίμενε κανείς ότι δεν θα πει ΟΧΙ μόνο και μόνο από σεβασμό και συμπαράσταση στον πρωθυπουργό, με τον οποίο πορεύτηκαν σχεδόν μέχρι το τέλος τα δύσβατα μονοπάτια της διαπραγμάτευσης. 

Τον πρωθυπουργό, που το πρωί τον κατηγόρησε ότι έφερε μια συμφωνία ίδια με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (τι μεγαλοστομία, θεέ μου) και το βράδυ -λίγο πριν ψηφίσει ΟΧΙ- τον χειροκροτούσε όρθιος.

 

Το ΟΧΙ του Βαρουφάκη είναι ακατανόητο, ιδίως αν συγκριθεί με το ΝΑΙ του Ευκλείδη Τσακαλώτου. 

Του μαρξιστή οικονομολόγου που πήρε τη σκυτάλη από τον προκάτοχό του στην πιο κρίσιμη στιγμή και πήγε στα θηρία να διαπραγματευτεί μια συμφωνία που θα απέτρεπε την ολοκληρωτική καταστροφή. 

Και μετά την πήρε τη συμφωνία, την πήγε στους συντρόφους του και προσπάθησε να τους πείσει ότι με τους κατάλληλους χειρισμούς -τους χειρισμούς της Αριστεράς- μπορεί να γίνει λιγότερο επαχθής και επίπονη. 

Ήταν πολύ βαριά αυτή η αποστολή για τον Ευκλείδη κι αυτό το βάρος αποτυπώθηκε στην αποστροφή του λόγου του: "Η Δευτέρα το πρωί ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Ήταν μια απόφαση που θα με βαραίνει όλη μου τη ζωή".

Αποτυπώθηκε κυρίως στο πρόσωπό του.