Οι Σκουριές και το δίλλημα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη

Στην ζωή την πραγματική, και λέω ζωή πραγματική γιατί υπάρχει και η φαντασίωση, πολλές φορές, σχεδόν πάντα δηλαδή, όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε επιλογές, βάζουμε κάτω τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας (τα πραγματικά δεδομένα), τα ζυγίζουμε και παίρνουμε τις αποφάσεις μας. Αυτό κάνουμε για ζητήματα που αφορούν στην υγεία μας, στην δουλειά μας, στα παιδιά μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους. Οι αποφάσεις αυτές φροντίζουμε να είναι οι καλύτερες δυνατές μεταξύ αυτών που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε και όχι αυτές που θα θέλαμε, δυστυχώς. Συνήθως, εάν κάνουμε επιλογές που, ναι μεν μας αρέσουν αλλά δεν έχουν καμιά δυνατότητα πραγμάτωσης, τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία. 

Ο καθένας, αν ανατρέξει στην προσωπική και οικογενειακή του διαδρομή, θα βρει πάμπολλα τέτοια παραδείγματα και δεν χρειάζεται και μεγάλη επιχειρηματολογία

για να συμφωνήσει κάποιος σε αυτή την διαπίστωση.
 

Γιατί έκανα αυτόν τον πρόλογο, θέλοντας να μιλήσω για τις εκλογές και για τα μεταλλεία, που είναι το δικό μας θέμα, το δικό μας πρόβλημα;
Ας τα πάρουμε με την σειρά.
 

Διαπίστωση 1η
Το θέμα των Σκουριών για να λυθεί, πρέπει να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις: 

Η μία είναι το κίνημα που πρέπει να γιγαντώνεται και να διεκδικεί και η άλλη είναι να έχουμε μια  κυβέρνηση που θα έχει την πολιτική βούληση να σταματήσει την καταστροφή και να προχωρήσει σε ένα άλλο σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής. 

Τα υπόλοιπα είναι φούμαρα και εκθέσεις ιδεών.
 

Διαπίστωση 2η
Καλό θα ήταν, ο ΣΥΡΙΖΑ που μας έταξε πως θα σταματήσει την καταστροφή στις Σκουριές (και γι’ αυτό τον εμπιστευτήκαμε), να είχε μέχρι τώρα πραγματοποιήσει αυτή του την υπόσχεση. 

Δυστυχώς πολύ αργά έκανε ότι έκανε και το όλο εγχείρημα είναι μετέωρο. 

Βλέπετε είναι και οι μηχανισμοί του βαθέως κράτους, του Μπόμπολα και του ΣΕΒ, των ΜΜΕ και της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης» του ΣΤΕ. 

Ξαναλέω, δυστυχώς. 

Και δεν είναι μόνον αυτό. 

Είναι πως με την γνωστή (και αχαρακτήριστη) τοποθέτηση του Τσίπρα για τους 5.000 εργαζόμενους, διερράγη η εμπιστοσύνη μας και προς αυτόν και προς το κόμμα του. 

Είναι και -τελευταία- η «οχύρωση» πίσω από την «νομιμότητα» και την «νομιμοφάνεια», λες και δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να τους σταματήσει. 

Κοντολογίς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς τον βλέπαμε τον Γενάρη, αλλιώς τον βλέπουμε σήμερα, και με το δίκιο μας.
Υπάρχει μεγάλη φιλολογία περί τούτου και δεν αναφέρομαι στους βαλτούς, σ’ αυτούς που πολεμούν και την υπόθεσή μας και τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Δεν αναφέρομαι στους πληρωμένους ανθρώπους της εταιρείας που τεχνηέντως κάνουν την δουλειά τους σπέρνοντας και διαδίδοντας φήμες και σενάρια (αυτό δα είναι ολόκληρη επιστήμη!). 

Ούτε αναφέρομαι στους «αγωνιστές» που θέλουν να καθοδηγήσουν τον αγώνα μας με την κομματική τους γραμμή παραμάσκαλα, αλλά τους ενδιαφέρει πρωτίστως να στρατολογήσουν κόσμο στο κόμμα τους μέσα από τον αγώνα αυτόν. 

Ούτε αναφέρομαι στους αρχηγίσκους που ότι δεν το διαφεντεύουν, το πολεμούν, κι ας πάει στο διάβολο και η ενότητα, μπροστά στο «εγώ» τους. 

Αναφέρομαι στους συμπατριώτες μας τους Χαλκιδικιώτες αλλά και σε όσους άλλους από άλλα μέρη –και είναι πολλοί- που αφιλοκερδώς, από ευαισθησία και αλληλεγγύη, έκαναν την υπόθεση μας και δική τους υπόθεση, και μάλιστα πρώτης προτεραιότητας. 

Η εμπιστοσύνη μας, όλων αυτών των ανθρώπων, προς τον ΣΥΡΙΖΑ έχει διαρραγεί κι αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. 

Βοηθάει προς τούτο και η αδυναμία του να κρατήσει γενικότερα τις προεκλογικές του υποσχέσεις (μνημόνια κλπ), ακόμα κι αν με ρεαλισμό σκεπτόμενοι –και πολλοί το κάνουμε- αναγνωρίζουμε πως δεν είχε άλλες επιλογές. 

Έδωσε την μάχη, αλλά δεν κατάφερε να κάνει περισσότερα, μέσα στο «γήπεδο που έπαιζε», με τους «παίχτες και τον διαιτητή». 

Αυτά είμαστε διατεθειμένοι να τα καταλάβουμε και να τα δεχτούμε. 

Στο θέμα των Σκουριών όμως δεν υπάρχουν δικαιολογίες. 

Άργησε. 

Τι γίνεται όμως τώρα;
 

Διαπίστωση 3η
Στις 20 Σεπτέμβρη, θα έχουμε μια κυβέρνηση, η οποία θα αποτελείται από τα κόμματα που σήμερα ζητούν την ψήφο μας. 

Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΛΑΕ (Λαφαζάνης), ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΚΚΕ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΛΕΒΕΝΤΗΣ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να αναφερθούμε σ’αυτά που διεκδικούν μια κοινοβουλευτική παρουσία και μια συμμετοχή στην κυβέρνηση. 

Για να δούμε ποια είναι η στάση του καθενός απ’ αυτά σε σχέση με την καταστροφή της Χαλκιδικής; 

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΚΚΕ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΛΕΒΕΝΤΗΣ, το έκαναν καθαρό, είναι με την συνέχιση της καταστροφής. 

Υπάρχουν δείγματα γραφής, υπάρχουν δηλώσεις και επισκέψεις που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία περί τούτου.
Ο Λαφαζάνης (ΛΑΕ) ήταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός. Στους έξι μήνες που ήταν στο υπουργείο έκανε την ανάκληση των οικοδομικών αδειών και πέραν τούτου ουδέν. 

Ούτε καν ήρθε στον τόπο της καταστροφής –όπως πολλές φορές δήλωσε και όφειλε- να δει και να διαπιστώσει «ιδίοις όμμασι» το έγκλημα. 

Ούτε τους διευθυντές του υπουργείου δεν ξήλωσε για να προετοιμάσει το έδαφος για την υλοποίηση των όποιων αποφάσεων. 

Όλο αυτό το διάστημα φαίνεται πως έκανε υψηλή πολιτική, για το πώς θα σώσει την χώρα. 

Την Χαλκιδική πάντως δεν την έσωσε. 

«Εζυγίσθη, εμετρήθη, και ευρέθη ελλιπής».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι συνεπής και συμμετέχει στον αγώνα μας. 

Απαντήστε όμως μόνοι σας στο ερώτημα: 

τι ελπίδες υπάρχουν να κυβερνήσει ή να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση; 

Οι μόνοι λοιπόν που απομένουν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. 

Από πουθενά αλλού δεν μπορούμε να περιμένουμε. 

Στις 20 Σεπτέμβρη ή θα έχουμε μια κυβέρνηση που θα συγκροτείται απ’ αυτούς (αν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτος και δυνατός), ή θα έχουμε μια κυβέρνηση που θα συγκροτείται από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΛΕΒΕΝΤΗ (αν η ΝΔ βγει πρώτη). 

Στην 2η περίπτωση είμαστε χαμένοι από χέρι, οριστικά. 

Στην 1η περίπτωση, παρ’ όλες τις ενστάσεις και τους φόβους (είναι και δικοί μου), έχουμε την ελπίδα πως μπορεί να έχουμε λύση στο πρόβλημά μας.
 

Έτσι είναι στην πραγματική ζωή. 

Με τα πραγματικά δεδομένα πάνω στο τραπέζι, κάνεις την επιλογή σου. 

Αυτήν που θα σου δώσει τις περισσότερες πιθανότητες να πετύχεις τον στόχο σου. 

Δεν υπάρχει βεβαιότητα. 

Υπάρχει ρίσκο και το ξέρουμε. 

Όμως η επιλογή είναι μονόδρομος: 

ΣΥΡΙΖΑ (πρωτίστως) ή ΑΝΕΛ (αν δεν αντέχετε τον ΣΥΡΙΖΑ).

πηγη: facebook.com/georgios.tsirigotis