Η Δημόσια δωρεάν παιδεία και η όπερα της πενταροδεκάρας

"Από πότε η Αριστερά υιοθετεί τα επιχειρήματα των επιχειρήσεων για να αποφύγουν τη φορολόγησή τους και μάχεται υπέρ του δικαιώματος των γονιών να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο ιδιωτικό υποτιμώντας ταυτόχρονα το Δημόσιο σχολείο;"

Ξαφνικά ως δια μαγείας ζούμε σε μια κοινωνία ισότητας που έχουν καταργηθεί οι ταξικοί διαχωρισμοί και καθόλου δεν διαφέρει το Πέραμα, ή το Κερατσίνι, από την Εκάλη και την Κηφισιά. Για ποιο πράγμα ακριβώς θέλουν να μας πείσουν όλοι κανάλια, ινστρούχτορες fb,
 



σύσσωμη η αντιπολίτευση εντός και εκτός βουλής;  
Είναι το ίδιο να στερείται κάποιος την καθημερινή τροφή, τα παιδιά να λιποθυμούν στα δημόσια σχολεία, να τρέφεσαι στα συσσίτια, ή από τα σκουπίδια να έχει ετήσιο εισόδημα 4.000 ή 5.000 ευρώ και να προσπαθείς να ζήσεις και το ίδιο να πληρώνεις 7.000 ευρώ κατά μέσο όρο, το χρόνο μόνο για τα απαιτούμενα δίδακτρα των ιδιωτικών σχολείων;

Όλοι θίγονται από τη σκληρή λιτότητα και τα μνημονιακά μέτρα, αλλά κάποιοι είτε μας αρέσει, είτε όχι, θίγονται περισσότερο. 

Κάποιοι στερούνται τα brands που έβαλαν στο μάτι, ή την έξοδο, κάποιοι δεν μπορούν να πληρώσουν το φροντιστήριο, αλλά και κάποιοι δεν έχουν τίποτα, είναι άνεργοι και ζουν με την κάρτα αλληλεγγύης.

Από πότε δεν είναι εύποροι, όσοι μπορούν να διαθέσουν 7.000 ευρώ το χρόνο πληρώνοντας ένα ιδιωτικό σχολείο;

Και από πότε οι «καλοί γονείς» κρίνονται από το πορτοφόλι; 

Οι «καλοί» που στερούνται τα πάντα για να πληρώσουν το ιδιωτικό και το φροντιστήριο και οι «κακοί γονείς» που δεν τους ενδιαφέρει να παρέχουν την καλύτερη εκπαίδευση στο παιδί τους.

Δυστυχώς σε καιρούς κρίσης, οι «πενταροδεκάρες» κάποιων εξασφαλίζουν την επιβίωση άλλων και για τον απλό αυτό λόγο δεν επιλέχθηκε η φορολόγηση του κρέατος το οποίο θα επέτεινε την ανθρωπιστική κρίση.

Γιατί η φορολόγηση της ιδιωτικής επιχείρησης των σχολαρχών και φροντιστηριαρχών αποτελεί φορολόγηση της γνώσης και του μέλλοντος των παιδιών μας, όπως θέλουν να μας πείσουν οι «κοινωνικά ανησυχούντες» επιχειρηματίες;

Προφανώς γεννάται το ερώτημα, πόσες «λαϊκές» οικογένειες, μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο σήμερα και ενώ φαντάζει απολύτως λογικό είναι να ενοχλούνται όσοι θίγονται, φαντάζει περίεργο να ενοχλούνται, οι αριστεροί για το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Από πότε η Αριστερά υιοθετεί τα επιχειρήματα των επιχειρήσεων για να αποφύγουν τη φορολόγησή τους και μάχεται υπέρ του δικαιώματος των γονιών να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο ιδιωτικό υποτιμώντας ταυτόχρονα το Δημόσιο σχολείο; 

Να υπερασπίζεται την παραπαιδεία, αντί για την επέκταση της ενισχυτικής διδασκαλίας;

Που πήγε άραγε το πάγιο αίτημα για Δημόσια, Δωρεάν Παιδεία; Ένα σύνθημα που ξέβαψε στο τοίχο και που όταν το θυμήθηκε διαπίστωσε ότι θίγεται παραπάνω απ' όσο μπορεί να αντέξει;

Απαλλάσσοντας διαρκώς από φόρους, τους επιχειρηματίες της γνώσης, φροντιστηριάρχες και ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων, δεν μένουν να πληρώσουν μόνο και πάλι οι συνήθεις ίδιοι;

Γιατί οι γονείς δεν αντιδρούν μαζικά στη μετακύληση του ΦΠΑ από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων στους ίδιους και αντιδρούν στην επιβάρυνση των επιχειρηματιών;

Τελικά ποιους ενόχλησαν οι «πενταροδεκάρες»;

Μήπως τους ίδιους που πλήγωσε η προηγούμενη προσπάθεια της κυβέρνησης για την κατάργηση της αριστείας;

Μήπως τελικά το καθοριστικό είναι το φόβητρο της ψωροΚώσταινας και ένας βαθιά ριζωμένος μικροαστισμός που θέλει να γίνει μεγάλος; Μια νοοτροπία που υπαγορεύει την διαιώνιση, αντί για την κατάργηση των μεγάλων ανισοτήτων στην εκπαίδευση.

Άλλωστε αν είμαστε όλοι ίσοι και με ίσες ευκαιρίες, πως θα ξεχωρίζουν τα δικά μας «άριστα» παιδιά έναντι των άλλων, πως θα πιάσουν τις «άριστες» θέσεις στο αύριο διαιωνίζοντας τον κόσμο των αρίστων και των φτωχών, για πάντα;

Κατερίνα Μπρέγιαννη - ΑΥΓΗ