Ο πόλεμος της σημαίας

του Νίκου Μωραΐτη

Κάποιοι αποφάσισαν να βάλουν τα χρώματα της γαλλικής σημαίας στο προφίλ τους στο Facebook. Κάποιοι άλλοι απάντησαν βάζοντας την ελληνική σημαία ή τη λιβανέζικη. Κάποιοι αποφάσισαν να κλάψουν για τους νεκρούς του Παρισιού. Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να κλάψουν πιο πολύ τους νεκρούς της Συρίας, του Λιβάνου, της Κένυας. Ανταγωνισμός σε επίπεδο συμβόλων. Ανταγωνισμός και σε επίπεδο νεκρών. Και κάτι παραπάνω: διαδικτυακός πόλεμος. «Γιατί δεν κλαίτε για αυτούς τους νεκρούς και

κλαίτε για τους άλλους;». 

Και ολόκληρα κατεβατά. 

Και μπλοκ. 

Και βρισίδι. 

Είμαστε μία βαθιά διχασμένη χώρα. 

Πάντα ήμασταν, αλλά η λαίλαπα της κρίσης αφενός, και η κονσερβοποίηση του διαδικτύου αφετέρου, όξυναν τις αντιθέσεις.

Βαθιά διχασμένοι σε ζητήματα μνημονίου, πολιτικής, ιδεολογίας – το κατανοώ. 

Βαθιά διχασμένοι σε ζητήματα σημαίας – μου φαίνεται αδιανόητο.

Δεν διαχωρίζω το νεκρό σε χριστιανό και μουσουλμάνο.

Δεν διαχωρίζω το νεκρό σε Ευρωπαίο και μη.

Δεν διαχωρίζω να νεκρό σε «πολιτισμένο» και «απολίτιστο».

Δεν διαχωρίζω το νεκρό σε κάτοικο της πόλης του φωτός και των πόλεων του σκότους.

Η σημαία μου δεν είναι της Γαλλίας, της Συρίας, του Λιβάνου, του Ιράκ. 

Σημαία μου είναι ο άνθρωπος.

Υπάρχουν πολιτικές διαφορές.

Υπάρχουν κράτη που βομβαρδίζουν και κράτη που βομβαρδίζονται, αλλά οι λαοί μόνο βομβαρδίζονται. 

Υπάρχουν κράτη που τρομοκρατούν και κράτη που τρομοκρατούνται, αλλά οι λαοί μόνο τρομοκρατούνται.

Και κάτι ακόμη: 

Ο νεκρός δεν παραγράφεται με άλλο νεκρό, άλλης χώρας, άλλου θρησκεύματος. 

Μόνο αθροίζονται.

altsantiri.gr