Αλί και τρισαλί, κυρία μου

Διαδηλώσεις γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται όσο υπάρχουν αιτήματα. Και μέχρι σήμερα στον αστικό μας κόσμο δεν εμφανίστηκε εκείνη η κυβέρνηση που κατάφερε να εξαλείψει το σύνολο των κοινωνικών και εργασιακών προβλημάτων «Η ανάπτυξη στη χώρα δεν έρχεται ούτε με πορείες ούτε με επαναστατικές ιδέες...» σημείωσε σε τηλεοπτική της εμφάνιση υπουργός της κυβέρνησης, σε μια προσπάθεια να συνδέσει την οικονομική ανάκαμψη της χειμαζόμενης οικονομίας με ένα άκομψα διατυπωμένο αίτημα

«κοινωνικής και εργασιακής ειρήνης». 

Να με συμπαθά η κ. υπουργός, αλλά το σκεπτικό της εμπεριέχει μια τεράστια πολιτική αντίφαση, ειδικά όταν προέρχεται από εκπρόσωπο μιας αριστερής κυβέρνησης.

Ας θυμηθούμε τι δήλωνε, για παράδειγμα, ο υπουργός Παιδείας την ημέρα του μεγάλου μαθητικού και φοιτητικού συλλαλητηρίου στο κέντρο της Αθήνας: 

«Υπουργείο, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί είμαστε στην ίδια μεριά του αγώνα, με κοινό στόχο ένα αναβαθμισμένο δημόσιο σχολείο, για όλα τα παιδιά, χωρίς διακρίσεις» ήταν το σχόλιο του Νίκου Φίλη, που με τον τρόπο αυτό αναγνώριζε στο κίνημα φοιτητών, μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών τον ρόλο ενός μοχλού πίεσης προς την κυβέρνηση για ένα βελτιωμένο σύστημα δημόσιας παροχής γνώσης.

Κι αν οι μαθητικές πορείες δεν άπτονται του τομέα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, τι θα μπορούσαμε να πούμε για την «ανάπτυξη» που ήρθε στη χώρα μέσω επενδύσεων όπως αυτή της Eldorado Gold; 

Τι θα μπορούσαμε να πούμε για τις εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια σε λουκέτα και απολύσεις σε εργοστάσια του Βόλου και των Ιωαννίνων και μάλιστα την ώρα που κάποιες θέσεις εργασίας «σώθηκαν» χάρη στη δυναμική αντίδραση των εργαζομένων; 

Τι θα μπορούσαμε, σε τελική ανάλυση, να πούμε για το πανελλαδικό - πανεργατικό συλλαλητήριο της 12ης του Νοεμβρίου και στο οποίο καλώς συμμετείχε -παρά τις αιτιάσεις περί οξύμωρου σχήματος- ο ΣΥΡΙΖΑ;

Να με συμπαθά η κυρία υπουργός, αλλά πολιτική με σιωπηλούς και πειθήνιους πολίτες δεν γίνεται. 

Κι ακόμα πιο πολύ δεν γίνεται να μιλάμε για κοινωνικά και ταξικά πρόσημα διακυβέρνησης χωρίς επαναστατικές ιδέες. 

Αλίμονο αν το όραμα της κυβέρνησης αυτής είναι να ακολουθήσει τα ρητορικά μονοπάτια του παρελθόντος που δαιμονοποιούσαν την «πολιτική του πεζοδρομίου» και δικαιολογούσαν την ανικανότητά τους με τη δήθεν «επαναστατική γυμναστική των συντεχνιών». 

Αλί και τρισαλί, κυρία υπουργέ μου.

=======================================

προβοκατορας: 

εννοείται ότι συμφωνώ ...101% με το παραπάνω κείμενο (Πέτρος Κατσάκος στο left.gr)

αλλά -προσωπικά- θα το'λεγα λίγο πιο ...προβοκατόρικα και πιο απλά: 

"...κάποιος, να τη μαζέψει..."