Η ΑΥΓΗ. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός

Σήμερα ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο γήπεδο του Τάε Κβον Ντο, εφαλτήριο για την ακόμη πιο σκληρή προσπάθεια με στόχο την οριστική έξοδο του λαού και της χώρας από την κρίση  Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε η αιχμή του δόρατος της αμφισβήτησης των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ο καταλύτης των αλλαγών στην Ευρώπη. Μετά την Ελλάδα έστριψε αριστερά η Πορτογαλία και τώρα ακολουθεί η Ισπανία Το στοίχημα του ασφαλιστικού, της αξιολόγησης και της ελάφρυνσης του χρέους μετά το νέο κλίμα που διαμορφώθηκε στο Νταβός. 

Με ποια όπλα πάει στη διαπραγμάτευση η κυβέρνηση

Ένας χρόνος Αριστερά, ένα στοίχημα ανοιχτό

Αύριο κλείνει ένας χρόνος από τη μεγάλη και ιστορική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 που έφερε την Αριστερά για πρώτη φορά στη διακυβέρνηση της Ελλάδας και για πρώτη φορά στη μεταπολεμική

Ιστορία χώρας της, άλλοτε λεγόμενης Δυτικής Ευρώπης. 

Οι πολίτες ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε κύρια δύναμη πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής με την προσδοκία να βάλει τέλος σε ένα σύστημα εξουσίας που είχε προσλάβει καθεστωτικά χαρακτηριστικά, να ανακόψει την ελεύθερη "πτώση" της χώρας και να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής τους, μέσα σε περιβάλλον κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας. 

Οι δύο θετικότερες προϋποθέσεις για το πέρασμα σε μια νέα εποχή ήταν η "έξοδος" της χώρας από το πειθαναγκαστικό πλαίσιο του Μνημονίου και της τρόικας, ήτοι της σκληρής λιτότητας και του διεθνούς ελέγχου, όχι όμως -όπως άλλωστε εν τω μεταξύ αποδείχτηκε- και της εξόδου από την Ευρωζώνη. 

Με άλλα λόγια, η αποκατάσταση της θέσης της χώρας στην Ευρώπη ως ισότιμου εταίρου. Ένας χρόνος "πρώτη φορά Αριστερά" επιτρέπει έναν μίνι απολογισμό που, όπως κάθε απολογισμός, εγγράφει και στοιχεία για το μέλλον.

Μεγάλες προσδοκίες για άμεση, σχεδόν ακαριαία, μεταφορά στη μεταμνημονιακή εποχή και είσοδο σε μια περίοδο ευημερίας για όλους, που ως έναν βαθμό καλλιεργήθηκαν και από τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως πριν από το 2012, προφανώς διαψεύστηκαν. 

Ωστόσο μετριοπαθέστερες προσεγγίσεις και στοχεύσεις μένουν ανοιχτές και θεμελιώδεις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ επαληθεύονται και δικαιώνονται. 

Ακρογωνιαία είναι η σταθερή θέση από το 2010 ότι αναγκαία προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί το ελληνικό πρόγραμμα ήταν και είναι η δραστική απομείωση του δημόσιου χρέους, κάτι που αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή, εντός και εκτός Ελλάδας, έστω και αν η Ν.Δ. τηρεί ακόμη ένοχη σιωπή.

Βάσιμη αποδείχθηκε και η εκτίμηση ότι ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα θα λειτουργούσε ως "παράδειγμα" ικανό να προκαλέσει ένα είδος "ντόμινο" στην υπόλοιπη Ευρώπη, κυρίως στις χώρες του Νότου που ασφυκτιούν μέσα στο αυστηρό πλαίσιο λιτότητας και πειθαρχίας που επιβάλλει ο Βορράς με αιχμή τη Γερμανία. 

Ο γυάλινος πύργος λιτότητας που περιβάλλει την Ευρώπη ράγισε ουσιαστικά στη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές, που ναι μεν είχε ως κατάληξη ένα Μνημόνιο για τη χώρα μας, αλλά είχε και αρκετά άλλα αποτελέσματα. 

Η επιβολή της αναδείχθηκε σε διεθνές ζήτημα και χτίστηκε μια μεγάλη συμμαχία αμφισβήτησής της, που πυροδοτεί εξελίξεις και σε άλλες χώρες. 

Τον "δρόμο της Ελλάδας" ακολούθησε η Πορτογαλία, ενώ η Ισπανία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην αφετηρία. Γαλλία και Ιταλία έχουν εγκαταλείψει πλέον τη γερμανική καθοδήγηση.

Σε ό,τι αφορά την πολιτική αλλαγή, τρεις προσπάθειες πολιτικής παλινόρθωσης από το χρεοκοπημένο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, το λεγόμενο τρίγωνο της διαπλοκής, απέτυχαν: Την άνοιξη του 2015 με την επιδίωξη "ατυχήματος" στη διαπραγμάτευση, στο δημοψήφισμα με το "μέτωπο του Ναι" και το φθινόπωρο με την προσδοκία "να μην φτάσει στις γιορτές" η κυβέρνηση, με αφορμή τα προαπαιτούμενα. 

Το σχέδιο περί αριστερής παρένθεσης θα τεθεί οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, για την οποία ορισμένοι "αμετανόητοι" εύχονται και πάλι δημοσίως να μην ευοδωθεί.

Σε ό,τι αφορά την κοινωνική αλλαγή, για την κυβέρνηση της Αριστεράς παραμένει στοίχημα ανοιχτό και ουσιαστικά το πεδίο όπου θα κριθεί τα επόμενα χρόνια.