Τι σημαίνει η εκλογή Κυριάκου;

του Κώστα Βαξεβάνη

Τι σημαίνει η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ; Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως ένας ακόμη Μητσοτάκης, όπως στο παρελθόν ένας ακόμη Καραμανλής και Παπανδρέου, κληρονόμησε το κόμμα. Υπάρχουν βέβαια δεκάδες επιχειρήματα με σημαντικότερο αυτό το “μα το άξιζε ανεξάρτητα ποιος ήταν ο πατέρας του” που θέλουν να τοποθετήσουν την εκλογή Κυριάκου στη σφαίρα της αξιοκρατίας και της αξιοσύνης. Ο Κυριάκος πορεύτηκε σε όλη σχεδόν την πολιτική του πορεία με καθαρές νεοφιλελεύθερες θέσεις. Απεχθάνεται το κοινωνικό κράτος το οποίο

βαφτίζει με νόημα κρατισμό και θεοποιεί τη σημασία της αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας όποια και αν είναι αυτή, ακόμη και αν λέγεται (ή μήπως κυρίως αν λέγεται) SIEMENS.

Με αυτό τον καθαρό ιδεολογικό προσανατολισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπορεί να υποθέσει κάποιος πως η νίκη του είναι νίκη αυτών των ιδεών και αυτού του κομματιού της ΝΔ.

Δεν είναι όμως η πραγματικότητα. 

Ο Κυριάκος νίκησε αλλά δεν νίκησαν οι θέσεις του. 

Η ΝΔ παραμένει ένας ιδεολογικός αχταρμάς που συγκεντρώνει φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους, ακροδεξιούς ακόμη και χουντικούς και βασιλόφρονες, κάτω από το απομακρυσμένο πια όραμα της εξουσίας. 

Ο Μητσοτάκης ο νεώτερος νίκησε γιατί μετά την ήττα Τζιτζικώστα κατάφερε να νικήσει στις κομματικές συναλλαγές. 

Να συγκεντρώσει δηλαδή τη συναίνεση όλων των συνυποψήφιων συνηττημένων που ήθελαν να χτυπήσουν το Μεϊμαράκη και κατ’ επέκταση τον Καραμανλή.

Ένα ευρύ κομμάτι του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα και όχι μόνο στη ΝΔ, από την εντερική χλωρίδα του παλιού εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ έως το πολιτικό πλανγκτόν του Ποταμιού, προωθούσαν την εκλογή Μητσοτάκη, βαφτίζοντας μάλιστα τον Καραμανλισμό του Μεϊμαράκη ως συνεργάτη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να ενώσει τη ΝΔ. 

Η προοπτική της ενοποιητικής εξουσίας είναι μακριά για να βαφτιστεί ηγέτης από τους εσωκομματικούς αντιπάλους που τον αποκαλούσαν ξεπεσμένη βαρωνία και κληρονόμο του πατέρα του. 

Ο Κυριάκος όπως και οι υποστηρικτές εξωτερικού δεν προσβλέπουν σε κάποια νέα ΝΔ, αλλά στην ενοποίηση υπό τον Μητσοτάκη όλων των νεοφιλελεύθερων παραγόντων σε όλα τα κόμματα. 

Αυτός είναι ο νέος χώρος που καλείται να διαχειριστεί και όχι οι ξεπεσμένες βαρωνίες του κόμματος που τον επέλεξε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια μεγάλη ομοιότητα με τον Γιώργο Παπανδρέου. 

Απεχθάνεται τον πολιτικό χώρο και τους ανθρώπους των οποίων είναι αρχηγός. 

Γεννήθηκε σε αυτόν, δημιουργήθηκε από αυτόν, αναγκάστηκε να τον υπηρετήσει, αλλά οι βλέψεις του είναι πέρα από αυτόν. 

Σε ένα χώρο σκληρής εφαρμογής όσων περιγράφουν τα εγχειρίδια των ακριβών του Πανεπιστημίων που δεν μπορεί να συνυπάρξει με ευαισθησίες παλαιού τύπου έστω και λεκτικές.

Ο Κυριάκος θέλει εκτός από το να γίνει πρωθυπουργός, να εκφράσει το χώρο της αγοράς και των ιδεών της, χωρίς παρεκκλίσεις και ευαισθησίες. 

Κάθε παρέκκλιση την ονομάζει με κυνισμό κρατισμό και κατεστημένο, παίζοντας με λέξεις που δηλώνουν δυστυχώς την δική του καταγωγή.

Σε αυτή του την προσπάθεια ο πιο καλός του φίλος και ο πιο κακός εχθρός του θα είναι η ίδια η ΝΔ και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία παραμένει με σοβαρό έλλειμα ιδεολογίας, κόμμα ξεπεσμένων βαρώνων.