Η τέως πρόεδρος της βουλής κλιμακώνει τη σαπουνόπερα «ο Τσίπρας μού είπε», διαγράφοντας από την πολιτική κάθε έννοια ηθικής και εμπιστευτικότητας.
«Ποια πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα. Ε; Ε;»
Ε, λοιπόν, το ερώτημα πλέον απαντήθηκε.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Να ξεκαθαρίσω ότι υπήρχαν φορές που τη θαύμασα, όταν ήταν Πρόεδρος της Βουλής.
Ακόμα κι όταν είχε εκνευρίσει πια τους πάντες.
Το έχω γράψει κι εδώ.
Να διευκρινίσω, επίσης, οτι εκτιμώ αυτούς που έφυγαν από το ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Αύγουστο, αφήνοντας υπουργιλίκια και μισθούς.
Είναι ιδεολόγοι και παρέμειναν ιδεολόγοι.
Άλλο όμως αυτοί και άλλο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία εξελίσσεται σε ό,τι πιο αποκρουστικό μπορεί να υπάρξει, μπαίνοντας στη σφαίρα της πολιτικής Κατινιάς (δεν χρησιμοποιώ τον όρο καθόλου φυλετικά, και ένας άντρα πολιτικός θα μπορούσε κάλλιστα να τον διεκδικήσει).
Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί οποίος φεύγει από μία σχέση, από μία φιλία, από ένα κόμμα και βγάζει όλα τα άπλυτα του άλλου για να τον εκδικηθεί;
Σε κάθε ανάρτηση ή συνέντευξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο για όσα (κατά τη γνώμη της) της είχε εκμυστηρευτεί ο Αλέξης Τσίπρας, με την εμπιστοσύνη κατά την οποία κάθε άνθρωπος περιβάλλει ένα στενό του συνεργάτη.
Τη μία βγαίνει και λέει ότι ο Τσίπρας τής είπε ότι αυτή την κρίση μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο μία… Χούντα.
Την άλλη βγαίνει και λέει ότι ο Τσίπρας τής είπε ότι «δυστυχώς» θα πρέπει να κάνει υπουργό άμυνας τον Καμμένο (να, να, να, για να μάθεις).
Και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη υφυπουργό τουρισμού.
Και την ίδια πρόεδρο της βουλής («άμα θέλω να τους τρελαίνω όλους»)
Μόνο το χαρτί υγείας που προτιμά ο πρωθυπουργός δεν μας έχει αποκαλύψει ακόμα.
Αν διαβάσει κανείς όλη τη μακρά ανάρτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, θα δει και άλλα για άλλα πρόσωπα στα οποία δεν έμεινε ο Τύπος, όλα όμως έχουν τον ίδιο έμμεσο στόχο: να κάνουν άνω κάτω τις σχέσεις του πρωθυπουργού με τους υπουργούς.
Να αρχίσουν τα «η Ζωή λέει ότι της είπες» και τα «εγώ δεν είπα ότι είπε ότι του είπες».
Κουβέντες του φωταγωγού, οι πολιτικοί στόχοι της Ζωής.
Όσο για τη βασική αρχή που επικαλείται η τέως Πρόεδρος της Βουλής στην ανάρτησή της, ότι «η πολιτική πρέπει να κινείται στο φως, ενώπιον των πολιτών», αυτά ας τα θυμόταν τότε και ας τα δημοσιοποιούσε την ημέρα που ντύθηκε κίτρινο – μωβ, και όχι ένα χρόνο αργότερα που αποφάσισε να ντυθεί σκέτο κίτρινο.
Δεν υπάρχει, για μένα, μεγαλύτερη μορφή ανηθικότητας από το να φεύγεις από κάπου και να ξερνάς σε δημόσια θέα όσα εμπιστευτικά γνωρίζεις.
Φανταστείτε κάθε εργαζόμενο που παραιτείται ή απολύεται, να έβγαινε και να έλεγε όσα γνώριζε από τα εσωτερικά της δουλειάς του.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν γνωρίζει την αξία της εμπιστευτικότητας, δυστυχώς ούτε και της φιλίας.
Διαφώνησε πολιτικά με τον Τσίπρα. Έφυγε και όλα καλά ως εκεί.
Υπάρχει και φιλία μετά (ή, καλύτερα, πριν από) την πολιτική.
Το να φωνάζει η πρώην φίλη «μια νύχτα μαγική / σαν την Αργεντινή / να δούμε στο ελικόπτερο Αλέξη ποιος θα μπει» δεν είναι για να χειροκροτήσει κανείς.
Μόνο για να καταλάβει πόσο άφιλη μπορεί να είναι μία νέα πολιτικός, τρομάζοντας για το πώς μπορεί η πολιτική να ενσωματώσει (ή μήπως να διαμορφώσει) έναν απεχθή χαρακτήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου