Στον καθρέφτη…

της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Και να που έφτασε η στιγμή να σταθεί και η δημοσιογραφία μπροστά στον καθρέφτη της… Η απεργία των δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ είναι η μοναδική κινητοποίηση που όχι μόνον δεν πλήττει ούτε ένα κομμάτι της κοινωνίας, αλλά αντιθέτως προκαλεί και αισθήματα ανακούφισης στην κοινή γνώμη… Σαν να ησύχασε ο κόσμος ένα πράγμα…
Μπουχτισμένος από τον ορυμαγδό της καταστροφολογίας, την κυριαρχία του τραμπουκισμού, την αναισχυντία της λασπολογίας, την ξεδιαντροπιά της ψευδολογίας, την ξετσιπωσιά της βαπορίσιας δημοσιογραφίας, την

επιβράβευση του χαφιεδισμού, την αυθάδεια των αγραμμάτων, την ψυχοπάθεια των νάρκισσων και την ξιπασιά των μεγαλοκυριών και μεγαλοκυρίων της συστημικής δημοσιογραφίας, ο κόσμος σαν να παίρνει το αίμα του πίσω, μέσω της αδιαφορίας και της περιφρόνησης…

Μας τσουβαλιάζει όλους αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα; 

Η δημοσιογραφία, ειδικά τα τελευταία πολλά χρόνια, από την εποχή του χρηματιστηρίου ακόμη, δεν χαρακτηρίστηκε από την εξαίρεση αλλά από τον κανόνα της αλητείας…

Ο όρος «παπαγαλάκια» εισήχθη στη δημόσια κριτική μαζί με τους εισηγμένους στη σφαίρα του νεοπλουτίστικου lifestyle, που σε συνδυασμό με την οργανωμένη από τα πάνω αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής, έχτισαν την ιδεολογική βάση για το μεγαλύτερο σκάνδαλο βίαιης ανακατανομής του πλούτου… 

Η μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών, που αποτέλεσε και τη μαγιά της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, δυστυχώς έχει παραδοθεί σε μια ύπουλη λήθη …

Τότε άλλαξε η ανθρωπογεωγραφία της δημοσιογραφίας με όρους «εκσυγχρονισμού» για να αμβλύνει τα όρια της δημοσιογραφικής ηθικής,τα οποία κατέλυσε στη συνέχεια η μνημονιακή λαίλαπα …

Η δημοσιογραφία, αλλοιωμένη ήδη από την ίδια της την ενσωμάτωση και αλλοτριωμένη από τη στρατηγική της ευτέλειας, υποτάχθηκε αυτόματα, σαν έτοιμη από καιρό, στο μνημονιακό καθεστώς, με ευθύνη των δημοσιογραφικών σωματείων…

Ανέμελες απέναντι στη μαυρίλα, περιχαρακωμένες σε ξεπερασμένες συνδικαλιστικές μεθόδους, κομπλεξικές μπροστά στη νέα εξέλιξη του διαδικτύου (δεν αναγνωρίζουν καν ως δημοσιογράφους τους ανθρώπους που εργάζονται στα site αλλά τους καλούν να απεργήσουν!), αδιάφορες για την προλεταριοποίηση χιλιάδων συναδέλφων, ανύπαρκτες όταν έκλειναν δημοσιογραφικά 

Μέσα και σιωπηρές όταν τα ντόπερμαν της ενημέρωσης άλλαζαν την κοινωνική συνείδηση, οι δημοσιογραφικές ενώσεις- ζωτικό όργανο της διαπλοκής- αφού απαξίωσαν ο,τι νέο και μαχητικό πάλεψε να αναπτυχθεί εκτός του main stream πλαισίου,στη συνέχεια αυτοαπαξιώθηκαν …

Καταχωρισμένοι και δικαίως στην κοινή συνείδηση ως βαποράκια συμφερόντων που μάχονται το λαϊκό συμφέρον, οι δημοσιογράφοι ουδέποτε υπερασπίστηκαν συλλογικά το ήθος,την ακεραιότητα, την εντιμότητα, την καλλιέργεια, την ευρυμάθεια, την παιδεία και κυρίως τη φύση της ενημέρωσης, όταν μετατρέπονταν από αγαθό σε εμπόρευμα…

Το ταμείο των δημοσιογράφων έγινε μείον προ πολλού και η ύστερη υπεράσπισή του δεν είναι παρά η παρωδία της μαχητικότητας, χωρίς κανένα έρεισμα,ούτε καν στους θιγόμενους. Γιατί άραγε;

Όχι δεν θα υπερασπιστώ τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας, διότι τα τελευταία χρόνια μας δίδαξε τα πάντα για τις τιμές, αλλά τίποτα για τις αξίες …

Ας ζήσουμε λοιπόν την αυτοκατάργηση του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού σαν το πρόπλασμα μιας συνθήκης για μια προς το παρόν αδιόρατη κάθαρση…

Έτσι, σαν ελάχιστη συγνώμη προς την κοινωνία που πήραμε στο λαιμό μας…

Υ.Γ. Η θεωρία ότι η απεργία εξυπηρετεί την κυβέρνηση, μοιάζει σαν βγαλμένη από το θεώρημα του Παπαγάλου: «Καταφέρνουμε πάντα να συμβεί αυτό για το οποίο αμφιβάλλουμε περισσότερο»…