Το βασίλειο των Τριών Πιθήκων

Στάθης στον eniko

Δεν γνώριζε ο κ. Σημίτης για τον Ακη. Δεν γνώριζε ο κ. Προβόπουλος για τον κ. Φιλιππίδη. Δεν γνωρίζουν τίποτα οι υμνωδοί δημοσιογράφοι του κ. Στουρνάρα για τις αυτοκτονίες. Οταν κάτι βαίνει κακώς κι αυτός που είναι υπεύθυνος για αυτό «δεν το γνωρίζει», ή είναι βλαξ ή μας περνάει για ηλίθιους. Αν ο κ. Σημίτης δεν γνώριζε τι συνέβαινε γύρω του με τις μίζες, το Χρηματιστήριο, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα συναφή,  ήταν βλαξ. Αν γνώριζε, ήταν συνένοχος. Αν ο Γιωργάκης δεν γνώριζε πού θα μας οδηγήσει η υπαγωγή σε Μνημόνιο, ήταν βλαξ. Αν γνώριζε, ήταν συνένοχος. >>>

Γενικώς σε αυτήν τη χώρα ισχύει το δόγμα τού εν οίδα ότι ουδέν είδα. 

Ο κ. Καραμανλής ουδέν γνώριζε για τον κ. Λιάπη, ούτε κατάλαβε τι έπαθε όταν οι «νταβατζήδες» του έκαναν το σχέδιο για τον «Βασικό Μέτοχο», Προκόπη με πατάτες στον φούρνο. 

Ο κ. Βουλγαράκης γνώριζε τι ήταν νόμιμο, αλλά του διέφευγε τι είναι ηθικό. 

Ο κ. Βενιζέλος δεν ήξερε ότι έχει ξεχάσει τη Λίστα Λαγκάρντ σπίτι του. 

Ηξερε όμως ότι ο Ακης είναι αθώος και εκόπτετο υπέρ του στη Βουλή. 

Γενικώς

το πολιτικό σύστημα του δικομματικού μονοκομματισμού θυμίζει κουτοπόνηρους μαθητές στην τάξη, που τους ελέγχει ο δάσκαλος και τους φταίει ο πισινός τους. 

Δεν φταίω εγώ, κύριε! 

Ο Νικολάκης βάρηξε τον Θανασάκη - δεν φταίει

ο κ. Σαμαράς για την κυρία Σακελλαρίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. 

Τη δουλειά της την έβαλε εκεί να κάνει ο κ. Σαμαράς διά του κυρίου Στουρνάρα, και τη δουλειά της κάνει η εν λόγω κυρία. 

Τι φταίει ο κ. Βενιζέλος για το χαράτσι; 

Προσωρινώς το έβαλε κι αυτό έγινε μόνιμο. 

Τι φταίει το υποβρύχιο που γέρνει; 

Πέρασε το έρμο απ’ τις υπογραφές σαράντα Υπουργών, αλλά δεν μπόρεσε να περάσει από τα σαράντα κύματα. 

Τι να κάνουμε τώρα; να βάλουμε κάτω την

υπογραφή του κ. Αβραμόπουλου και να τη ρωτάμε αν ξέρει τι παρέλαβε απ’ την υπογραφή του κ. Βενιζέλου; Δεν ξέρει! 

Ο πισινός μου φταίει, κύριε, στο πισινό θρανίο στρογγυλοκάθεται ο ένοχος. 

Τι γνώριζε ο κ. Σαμαράς για το πρώτο Μνημόνιο; Τίποτα. 

Για αυτό ήθελε να φτιάξει «μίαν και μόνην Εξεταστική». Για να μάθει. 

Και γιατί δεν την έφτιαξε; Με το πρώτο Μνημόνιο θα ασκολούμεθα τώρα;  

πάμε για το τρίτο!

Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς λέει ότι ουδέν γνωρίζει για το τρίτο Μνημόνιο. 

Γνωρίζει όμως ο κ. Σόιμπλε. 

Ο οποίος με τη σειρά του δεν γνωρίζει τίποτα για το κούρεμα του ελληνικού χρέους. 

Κι εκθέτει έτσι την κυρία Αννά Μισέλ Ασημακοπούλου η οποία το πάει καθημερινώς κομμωτήριο (το χρέος). 

Γενικώς στη

χώρα αυτή επικρατεί η ιδεολογία των ανίδεων. 

Η Χρυσή Αυγή δεν έχει ιδέα για τον Χίτλερ, ο κ. Τσουκάτος ούτε έχει ακούσει για τον κ. Μαντέλη, ο ΔΟΛ δεν έχει ιδέα για τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής, η κυρία Τεγοπούλου ούτε καν ασχολείται με τις οικογένειες όσων άφησε στον δρόμο, ο «Πήγασος» ξέρει για τα χρέη του κ. Κοντομηνά, αλλά όχι για τα δικά του, γενικώς

η χώρα κυβερνάται απ’ τους Τρεις Πίθηκες.

Τον Πίθηκα Δεν Βλέπω.

Τον Πίθηκα Δεν Ακούω.

Τον Πίθηκα Δεν Μιλάω.

Για παράδειγμα ο κ. Σαμαράς. 

Οταν ομιλεί, μιλάει με τη φωνή του κ. Σόιμπλε. 

Αν μιλήσει με τη δική του φωνή, η φωνή του κ. Σόιμπλε τον διαψεύδει. 

Λέει ο κ. Σαμαράς ότι θα βγούμε στις αγορές.  

Αργότερα! λέει ο κ. Σόιμπλε. 

Μιλάει για μετακύληση χρεωλυσίων ο κ. Σαμαράς κι ακούει (τις) φωνές του κ. Σόιμπλε (μέσα στο μυαλό του): αργότερα! Λέει η φωνή του κ. Σαμαρά για μείωση επιτοκίων, μη λες μαλθακίες λέει η φωνή του κ. Σόιμπλε - κι έτσι πάει η δουλειά, σχοινί γορδόνι

στην επικράτεια των Τριών Πιθήκων.

Του Πίθηκα που Δεν Βλέπει τα εκατομμύρια των ανέργων, των απλήρωτων, των εξαθλιωμένων. 

Του Πίθηκα που Δεν Ακούει τη βοή των επερχομένων, τον γόο των πεινασμένων, το βογγητό και τον κλαυθμό. 

Του Πίθηκα που Δεν Μιλάει αλλά κουκουλώνει το κακό κι αβαντάρει της πατρίδας τον χαμό.

Τρεις Πίθηκες που με θράσος χιλίων πιθήκων διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, τα λερωμένα κι άπλυτα, ότι «μαζί τα φάγαμε», ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να αναχρηματοδοτούμε τις τράπεζες για να μας παίρνουν τα σπίτια, μια ορδή

πιθήκων της πιο ελεεινής μορφής: των κυνικών και των στόκων.

Στόκος ο κ. Κεδίκογλου όταν δηλώνει ότι «δεν υπάρχει αποδεκτή βία». 

Ούτε αυτή που επιτάσσει το ίδιο το Σύνταγμα εναντίον όσων το ξεσχίζουν, χρυσέ μου; 

Ή μήπως δεν ξεσχίσθηκε (κατά πρώτον) το Σύνταγμα, όταν ψηφίσθηκε το πρώτο Μνημόνιο στη Βουλή με λιγότερες από 180 ψήφους; ή μήπως έκτοτε δεν ξεσχίζεται το Σύνταγμα ανηλεώς, δοθείσης όχι ευκαιρίας αλλά εντολής απ’ την Τρόικα και το Βερολίνο;

Στόκος και ο άλλος Κεδίκογλου, ο Συμεών! 

ή μήπως όρνιο, όταν χαρακτηρίζει προπαγάνδα της κλάψας το πρόβλημα του υποσιτισμού των παιδιών. 

Αλλά για αυτούς τους Πίθηκες που Δεν Βλέπουν, προπαγάνδα είναι όσα εμείς βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας στην πραγματική ζωή κι όχι όσα της κάνουν οι ίδιοι στις οθόνες.

Διότι στις οθόνες του Μπάμπη του Σκάι, του κ. Ευαγγελάτου, του Mega κι όλων των ευαγών ιδρυμάτων που υποστήριξαν Σημίτη, Γιωργάκη, Σαμαρά, Βενιζέλο, Γεωργιάδη, Πάγκαλο, Κουβέλη, Παπαδήμο, όλα ήταν μια χαρά στην «ισχυρή Ελλάδα», ώσπου το παράκανε στη δημιουργική λογιστική το (πράσινο και γαλάζιο) Σημιταριό και βρέθηκε η χώρα με το ένα πόδι σε οίκο ανοχής και το άλλο κομμένο. 

Σκληρά λόγια, θα μου πείτε. 

Βεβαίως! δεν τα λένε οι Πίθηκες που Δεν Μιλάνε,

αλλά αυτοί είναι μάστορες στους ευφημισμούς. 

Ξεφτέρια στη γλώσσα του Οργουελ. 

Λόγου χάριν ο κ. Στουρνάρας (σε συνέντευξη στους Financial Times): 

«Ο Σόιμπλε μου είπε για το κούρεμα: Γιάννη, ξέχνα το»! 

Πρώτον (ευχάριστον) ότι ο κ. Σόιμπλε προσαγορεύει τον κ. Στουρνάρα «Γιάννη» κι όχι μπαγάσα, ολντ τσαπ, μαλθάκα, μπουζουκοκέφαλε, γέρο μου κι άλλα τέτοια μαλλιαρά, καθώς οι φίλοι συνηθίζουν μεταξύ τους. 

Και δεύτερον, τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχουμε; 

Ο κ. Σαμαράς μιλάει για κούρεμα, το οποίον ο κ. Σόιμπλε δεν βλέπει, απ’ ό,τι ο κ. Στουρνάρας άκουσε. 

Οι Τρεις Πίθηκες σε όλο τους το ελεεινό μεγαλείο...

================================

 

Σκίτσο «αφιερωμένο στη μνήμη» του Αριέλ Σαρόν. 
Φτιαγμένο το 2004, όταν ο νεοναζιστής αυτός χασάπης δολοφονούσε Παλαιστινίους κατά χιλιάδες και για πολλοστή φορά. 
Η «απάντηση» των καθ’ ημάς «φίλων» της Μοσάντ ήταν να κατηγορήσουν αυτό το σκίτσο κι άλλα ανάλογα για... αντισημιτισμό. 
Συνήθης πρακτορική πρακτική. 
Να κατηγορείται ή μάλλον να συκοφαντείται για αντισημιτισμό όποιος κάνει κριτική στις φασιστικές μεθόδους του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, ώστε η κριτική του να ακυρώνεται. 
Μόνον που αυτό το παραμύθι δεν περνάει πια...