γράφει ο Pitsirikos
Έλαβα μερικά μέιλ αναγνωστών που θέλουν να μάθουν τι πιστεύω για την απόφαση της λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος να στηρίξει τις απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτά τα μέιλ είναι και «επιθετικά». Επίσης, βρομάνε καναπέ.
Αφού διευκρινίσω πως δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ή ειδική σχέση με τη συντονιστική επιτροπή του Συντάγματος –παρευρίσκομαι, παρακολουθώ τις ομιλίες, ακούω τις προτάσεις και ψηφίζω, όπως όλοι- και πως εκφράζω μόνο τη δική μου άποψη, έχω να πω πως συμφωνώ με την απόφαση της λαϊκής συνέλευσης να στηρίξει τις απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Ψήφισα κι εγώ υπέρ.
Έχω ψηφίσει υπέρ σε όλες τις προτάσεις που τέθηκαν στη συνέλευση για στήριξη εργαζομένων. Από τη δημοσιογράφο της εφημερίδας --->>>
Αφού διευκρινίσω πως δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ή ειδική σχέση με τη συντονιστική επιτροπή του Συντάγματος –παρευρίσκομαι, παρακολουθώ τις ομιλίες, ακούω τις προτάσεις και ψηφίζω, όπως όλοι- και πως εκφράζω μόνο τη δική μου άποψη, έχω να πω πως συμφωνώ με την απόφαση της λαϊκής συνέλευσης να στηρίξει τις απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Ψήφισα κι εγώ υπέρ.
Έχω ψηφίσει υπέρ σε όλες τις προτάσεις που τέθηκαν στη συνέλευση για στήριξη εργαζομένων. Από τη δημοσιογράφο της εφημερίδας --->>>
«Έθνος» που απολύθηκε μέχρι την απεργία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ψήφισα υπέρ της στήριξης όλων των εργαζομένων.
Επίσης, έχω ψηφίσει υπέρ σε όλες τις προτάσεις για συνεννόηση και κοινή συνέλευση με όλες τις ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται τον τελευταίο μήνα στην πλατεία Συντάγματος. Και έχω ψηφίσει κατά όλων των προτάσεων που θεωρούσα πως έχουν έστω και ψήγματα διχασμού.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε αυτόν τον αγώνα –για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας- δεν περισσεύει κανείς. Δυστυχώς, το «διαίρει και βασίλευε» του Μακιαβέλι είναι πάντα επίκαιρο και είναι πολλοί –ακόμα και σήμερα- αυτοί που είναι πρόθυμοι να παίξουν αυτό το παιχνίδι.
Όλοι βλέπουν την προσπάθεια που γίνεται εδώ και χρόνια –και εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο- να χωριστούν οι εργαζόμενοι σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους και να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Όσοι τσιμπάνε ακόμα είναι –με το συμπάθιο κιόλας- ηλίθιοι.
Έχω ξαναγράψει πως ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που λένε «εγώ δεν πάω σε αυτή τη διαδήλωση επειδή θα είναι αυτοί». Μου θυμίζουν χαζογκόμενες. Και οι χαζογκόμενες έχουν πάντα άσχημο τέλος. Και –κυρίως- άσχημη ζωή.
Είμαστε ένας λαός – ή καλούμαστε να γίνουμε ένας λαός-, για να καταφέρουμε να απαλλάξουμε τη χώρα από την κατοχή της Τρόικας αλλά και από την εσωτερική κατοχή. Πρέπει να απελευθερωθούμε από την Τρόικα αλλά και από τη χυδαία πολιτική και επιχειρηματική ελίτ του τόπου και τα σιχαμερά παπαγαλάκια της.
Η χρεοκοπία της χώρας είναι μια ευκαιρία να ζήσουμε στο μέλλον ελεύθεροι. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι απέναντι σε όλους όσοι μας οδήγησαν στη χρεοκοπία –κοινωνική και οικονομική- και στον εξευτελισμό. Ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί – δεν υπάρχει λόγος να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, επειδή αυτοί είναι προφυλαγμένοι πίσω από τοίχους και σωματοφύλακες.
Όποιος ψάχνει δικαιολογίες για να είναι απών σε αυτόν τον αγώνα θα τις βρει. Τη μια θα του φταίει ο ένας, την άλλη θα του φταίει ο άλλος, αλλά ποτέ δεν θα του φταίει ο λίγος εαυτός του. Και έχει σπάσει και τον καθρέφτη του.
Είμαι σε μια ηλικία που έχω καταλάβει πια πως πολλοί άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι για να είναι ελεύθεροι. Είναι γεννημένοι για να είναι σκλάβοι.
Υπάρχει η εντύπωση πως όλα τα πουλιά θα πετάξουν μακριά, αν τους ανοίξεις την πόρτα του κλουβιού. Δεν είναι έτσι. Κάποια πουλιά δεν θα βγουν ποτέ έξω από το κλουβί και κάποια άλλα – και αυτό είναι πολύ πιο θλιβερό- θα βγουν, θα κάνουν μερικά διστακτικά βήματα και θα επιστρέψουν στο κλουβί.
Σε κάποιους ανθρώπους, τους αρέσει να είναι σκλάβοι. Και τους ενοχλούν αυτοί που δεν αντέχουν την σκλαβιά. «Γίνε κι εσύ σκλάβος» σου λένε, «είναι ωραία να είσαι σκλάβος».
Οι δρόμοι είναι για τους ανθρώπους που θέλουν να ζουν ελεύθεροι και αξιοπρεπείς. Μαζί με αυτούς τους ανθρώπους θέλω να είμαι.
Στις 19:00 στο Σύνταγμα. Όλοι μαζί.
Επίσης, έχω ψηφίσει υπέρ σε όλες τις προτάσεις για συνεννόηση και κοινή συνέλευση με όλες τις ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται τον τελευταίο μήνα στην πλατεία Συντάγματος. Και έχω ψηφίσει κατά όλων των προτάσεων που θεωρούσα πως έχουν έστω και ψήγματα διχασμού.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε αυτόν τον αγώνα –για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας- δεν περισσεύει κανείς. Δυστυχώς, το «διαίρει και βασίλευε» του Μακιαβέλι είναι πάντα επίκαιρο και είναι πολλοί –ακόμα και σήμερα- αυτοί που είναι πρόθυμοι να παίξουν αυτό το παιχνίδι.
Όλοι βλέπουν την προσπάθεια που γίνεται εδώ και χρόνια –και εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο- να χωριστούν οι εργαζόμενοι σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους και να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Όσοι τσιμπάνε ακόμα είναι –με το συμπάθιο κιόλας- ηλίθιοι.
Έχω ξαναγράψει πως ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς που λένε «εγώ δεν πάω σε αυτή τη διαδήλωση επειδή θα είναι αυτοί». Μου θυμίζουν χαζογκόμενες. Και οι χαζογκόμενες έχουν πάντα άσχημο τέλος. Και –κυρίως- άσχημη ζωή.
Είμαστε ένας λαός – ή καλούμαστε να γίνουμε ένας λαός-, για να καταφέρουμε να απαλλάξουμε τη χώρα από την κατοχή της Τρόικας αλλά και από την εσωτερική κατοχή. Πρέπει να απελευθερωθούμε από την Τρόικα αλλά και από τη χυδαία πολιτική και επιχειρηματική ελίτ του τόπου και τα σιχαμερά παπαγαλάκια της.
Η χρεοκοπία της χώρας είναι μια ευκαιρία να ζήσουμε στο μέλλον ελεύθεροι. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι απέναντι σε όλους όσοι μας οδήγησαν στη χρεοκοπία –κοινωνική και οικονομική- και στον εξευτελισμό. Ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί – δεν υπάρχει λόγος να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, επειδή αυτοί είναι προφυλαγμένοι πίσω από τοίχους και σωματοφύλακες.
Όποιος ψάχνει δικαιολογίες για να είναι απών σε αυτόν τον αγώνα θα τις βρει. Τη μια θα του φταίει ο ένας, την άλλη θα του φταίει ο άλλος, αλλά ποτέ δεν θα του φταίει ο λίγος εαυτός του. Και έχει σπάσει και τον καθρέφτη του.
Είμαι σε μια ηλικία που έχω καταλάβει πια πως πολλοί άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι για να είναι ελεύθεροι. Είναι γεννημένοι για να είναι σκλάβοι.
Υπάρχει η εντύπωση πως όλα τα πουλιά θα πετάξουν μακριά, αν τους ανοίξεις την πόρτα του κλουβιού. Δεν είναι έτσι. Κάποια πουλιά δεν θα βγουν ποτέ έξω από το κλουβί και κάποια άλλα – και αυτό είναι πολύ πιο θλιβερό- θα βγουν, θα κάνουν μερικά διστακτικά βήματα και θα επιστρέψουν στο κλουβί.
Σε κάποιους ανθρώπους, τους αρέσει να είναι σκλάβοι. Και τους ενοχλούν αυτοί που δεν αντέχουν την σκλαβιά. «Γίνε κι εσύ σκλάβος» σου λένε, «είναι ωραία να είσαι σκλάβος».
Οι δρόμοι είναι για τους ανθρώπους που θέλουν να ζουν ελεύθεροι και αξιοπρεπείς. Μαζί με αυτούς τους ανθρώπους θέλω να είμαι.
Στις 19:00 στο Σύνταγμα. Όλοι μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου