ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όχι σε ποινικοποίηση της απεργίας / συκοφάντηση αγωνιστών

Όχι στην ποινικοποίηση της απεργίας στις αστικές συγκοινωνίες. 

Η κυβέρνηση των εχθρών του λαού δεν μπορεί να σταματήσει τους αγώνες. Εχθρική ενέργεια της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη ενάντια στο λαό είναι η κήρυξη της απεργίας στις αστικές συγκοινωνίες σαν παράνομης. Στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό που επιβάλλουν προσπαθούν να βγάλουν στην παρανομία των αγώνων των εργαζομένων για σώσουν το ψωμί, τη δουλειά και την αξιοπρέπειά τους. >>>

Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, οι ένοχοι για την υποβάθμιση των αστικών συγκοινωνιών που έχουν μετατραπεί σε καθημερινή ταλαιπωρία για την κοινωνία, δεν δικαιούνται να μιλάνε στο όνομα των επιβατών. Οι επιβάτες εξάλλου είναι οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί και οι άνεργοι που είναι θύματα της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση της λίστας Λαγκάρντ, μαζί με τα κανάλια και τα φερέφωνα της διαπλοκής, μαζί με το ακροδεξιό δεκανίκι του Σαμαρά, τη Χρυσή Αυγή, βάζουν στο στόχαστρο τους εργαζόμενους για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα εργοδοσίας και τραπεζών. Ο αυταρχισμός των προσκυνημένων της Τρόικας και του κεφαλαίου δε θα περάσει.

Απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης δεν υπάρχει παρά ο δρόμος του αγώνα και της ρήξης. Ο απεργιακός αγώνας στις συγκοινωνίες είναι δίκαιος, είναι ελπιδοφόρος, είναι η αρχή για τον ξεσηκωμό της κοινωνίας.

Τώρα συντονισμός, συνέχεια και ένταση του αγώνα στις συγκοινωνίες. Η μάχη ενάντια στο ενιαίο μισθολόγιο-φωτοχολόγιο απαιτεί ενιαίους αγώνες για την ανατροπή του σε δημόσιο και ΔΕΚΟ. Η ανατροπή μπορεί να γίνει αρχή για να μπει φραγμός στους μισθούς πείνας. Όλα τα σωματεία του χώρου και το σύνολο των εργαζομένων οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες υπέρβασης της καθήλωσης και της υποταγής που επιδιώκουν οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι συνθήκες και η ένταση της επίθεσης επιβάλλουν τη διαμόρφωση δομών που θα προωθούν, θα συντονίζουν και θα ενώνουν τους αγωνιζόμενους κλάδους και σωματεία σε μία ανεξάρτητη και αγωνιστική κατεύθυνση υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων και ανατροπής της επίθεσης.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!

 

Τρέμουν το λαϊκό κίνημα και συκοφαντούν αγωνιστές:

Στο κενό θα πέσει η λάσπη σε βάρος του Α. Σταματόπουλου 
από την κυβέρνηση της κοινωνικής καταστροφής

 Όταν τρέμουν το κίνημα, βάζουν μπροστά τη βία, τον στρατιωτικό νόμο, αλλά και τη λάσπη. Εντύπωση προκαλεί η συντονισμένη επίθεση με ανακρίβειες, ψεύδη και εκβιασμούς, πλάγιους ή και άμεσους, των κομματικών οργάνων της κυβέρνησης (Συγκρότημα Λαμπράκη, «Πρώτο Θέμα», «Έθνος», «Δημοκρατία», ναζιστική φυλλάδα «Στόχος») ενάντια στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στις αστικές συγκοινωνίες. Δεν διστάζουν με παρακρατικό τρόπο  να στοχοποιήσουν προσωπικά αγωνιστές όπως ο πρόεδρος του σωματείου στο ΜΕΤΡΟ Αντώνης Σταματόπουλος.  Από όλα έχει ο μπαξές. Από στοιχεία της προσωπικής του ζωής που δίνονται στην δημοσιότητα, της οικογενειακής του κατάστασης, μέχρι συκοφαντίες, ψέματα, υπονοούμενα. 

Η επίσημη, «σοβαρή» ειδησεογραφία ξεπέφτει σε παρακρατικές πρακτικές και γκαιμπελισμό. Δεν θα περίμενε ίσως κανείς στην επίθεση του συστήματος να συνταχτεί και γνωστό site του αντιεξουσιαστικού χώρου δείχνοντας το τυφλό μένος ενάντια στο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, ειδικά τα πιο ριζοσπαστικά τους στοιχεία. 

Τους αγώνες δεν τους κάνουν οι συνδικαλιστές ή οι ηγεσίες. Τους κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Υπάρχουν, όμως, συνδικαλιστές και «συνδικαλιστές». Υπάρχει ο συνδικαλισμός της υποταγής και του αγώνα. Της συναλλαγής και της ανεξαρτησίας. Της λαμογιάς και των τίμιων χεριών. Και εδώ έχουμε ένα ολόκληρο σύστημα που πέφτει πάνω να συντρίψει μια ηγεσία ενός σωματείου, μόνο και μόνο γιατί δεν συμβιβάστηκε και δεν έγλειψε. Μόνο και μόνο γιατί ήταν πραγματικά με τους εργαζόμενους.

Η περήφανη κινητοποίηση των εργαζόμενων στο μετρό στράφηκε ενάντια στις χειρότερες μορφές βίας, αυτές που ποτέ, κανείς από την τρικομματική χούντα και τα κατοικίδιά της δεν τόλμησε να καταδικάσει: την πείνα, τη φτώχεια, το κρύο. Τρέμουν και καλά κάνουν, γιατί οι μέρες τους είναι μετρημένες. Γιατί οι αγώνες ενάντια στην κοινωνική καταστροφή θα πάρει μορφή ντόμινο. Γιατί ξέρουν πως με κάθε αυταρχική κίνηση που κάνουν, το λαϊκό μίσος δυναμώνει και στο τέλος θα τους πνίξει.

Όσο απροκάλυπτη ή «δημοσιογραφικά έντεχνη» να είναι η λασπολογία, η στοχοποίηση και η επίθεση σε αγωνιστές, θα σαρωθούν στο τέλος από τους εργατικούς αγώνες. Αυτοί που ούτε δικάζονται, ούτε ποινικοποιούνται, ούτε σταματούν. Γιατί καθορίζονται από μια έννοια που τους είναι παντελώς άγνωστη: το δίκιο.