Τι μπορούν να πουν δύο άνθρωποι μέσα σε μόλις πέντε λεπτά; 
Προφανώς αρκετά ή τίποτε, αν πρόκειται για ιδιωτική συζήτηση. 
Ουσιώδη ή εθιμοτυπικά, αν πρόκειται για δημοσίου ενδιαφέροντος συνάντηση. 
Και, πάντως, υπό το κράτος της βίας. 
Όπως θέλετε διαβάζετε τη λέξη: βιασύνη ή καταναγκασμό.

Ο Σαμαράς έχει και άλλοτε συναντήσει τη Μέρκελ. 
Πάντοτε αποδέχεται τον ρόλο του υπάκουου ή και του μεταμελημένου μαθητή. 
Σε προηγούμενη συνάντησή τους στο Βερολίνο, ο Σαμαράς είχε ζητήσει συγγνώμη για το "αντιμνημονιακό" παρελθόν του, με τη γνωστή φράση "ουδείς αναμάρτητος". 
Και σε κατοπινή συνάντηση είχε προστρέξει λαχανιασμένος στο νεύμα της καγκελαρίου.
Προχθές, στο περιθώριο της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, φάνηκε ότι η κλεψύδρα, δηλαδή ο πολιτικός χρόνος του Σαμαρά, τελειώνει... 
Παρά τις επικοινωνιακές ασκήσεις ψευτοπαλληκαρισμού, ο Έλληνας πρωθυπουργός έμεινε μετεξεταστέος. 
"Με την τρόικα, με τον κηδεμόνα σου, και μετά συζητάμε" του είπε η Μέρκελ!

Δεν θέλουμε να αδικήσουμε τον Σαμαρά. 
Αναγνωρίζουμε ότι είναι αναγκασμένος να μετατρέψει την ανάγκη σε φιλοτιμία. 
Όσα δεν είπαν δημοσίως με τη Μέρκελ, του τα παρήγγειλε χθες ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντέισελμπλουμ. 
"Βρείτε τα πρώτα με την τρόικα, συνεννοηθείτε, δηλαδή αποδεχθείτε τις οδηγίες της, και μετά (τον Δεκέμβριο) θα συζητήσουμε για το χρηματοδοτικό και το δημοσιονομικό κενό". Δηλαδή ακυρώνεται, τουλάχιστον επί του παρόντος, κάθε ιδέα πολιτικής διαπραγμάτευσης σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα, παρά την πανθομολογούμενη χρεωκοπία του. 
Και ο Σαμαράς καμαρώνει ότι θα προεδρεύσει της Ε.Ε...

Η ιδέα της πολιτικής διαπραγμάτευσης, όμως, οδηγείται σε ακύρωση όχι μόνο στο διμερές, αλλά και στο πολυμερές ευρωπαϊκό πεδίο. 
Ο Ντέισελμπλουμ, χωρίς περιστροφές, τάχθηκε υπέρ της ακόμη περισσότερο συγκεντρωτικής - αυταρχικής διαχείρισης της Ευρωζώνης λέγοντας ότι πρέπει να επιβάλλονται Μνημόνια σε όσες χώρες παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και τη ρήτρα για την ουσιαστική εκμηδένιση του δημοσίου ελλείμματος. 
Η προειδοποίηση του προέδρου του Eurogroup αφορά ακόμη και τη Γαλλία. 
Πώς μπορεί, όμως, να διασωθεί η Ευρωζώνη με τον μισό γαλλογερμανικό άξονα να θέτει υπό τιμωρία τον άλλο μισό;

Η ευρωπαϊκή πορεία δεν εξαρτάται, όμως, από τα ιδεολογικά καπρίτσια ή τις αδίστακτες διαμάχες συμφερόντων. 
Είναι υπόθεση των λαών της Ευρώπης η επανεθεμελίωση της Ε.Ε. στη βάση της Δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής. 
Η επικείμενη μάχη των ευρωεκλογών, με την αποφασιστική ενίσχυση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μπορεί να αποδειχθεί αφορμή για, έστω βαθμιαία, αντιστροφή της εξέλιξης προς θετική κατεύθυνση. 
Στοίχημα ζωής για εκατομμύρια Ευρωπαίους, στοίχημα Δημοκρατίας και ανάπτυξης με δουλειά για την Ευρώπη.
Η μάχη για να μην περάσουν τα νέα σχέδια που εκφώνησε ο Ντέισελμπλουμ ισοδυναμεί με την υπεράσπιση του δικαιώματος κάθε λαού -και συνολικά των ευρωπαϊκών λαών- να ψηφίζουν κυριαρχικά για το μέλλον τους, να μην φυλακίζεται η πολιτική αλλαγή από τους σιδερένιους κανόνες της υπερκρατικής και ανεξέλεγκτης κυβέρνησης.