Το φιλί της ζωής στη "θεωρία των δύο άκρων"

"Η εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών διασώζει προς το παρόν «τη θεωρία των δύο άκρων», τελευταίο καταφύγιο μιας ανίκανης και επικίνδυνης κυβέρνησης"

Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά,  η κυβέρνηση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και το πρωθυπουργικό περιβάλλον «σήκωσαν» την ανιστόρητη και επικίνδυνη «θεωρία των δύο άκρων», επιχειρώντας να συμψηφίσουν την δραστηριότητα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής με τους αγώνες της Αριστεράς, του λαϊκού κινήματος και των κινημάτων διαμαρτυρίας. Η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής και η ανάπτυξη της «θεωρίας των δύο άκρων» δεν είχε απήχηση σε μία κοινωνία που συντρίβεται στον βωμό της άσκησης της μνημονιακής πολιτικής >>>




και ως εκ τούτου δεν είχε αντίκτυπο σε ότι αφορά στην άνοδο των ποσοστών και στην βελτίωση της δημοσκοπικής εικόνας των κομμάτων που συγκροτούν τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. 

Κυρίως η Νέα Δημοκρατία δεν φάνηκε να έχει εκλογικά οφέλη και η προσδοκία της «επιστροφής» στο σπίτι των ψηφοφόρων που εγκατέλειψαν τη ΝΔ για τη Χρυσή Αυγή έδειξε ότι δύσκολα θα επιβεβαιωνόταν είτε στις ευρωεκλογές, είτε στις επόμενες εθνικές εκλογές. 
Η «θεωρία των δύο άκρων» ξέφτισε γρήγορα και η κυβέρνηση μετά την διάψευση του «success story», μετά το στραπάτσο του πρωθυπουργού στη σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, όπου εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ από την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ σε ότι αφορά στην «χαλάρωση» του προγράμματος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, εν μέσω ενδοκυβερνητικών αντιπαραθέσεων που προκάλεσε το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο των υποβρυχίων, αλλά και εσωκομματικών τριγμών στη ΝΔ εξαιτίας της ακροδεξιάς στροφής του κόμματος, αλλά και ευρισκόμενη στο στόχαστρο της οργής της κοινωνίας, δεν άφησαν στην κυβέρνηση και κυρίως στο Μέγαρο Μαξίμου κανένα περιθώριο αναστροφής του αρνητικού κλίματος σε βάρος τους. 

Μία κυβέρνηση που, εφόσον το ελληνικό ζήτημα, δηλαδή το θέμα του ελληνικού χρέους, θα τεθεί προς συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο μετά τον Μάιο του 2014, μετά τις ευρωεκλογές, μία κυβέρνηση που δεν θα έχει να παρουσιάσει τους επόμενους μήνες καμία «ελληνική επιτυχία», μετά και την διάψευση ότι περίμενε «κάτι καλό» μετά τις γερμανικές εκλογές, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη συντριβή. 
Ταυτόχρονα το μνημόνιο που επέβαλλε η διεθνής τοκογλυφία στην χώρα μας παίρνει τον δρόμο για τον σκουπιδότοπο της ιστορίας. 
Τα κόμματα που σχημάτισαν την συγκυβέρνησης των μερκελιστών οδηγούνται στη συρρίκνωση των ποσοστών τους. 
Η Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι στις ευρωεκλογές που έρχονται οδηγείται σε ιστορικό χαμηλό των ποσοστών της, προοπτική που θα επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο ότι η μνημονιακή συγκυβέρνηση των μερκελιστών είναι λαϊκά και κοινωνικά απονομιμοποιημένη. 
Το τελευταίο καταφύγιο του πρωθυπουργού, των συμβούλων του και των «προφεσόρων» επικοινωνίας που τον πλαισιώνουν είναι η «θεωρία των δύο άκρων», η οποία δεν είναι μόνο επικίνδυνη για την ομαλότητα και την δημοκρατική σταθερότητα, αλλά και αποπροσανατολιστική σε σχέση με τη «θεατρική παράσταση» της «αντίστασης» της κυβέρνησης έναντι της τρόικας που ζητάει νέα επώδυνα και βάρβαρα μέτρα και κυρίως αποπροσανατολιστική σε ότι αφορά στην συνέχιση της εφαρμογής της βάρβαρης πολιτικής που υλοποιείται στη χώρα μας.

Η εκτέλεση των δύο μελών της Χρυσής Αυγής και ο τραυματισμός ενός ακόμη, έξω από τα γραφεία της ναζιστικής οργάνωσης στο Νέο Ηράκλειο,  λίγο πριν από τα δελτία των 20.00, έδωσε το «φιλί της ζωής» στην γρήγορα ξεφτισμένη «θεωρία των δύο άκρων». 
Οι opinion makers του μνημονίου και οι ακροδεξιοί άτυποι σύμβουλοι του πρωθυπουργού, μετά το συμβάν, ξεκίνησαν να «σκούζουν» στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το «άλλο», πέραν της Χρυσής Αυγής, «άκρο», κομπάζοντας για την δήθεν επιβεβαίωσή τους ότι τόσο καιρό είχαν δίκιο που υποστήριζαν την καταδίκη «της βίας από όπου κι αν προέρχεται».

Όμως, ο κάθε ένας, πριν αστυνομικού τύπου σενάρια καταστούν αντικείμενα επεξεργασίας από τα μιντιακά ερείσματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης και πριν ξεσαλώσουν στα ΜΜΕ οι δήθεν ειδικοί τρομοκρατολόγοι, πρέπει να αναλογιστεί ποιους ευνοεί αυτή τη στιγμή η εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών;  
Σίγουρα όχι την Αριστερά. 
Σίγουρα όχι το λαϊκό κίνημα. 
Σίγουρα όχι τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει δημιουργήσει προοπτική σαρωτικής νίκης στις επόμενες εκλογές. 

Η εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών, λίγο πριν από τα δελτία των 20.00 ευνοεί εκείνους, οι οποίοι θέλουν να μετατεθεί η συζήτηση από την επιβολή νέων μέτρων στον ελληνικό λαό, στη συζήτηση για το «πόλεμο που διεξάγεται στους δρόμους». 
Ευνοεί εκείνα τα ξένα και υπερεθνικά κέντρα, τα οποία εδώ και πολλές δεκαετίες υλοποιούν στην Ελλάδα την στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε», όποτε διαπιστώνεται άνοδος της Αριστεράς. Ευνοεί την ακροδεξιά, που μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα διέγραφε πορεία φθοράς και εκ νέου περιθωριοποίησης. 
Ευνοεί εκείνους, οι οποίοι νιώθοντας ότι αποτυγχάνει ο καθεστωτικός μηχανισμός προπαγάνδας, έτριψαν τα χέρια τους από ικανοποίηση όταν αντιλήφθηκαν ότι στην παρούσα συγκυρία η στρατηγικής της έντασης, όπως υλοποιήθηκε στην Ιταλία στις δεκαετίες του 1960 και 1970, μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα για το χρεοκοπημένο κατεστημένο. 
Ποια προσδοκούν ότι θα είναι αυτά τα αποτελέσματα; 

•  Να κατατρομοκρατηθεί ο ελληνικός λαός από την ενεργοποίηση των «δύο άκρων» και να αναζητήσει «ασφάλεια» και "καταφύγιο" σε αυτό που το κατεστημένο θα ορίσει ως «πολιτικό κέντρο» στις παρούσες συνθήκες έντασης.  Και ως πολιτικό κέντρο θα ορίσει τους πολιτικούς φορείς που συγκροτούν την μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, οι οποίοι θα παρουσιαστούν από την μιντιοκρατία ως οι εγγυητές της ομαλότητας, που κινδυνεύουν να συντριβούν ανάμεσα στην κλιμάκωση της δραστηριότητας των "δύο άκρων". 

•  Να αιτιολογηθεί και να δικαιολογηθεί από εδώ και πέρα η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, οι οποίοι βέβαια θα ενεργοποιηθούν εναντίον του λαϊκού κινήματος.

•  Να τσαλακωθεί η εικόνα της αντιπολίτευσης και πιο συγκεκριμένα των κομμάτων της Αριστεράς, όσο θα αναπαράγεται από τον μνημονιακό μηχανισμό προπαγάνδας και τους ακροδεξιούς θύλακες του η θεωρία των δύο άκρων. 

•  Να ενισχυθεί εκλογικά η Χρυσή Αυγή, ως χώρος προσέλκυσης απολιτίκ ψηφοφόρων που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στα κόμματα της Αριστεράς στις επόμενες εκλογές.

•  Να μετατεθεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, από τη συζήτηση για την καταστροφική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση και από τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική που υλοποιείται στη χώρα μας, στη συζήτηση για την αντιμετώπιση της «βίας από όπου και αν προέρχεται».

Η εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών διασώζει προς το παρόν «τη θεωρία των δύο άκρων». 
Η θεωρία των δύο άκρων είναι το τελευταίο καταφύγιο μιας ανίκανης και επικίνδυνης κυβέρνησης. 
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός αναλυτής και ινστρούχτορας  για να αντιληφθεί ποιους ευνοεί και ποιους όχι, η προβοκατόρικη ενέργεια στο Νέο Ηράκλειο.   

 του Δημήτρη Μπεκιάρη

periodista.gr