Ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μπροστά - Oι μνημονιακοί οργανώνουν την άμυνά τους

Η πο­λι­τι­κή πα­λά­ντζα γέρ­νει υ­πέρ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολ­λές φο­ρές στο πα­ρελ­θόν έ­χει κα­τα­γρα­φεί έ­να ο­ρια­κό ση­μείο, με­τά το ο­ποίο ο συ­σχε­τι­σμός των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων αλ­λά­ζει κα­τά τρό­πο α­νε­πί­στρε­πτο. Φαί­νε­ται  ό­τι η ψή­φι­ση των νο­μο­θε­τη­μά­των για το φό­ρο α­κι­νή­των και τους πλει­στη­ρια­σμούς ση­μα­το­δο­τεί έ­να τέ­τοιο ο­ρια­κό ση­μείο, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να περ­νά­ει μπρο­στά α­πό τη Νέα Δη­μο­κρα­τία. Τη δια­φο­ρά δεν την κά­νουν τό­σο οι δη­μο­σκο­πή­σεις οι ο­ποίες στο σύ­νο­λό τους α­πο­τυ­πώ­νουν προ­βά­δι­σμα της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Από τη στιγ­μή που πα­ρα­πά­νω α­πό το 40% των ε­ρω­τώ­με­νων δεν δί­νει α­πα­ντή­σεις, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι οι δη­μο­σκο­πή­σεις, (α­κό­μα και οι πιο άρ­τιες >>>




ε­πι­στη­μο­νι­κά) μπο­ρούν να δώ­σουν μό­νο α­δρές εν­δεί­ξεις των κοι­νω­νι­κών τά­σεων, και ό­χι να α­πο­τε­λέ­σουν λε­πτο­με­ρή α­πο­τύ­πω­σή τους.
Τη με­γά­λη δια­φο­ρά την κά­νουν, α­πό τη μια με­ριά, αυ­τό που θα λέ­γα­με η γε­νι­κή αί­σθη­ση της συ­γκυ­ρίας, και α­πό την άλ­λη, οι πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις που α­σκού­νται στους βου­λευ­τές της συ­μπο­λί­τευ­σης α­πό τους ψη­φο­φό­ρους τους. 

Η γε­νι­κή αί­σθη­ση εί­ναι, λοι­πόν, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εί­ναι ο νι­κη­τής στις ευ­ρωε­κλο­γές. 

Στη δε Βου­λή δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ού­τε έ­νας βου­λευ­τής της συ­μπο­λί­τευ­σης να υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται έν­θερ­μα την α­κο­λου­θού­με­νη πο­λι­τι­κή. 

Η κρι­τι­κή στον Γ. Στουρ­νά­ρα α­πό τους βου­λευ­τές της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ τεί­νει πλέ­ον να γί­νει ο κα­νό­νας, ό­χι η ε­ξαί­ρε­ση.
Η συρ­ρί­κνω­ση της ε­πιρ­ροής της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν ο­φεί­λε­ται μό­νο στη συσ­σώ­ρευ­ση των μνη­μο­νια­κών δει­νών για ό­σους έ­χουν ή­δη πέ­σει θύ­μα­τα της πο­λι­τι­κής της «ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης». 

Εξί­σου ση­μα­ντι­κό εί­ναι το ό­τι με τη φο­ρο­λό­γη­ση των α­κι­νή­των και το ά­νοιγ­μα του πα­ρα­θύ­ρου για τους πλει­στη­ρια­σμούς, η κυ­βέρ­νη­ση έρ­χε­ται σε  ευ­θεία σύ­γκρου­ση με πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κά α­κρο­α­τή­ρια, τα ο­ποία μέ­χρι τώ­ρα τη στή­ρι­ζαν σχε­τι­κά. 

Όλα δεί­χνουν  ό­τι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε νέα δια­δι­κα­σία άρ­σης σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης των με­σαίων στρω­μά­των, α­νά­λο­γη με αυ­τή πριν ε­νά­μι­σι χρό­νο με τα α­σθε­νέ­στε­ρα οι­κο­νο­μι­κά. 

Όπως και να ‘χει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει αέ­ρα νί­κης, πράγ­μα που ό­λοι κα­τα­λα­βαί­νουν.
 
Τα τρία στοιχήματα
Ο Σα­μα­ράς ε­πεν­δύει σε πα­ρο­χές, δια­τά­ρα­ξη της συ­νο­χής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νί­σχυ­ση άλ­λων α­ρι­στε­ρών ψη­φο­δελ­τίων. 

Το ό­τι έ­χει αρ­χί­σει η α­ντί­στρο­φη μέ­τρη­ση για την κυ­βέρ­νη­ση,  επ’ ου­δε­νί ση­μαί­νει ό­τι ο Σα­μα­ράς και οι άν­θρω­ποί του θα πε­ρι­μέ­νουν πα­θη­τι­κά το μοι­ραίο. 

Φαί­νε­ται ό­τι το Μα­ξί­μου ρί­χνει τα λε­φτά του (που δεν εί­ναι και πολ­λά, ε­δώ που τα λέ­με) σε τρία στοι­χή­μα­τα. 

Το πρώ­το, εί­ναι ό­τι γύ­ρω στον Απρί­λιο οι τροϊκα­νοί θα α­πο­δε­χτούν την ύ­παρ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος. 

Αυ­τό, υ­πο­τί­θε­ται, ό­τι θα ε­πι­τρέ­ψει στην κυ­βέρ­νη­ση να μοι­ρά­σει πε­ρί­που 700 ε­κα­τομ­μύ­ρια σε έν­στο­λους και συ­ντα­ξιού­χους. 

Πα­ράλ­λη­λα, η κυ­βέρ­νη­ση ευελ­πι­στεί ό­τι οι τροϊκα­νοί θα δώ­σουν κά­ποιο σή­μα για τη ρύθ­μι­ση του χρέ­ους, που θα μπο­ρέ­σει να το χρη­σι­μο­ποιή­σει στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο. 

Εννο­εί­ται ό­τι δεν μι­λά­με για πραγ­μα­τι­κό κού­ρε­μα, αλ­λά για  ευ­κο­λίες πλη­ρω­μής -για πα­ρά­δειγ­μα, διε­τές πά­γω­μα πλη­ρω­μής το­κο­χρε­ο­λυ­σίων. 
Η δεύ­τε­ρη κί­νη­ση του Μα­ξί­μου εί­ναι να ε­νι­σχύ­σει αυ­τές που το ί­διο θεω­ρεί φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις μέ­σα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Ο τρό­πος που έ­χει ε­πι­λε­χτεί για να διαρ­ρη­χθεί η συ­νο­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι να πα­ρου­σιά­ζε­ται η η­γε­σία του κόμ­μα­τος α­να­ξιό­πι­στη, υ­πο­κρι­τι­κή κι εν­σω­μα­τω­μέ­νη στο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο. 

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το δη­μο­σίευ­μα του «Βή­μα­τος» πε­ρί δή­θεν συν­διαλ­λα­γής Τσί­πρα-Ρεν -στο ί­διο μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κό άρ­θρο πε­ρι­γρά­φο­νταν και διά­λο­γοι στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ευ­ρω­παίους α­ξιω­μα­τού­χους σε «συ­να­ντή­σεις» που ό­μως δεν πραγ­μα­το­ποιή­θη­καν πο­τέ.  

Το Μα­ξί­μου πι­στεύει ό­τι αν πα­γιω­θεί η ει­κό­να μιας δε­ξιάς με­τα­τό­πι­σης της η­γε­σίας τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα ο­δη­γη­θεί σε α­πο­χώ­ρη­ση α­πό το κόμ­μα! Η τρί­τη  κυ­βερ­νη­τι­κή κί­νη­ση εί­ναι η ε­νί­σχυ­ση των α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών που λει­τουρ­γούν α­ντα­γω­νι­στι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και θα μπο­ρού­σαν να του κό­ψουν ψή­φους. 

Γι’ αυ­τό οι Ηρα­κλείς του Μνη­μο­νίου, ό­πως ο Γεωρ­γιά­δης, ε­ξά­ρουν τη συ­νέ­πεια και το ή­θος του ΚΚΕ, γι’ αυ­τό και η υ­περ­προ­βο­λή του Αλα­βά­νου α­πό τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ.
 

Όμως το Αρι­στε­ρό Ρεύ­μα έ­χει ση­μα­ντι­κή συμ­βο­λή στη δη­μιουρ­γία και την ε­νό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νώ ο δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας των ευ­ρωε­κλο­γών πε­ριο­ρί­ζει εκ των πραγ­μά­των την δυ­να­μι­κή α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών, ε­κτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. 

Το πο­λι­τι­κό μέλ­λον του Σα­μα­ρά ε­να­πό­κει­ται λποι­πόν στην κα­λή διά­θε­ση των τροϊκα­νών. 

Οι κυ­βερ­νώ­ντες δεν εί­ναι βέ­βαια α­φε­λείς. 

Γνω­ρί­ζουν ό­τι με το πρω­το­γε­νές πλεό­να­σμα και μια υ­πό­σχε­ση για το χρέ­ος δεν κερ­δί­ζο­νται ε­κλο­γές που πραγ­μα­το­ποιού­νται σε μια κα­τα­στραμ­μέ­νη χώ­ρα. 

Γι’ αυ­τό και το σα­μα­ρι­κό antinews έ­χει ή­δη αρ­χί­σει το «μα­σάζ» στον κό­σμο της ΝΔ με άρ­θρα που υ­πο­βαθ­μί­ζουν την πο­λι­τι­κή ση­μα­σία του α­πο­τε­λέ­σμα­τος των ευ­ρωε­κλο­γών.  

Πι­στεύουν ό­τι αν η δια­φο­ρά α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρα­τη­θεί σε «λο­γι­κό» ε­πί­πε­δο (π.χ. κά­τω του 3%), θα θεω­ρη­θεί α­να­στρέ­ψι­μη κι ε­πο­μέ­νως δεν θα υ­πάρ­χει χώ­ρος αμ­φι­σβή­τη­σης του πρω­θυ­πουρ­γού.
 
Μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς Σα­μα­ρά

Ανε­ξάρ­τη­τα α­πό το τι ε­πι­διώ­κει ο πρω­θυ­πουρ­γός και το πε­ρι­βάλ­λον του, τμή­μα­τα του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού α­περ­γά­ζο­νται άλ­λα σχέ­δια. 

Μια με­γά­λη ήτ­τα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν συ­νε­πά­γε­ται αυ­το­μά­τως προ­σφυ­γή σε βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές. 

Εί­ναι πια προ­φα­νές ό­τι σε πε­ρί­πτω­ση συ­ντρι­πτι­κής ήτ­τας Σα­μα­ρά στις ευ­ρωε­κλο­γές, θα ε­πι­διω­χτεί σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης α­πό την υ­φι­στά­με­νη Βου­λή. 

Μια μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς τον Σα­μα­ρά στην πρω­θυ­πουρ­γία, κα­τά το πρό­τυ­πο της κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου, θα μπο­ρού­σε να συ­μπε­ρι­λά­βει τμή­μα­τα της ΔΗ­ΜΑ­Ρ, την Α­ΝΕ­Λ, κα­θώς και των α­νε­ξαρ­τη­το­ποιη­μέ­νων βου­λευ­τών. 

Εί­ναι εν­δει­κτι­κές άλ­λω­στε οι δη­λώ­σεις της Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη.
 
«Πολιτική ανωμαλία»
Το σε­νά­ριο της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης χω­ρίς Σα­μα­ρά μπο­ρεί να δια­σφα­λί­ζει την α­πρό­σκο­πτη ε­μπέ­δω­ση του Μνη­μο­νίου, ε­ντού­τοις α­ντι­με­τω­πί­ζει δύο πο­λύ σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα. 

Το πρώ­το εί­ναι ό­τι αν οι μνη­μο­νια­κοί έ­χουν συ­ντρι­βεί στις ευ­ρωε­κλο­γές, ο­ποια­δή­πο­τε μνη­μο­νια­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση θα στε­ρεί­ται κοι­νω­νι­κής νο­μι­μο­ποίη­σης με α­πο­τέ­λε­σμα να δι­καιού­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μι­λά­ει για δια­στρέ­βλω­ση της λαϊκής βού­λη­σης και κα­μα­ρί­λα. 

Το δεύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι η α­ντί­δρα­ση του ί­διου του Σα­μα­ρά. 

Ήδη ο πρω­θυ­πουρ­γός στη συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Κα­θη­με­ρι­νή» χα­ρα­κτη­ρί­ζει σχέ­διο πο­λι­τι­κής α­νω­μα­λίας ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη κυ­βέρ­νη­ση α­πό τη ση­με­ρι­νή Βου­λή, χω­ρίς τον ί­διο στον πρω­θυ­πουρ­γι­κό θώ­κο. 

Επο­μέ­νως, δεν εί­ναι κα­θό­λου βέ­βαιο ό­τι θα συ­ναι­νέ­σει σε ο­ποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια που θα ο­δη­γεί στην πο­λι­τι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποίη­σή του.
 

Με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής α­πό­γνω­σης και α­δυ­να­μίας του κι­νή­μα­τος

Αν η γε­νι­κευ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο ο­δη­γεί στην άρ­ση των σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και την α­πί­σχναν­ση της κυ­βέρ­νη­σης, η προ­φα­νής α­δυ­να­μία των κι­νη­μά­των δί­νει στους μνη­μο­νια­κούς με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια ε­λιγ­μών. 

Λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη την έ­κτα­ση της κοι­νω­νι­κής ε­ρή­μω­σης που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση θα έ­πρε­πε να μας εί­χε α­φή­σει χρό­νους προ πολ­λού. 

Από τη στιγ­μή ό­μως που οι δρό­μοι εί­ναι ά­δειοι και η κοι­νω­νι­κή α­γα­νά­κτη­ση δεν παίρ­νει τη μορ­φή του γε­νι­κού ξε­ση­κω­μού,  οι μνη­μο­νια­κοί μπο­ρούν α­κό­μα να δια­χει­ρί­ζο­νται την ε­ξαι­ρε­τι­κά δυ­σχε­ρή θέ­ση τους, και να κά­νουν σχέ­δια για με­τά τις ευ­ρωε­κλο­γές. 

Ακό­μα και αν πέ­σουν τον Μάη, εί­ναι πραγ­μα­τι­κά τρο­μα­κτι­κό το πό­σο ζη­μιά μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν στην κοι­νω­νία αυ­τούς τους πέ­ντε μή­νες.
Το να α­νοί­ξει η δίο­δος ώ­στε η λά­βα της κοι­νω­νι­κής α­γα­νά­κτη­σης να ε­κρα­γεί στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­γκαίο για να  στε­νέ­ψουν α­σφυ­κτι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια των μνη­μο­νια­κών. 

Όσο η πο­λι­τι­κή διε­ξά­γε­ται μό­νο στο πε­δίο των θε­σμών και της ε­πι­κοι­νω­νίας, οι δυ­νά­μεις του Μνη­μο­νίου θα δια­τη­ρούν με­γά­λο μέ­ρος της δυ­να­τό­τη­τάς τους να ε­λίσ­σο­νται πο­λι­τι­κά.
 

Γιάν­νης Αλμπά­νης - "Εποχή"