Ορθή επανάληψη

άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη που είχε δημοσιευτεί το 2011

Ένα άρθρο το οποίο γράφτηκε πριν από τρία περίπου χρόνια για τη δημοσιογραφία που ασκεί ο Σταύρος Θεοδωράκης μοιάζει να ναι πιο επίκαιρο από ποτέ και να ταιριάζει και στην πολιτική που θέλει να ασκήσει.

Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη, ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, >>>

αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία.  

Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. 

Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. 

Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας.

 

Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει, δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπαίει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. 

Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίστανται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.

Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. 

Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. 

Μέχρι εκεί όμως. 

Δεν θα σταυρωθεί ποτέ. 

Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα.

Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαϊκισμού. 

Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά παίζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα τον εαυτό της.

Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. 

Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει.

Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοϊκανοποιείται, αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. 

Έχει πάντα σπόνσορα.

Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. 

Δεν είναι life style, αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογίας, της αναζήτησης και του προβληματισμού.
Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. 

Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. 

Ένας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. 

Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική. 

Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες.