Με τον χρόνο να μετρά ανάποδα για το Ελληνικό, αλλά το τέλος ολοένα να
απομακρύνεται στο βάθος του τούνελ, οι αστοχίες διαδέχονται η μία την
άλλη στις αποκρατικοποιήσεις. Και πέρα από το ξεθώριασμα - εξπρές της εικόνας του «ικανού», κατά την
κυβέρνηση, Ντίνου Μανιατόπουλου (που δεν ενδιαφέρει κανέναν) το κρίσιμο
ερώτημα είναι αν από τα 3,56 δισ. ευρώ που είναι ο εισπρακτικός στόχος
για το 2014 θα μπορέσει να εισπραχτεί έστω και 1 δισ. Προς τι η... πρεμούρα «μας» για τις εισπράξεις του ΤΑΙΠΕΔ; Για τον
απλούστατο λόγο πως ό,τι δεν εισπραχτεί θα μας φορεθεί καπέλο σε μέτρα,
κι ας σπεύδει να το διαψεύσει ο Στουρνάρας. Άλλωστε, όταν αυτό θα
συμβεί, πιθανόν να μη >>>
βρίσκεται στη θέση του για να χρειαστεί να
απολογηθεί...
Οι δανειστές έχουν ξεκαθαρίσει στην κυβέρνηση ότι, αν και αναγνωρίζουν τις δυσκολίες που ξεφυτρώνουν σαν τα... μανιτάρια στα διάφορα προγράμματα αποκρατικοποιήσεων, τη φετινή χρονιά θα πρέπει να συγκεντρωθεί ένα ποσό της τάξης των 2 δισ. ευρώ (οι πιο αισιόδοξοι μιλούν για 1,8 δισ.) ως συμβολή στη μείωση του χρέους. Ακόμη κι αν το ποσό αυτό διαμορφώνει μια μεγάλη ανάσα, ο τεχνικός στόχος των 3,56 δισ. παραμένει εξίσου ανέφικτος. Γιατί δεν είναι μόνο ότι τα προγράμματα σκοντάφτουν. Είναι ότι έχει χαθεί και ο λογαριασμός.
Θεωρητικά η περσινή χρονιά, που άνοιξε με στόχο 2,6 δισ., έκλεισε πιάνοντας τη... δεύτερη αναθεώρηση στα 1,3 δισ., αλλά μόνο... θεωρητικά. Και αυτό διότι, για να βγει το ποσό, συνυπολογίστηκαν τα κεφάλαια για τον ΔΕΣΦΑ (που δεν έχει ολοκληρωθεί), τον Αστέρα Βουλιαγμένης (που θα καθυστερήσουν) και τα 28 ακίνητα του Δημοσίου, που μπλοκαρίστηκαν λόγω ΣτΕ. Και το χειρότερο για την κυβέρνηση είναι ότι, ενώ κυνηγάει ακόμη τα χρήματα αυτά, όταν τα πάρει δεν θα μπορέσει να τα χρησιμοποιήσει στον λογαριασμό του 2014. Οπότε πάμε πάλι από την αρχή...
Χαμένες προθεσμίες
Στα τέλη της περασμένης χρονιάς και με την έλευση του Μανιατόπουλου στο ΤΑΙΠΕΔ οι κυβερνητικοί έβαζαν στόχους:
• Πρώτα το Ελληνικό, για το οποίο υπολόγιζαν προσφορές στις 29 Νοεμβρίου.
• Μετά να προχωρήσει η διάθεση ποσοστών στα δύο μεγάλα λιμάνια της χώρας τον ΟΛΠ και τον ΟΛΘ, περί τα μέσα Φεβρουαρίου.
• Για την άνοιξη «τοποθετούσαν» τις τελικές προσφορές για τους δύο διαγωνισμούς στα τρένα (ΤΡΑΙΝΟΣΕ και Rosco).
• Λίγο αργότερα «έβλεπαν» και τα τελικά νέα από την Κομισιόν, για να κλείσει οριστικά η συμφωνία για τον ΔΕΣΦΑ.
• Μέσα στη χρονιά υπολόγιζαν τα μαντάτα για τα περιφερειακά αεροδρόμια και τις μαρίνες για τα οποία «τρέχουν» διαδικασίες.
• Κάπως πιο «χαλαρά» είχαν αφήσει τις πιο δύσκολες υποθέσεις, όπως της ΔΕΠΑ (που θα πρέπει να επαναπροκηρυχθεί μετά το περυσινό ναυάγιο), του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος», των ΕΛΠΕ και της ΔΕΗ, που επίσης θεωρητικά θα ξεκινούσε στις αρχές του χρόνου με την αποκρατικοποίηση του ΑΔΜΗΕ.
Χαμηλές προσδοκίες
Ο προσεκτικός εντεταλμένος σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ Α. Ταπραντζής χαρακτήριζε τότε (με μια διατύπωση διπλής ανάγνωσης) «φιλόδοξο» τον στόχο του 2014, αναγνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να καλυφθεί μόνο εάν όλα προχωρούσαν χωρίς το παραμικρό πρόβλημα και με ρυθμούς... γερμανικής ατμομηχανής.
Λίγο αργότερα όμως αποκαλύπτεται... ελληνικό χάος. Και πρώτα απ’ όλα στο Ελληνικό. Το πρόγραμμα έχει θεωρητικά καταληκτική ημερομηνία υποβολής προσφορών τις 27 Φεβρουαρίου. Εδώ και μερικές ημέρες όμως έχουν αρχίσει να αναδύονται... πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες τελικά «θα πάει» μετά τις εκλογές. Το γιατί είναι απλό: Όπως αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση, ο μοναδικός υποψήφιος που κατεβάζει πρόταση είναι ο Λάτσης. Και βέβαια θα είναι δύσκολο να «παραχωρήσουν» προεκλογικά το μεγαλύτερο ελληνικό φιλέτο στη Lamda κατά τα πρότυπα του IBC (Golden Hall).
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν από μερικές εβδομάδες τροποποιήθηκαν οι όροι του διαγωνισμού ώστε ο προτιμητέος επενδυτής για το Ελληνικό να μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στην εφάπαξ αποπληρωμή του τιμήματος και στην προκαταβολή 25% του τιμήματος με το υπόλοιπο 75% να καταβάλλεται σε 10 ετήσιες δόσεις. Και βέβαια στο ΤΑΙΠΕΔ δεν αποφάσισαν να κάνουν δόσεις... Κωτσόβολου για το μεγάλο ακίνητο. Απλώς τους διαμηνύθηκε ότι το παραδάκι που ζητούν αποκλείεται να πέσει εφάπαξ.
Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η φετινή είσπραξη για το Ελληνικό με το ζόρι να πιάσει τα 150-200 εκατ. ευρώ. Όπως είναι αντιληπτό, αυτό δεν μπορεί να γίνει προεκλογικά, ακόμη κι αν τελικά εμφανιστούν περισσότερες από μία προτάσεις.
Στο «περίμενε» παραμένουν τα 180 εκατ. ευρώ (220 εκατ. από τα 400 πάνε στη ΔΕΠΑ) που θα μπουν στα ταμεία από την πώληση του ΔΕΣΦΑ στη Socar, που εκκρεμεί στις αρχές ανταγωνισμού (και που, όπως αναλυτικά εξηγούσε το «Π» πριν από δύο εβδομάδες, θα αργήσει πολύ να εγκριθεί από την Ε.Ε.), και τα 260 εκατ. από την πώληση των 28 κτηρίων του Δημοσίου, αν τελικά δώσει έγκριση το Ελεγκτικό Συνέδριο. Όμως το «stop» του Eλεγκτικού Συνεδρίου στο sale & lease back είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο εκτιμήθηκε αρχικά...
Το μπλοκάρισμα
Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι τα ξαφνικά «μαγκώματα». Στο ΤΑΙΠΕΔ υπολόγιζαν να πάρουν κοντά στα 350 εκατ. από την αποκρατικοποίηση της ΕΥΑΘ (που βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο, με τις αρχικές προσφορές να έχουν ήδη υποβληθεί) και της ΕΥΔΑΠ, αλλά το ΣτΕ έβαλε άνω τελεία. Εάν τελικά το ακυρωτικό δικαστήριο μπλοκάρει την πώληση, οποιαδήποτε εναλλακτική, όπως για παράδειγμα η εκχώρηση της αναβάθμισης των δικτύων μέσω ΣΔIT, θα απαιτήσει τουλάχιστον έναν χρόνο προεργασία.
Στην αναμονή έχουν μπει και άλλα 80-100 εκατ. από τον OΔIE, που φαίνεται ότι κολλάει στον σκόπελο της... υπερφορολόγησης των ιδιοκτητών αλόγων, παρά την αρχική συμφωνία με τη γαλλική PMU στο θέμα της πώλησης.
Πάντως, ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για την κυβέρνηση δείχνει να είναι η υπόθεση των λιμανιών (ΟΛΠ και ΟΛΘ), από την οποία έχουν υπολογιστεί έσοδα 450 εκατ. ευρώ. Στο ΤΑΙΠΕΔ εκτιμούν ότι θα μπορέσουν να προχωρήσουν με τις διαδικασίες για τη διάθεση μεριδίου του ΟΛΠ στα τέλη Φεβρουαρίου, αλλά η εμπλοκή παραμένει στις Βρυξέλλες.
Η Επιτροπή Ανταγωνισμού επιμένει ότι οι Κινέζοι της Cosco (που έχει μισθώσει τον Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων και την προβλήτα) δεν μπορούν να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό, μια και θα θεωρηθεί ότι έχουν προνομιακή μεταχείριση. Και το κακό εδώ είναι ότι η Cosco είναι ο πιο ισχυρός και πιο σίγουρος ενδιαφερόμενος. Τα σενάρια που έχουν πέσει στο τραπέζι είναι πολλά (από το να μη γίνει αποκρατικοποίηση για να μη φύγουν οι Κινέζοι, μέχρι να ισχύσει ειδική διάκριση για λιμένα με δύο λειτουργούς), αλλά κανένα δεν ικανοποιεί ακόμα όλους τους εμπλεκόμενους.
Με τον καιρό... ξεθυμαίνει και το ενδιαφέρον για τους σιδηροδρόμους, που έτσι κι αλλιώς δεν είχαν να «προσφέρουν» κάτι περισσότερο από 50 εκατ. ευρώ. Οι δεσμευτικές προσφορές για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ σταδιακά μετακινούνται προς το καλοκαίρι, καθώς το ρώσικο φαβορί της RZD (σε συνεργασία με τη ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ) έχει υποβάλει μια πρόταση - πακέτο και για τον ΟΛΘ, η οποία όμως προσκρούει σε κοινοτικές διατάξεις.
Απολογιστικά, από τους 17 μεγάλους διαγωνισμούς που ήταν να κινηθούν το τελευταίο δωδεκάμηνο από το ΤΑΙΠΕΔ, με βάση τους σχεδιασμούς του 2013, προκηρύχθηκαν μόνο οι 5, ενώ η τύχη των άλλων 12... αγνοείται.
Σε εισπρακτικό επίπεδο η μόνη περίπτωση που φαίνεται να παίζει είναι πώληση της κρατικής συμμετοχής στον Διεθνή Αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος». Η εταιρεία παραμένει κερδοφόρος, παρά τα διαδοχικά πλήγματα των περασμένων ετών στην επιβατική κίνηση, και οι Καναδοί του PSP Investments φέρονται αποφασισμένοι να διευρύνουν τη συμμετοχή τους στο μετοχικό κεφάλαιο του αεροδρομίου. Αυτή τουλάχιστον είναι η κυβερνητική ερμηνεία της επιστολής που έστειλε το καναδικό συνταξιοδοτικό fund προς το ΤΑΙΠΕΔ.
Οι Καναδοί, που απέκτησαν το 26,7% που κατείχε η Hochtief στον ΔΑΑ, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του αεροδρομίου μετά το Δημόσιο. Η κυβέρνηση από την πλευρά της αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο ακόμη να παραχωρήσει ολόκληρο το πακέτο της κρατικής συμμετοχής, που φτάνει το 55%, ενώ δεν αποκλείει την πιθανότητα η αποκρατικοποίηση να προχωρήσει με διάθεση μετοχών μέσω του Χ.Α. Αρκεί βέβαια το ενδιαφέρον των Καναδών να μην είναι... διερευνητικό.
Πετρελαϊκά παραμύθια και... ΕΛΠΕ
Η διέξοδος στο Χρηματιστήριο μπορεί να είναι μια προοπτική για «καθαρές» περιπτώσεις, όπως αυτή του ΔΑΑ, σίγουρα όμως κρύβει πολλά όταν αφορά πιο περίπλοκες εξισώσεις, όπως αυτή των ΕΛΠΕ, όπου, εκτός του κράτους, υπάρχει και ιδιώτης που θα ήθελε να... φύγει.
Με δεδομένο ότι το ΤΑΙΠΕΔ δεν έχει καταφέρει να προχωρήσει την πώληση του πακέτου του 35% που κατέχει στα Ελληνικά Πετρέλαια, η «λύση» ήρθε και εδώ με το Χρηματιστήριο. Στο ερώτημα γιατί κανείς ξένος δεν ενδιαφέρθηκε να πάρει τα ΕΛΠΕ, η απάντηση είναι ότι ο όμιλος Λάτση κατέχει το 40% και ελέγχει πλήρως την εταιρεία. Επομένως γιατί να ενδιαφερθεί να βάλει κάποιος τα λεφτά του σε έναν όμιλο τον οποίο δεν θα διοικεί, ενώ ταυτόχρονα χάνει και αρκετές δεκάδες εκατομμύρια τον χρόνο;...
Με ξένους αναλυτές, όπως η Merrill Lynch και η UBS, να προβλέπουν ότι και φέτος θα διατηρηθούν αρνητικές χρήσεις στα ίδια επίπεδα με τα περυσινά και πως ο όμιλος θα ανακοινώσει ζημιές προ φόρων που θα ξεπεράσουν τα 200 εκατ. ευρώ, η ανησυχία είναι αναμενόμενη, τόσο στο στρατόπεδο του κράτους όσο και στον όμιλο Λάτση. Ο τελευταίος δεν «βλέπει» μέλλον στο πετρέλαιο και φέρεται να επιθυμεί να αποχωρήσει.
Πώς όμως να μοσχοπουληθεί στο χρηματιστήριο μια εταιρεία που βρίσκεται στα κόκκινα; Μόνο διά της μεθόδου της προσδοκίας, λέμε εμείς, γνωρίζοντας ότι η προσδοκία (του κέρδους δηλαδή) είναι το ύψιστο χρηματιστηριακό ελιξίριο. Και κάπως έτσι, μετά την ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ για τα δισδιάστατα αποτελέσματα των ερευνών (της PGS) στη Δυτική Ελλάδα και την Κρήτη, ξεκίνησε ένας χορός δημοσιευμάτων για τα «τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου» που έχει η χώρα. Ορισμένοι μάλιστα τα αποτίμησαν στα 150 δισ. ευρώ.
Τι κι αν για να βεβαιωθούν τα κοιτάσματα και να μπορούν να αξιοποιηθούν θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 10 χρόνια; Τι κι αν καμία από τις συμβάσεις που εκκρεμούν από το 2012 δεν έχει υπογραφεί. Κι όμως, στα ίδια δημοσιεύματα, ο μέγιστος ωφελημένος από τα κοιτάσματα αυτά είναι... τα ΕΛΠΕ.
Το περίεργο βέβαια είναι ότι ο όμιλος δεν έχει ασχοληθεί με ελληνικό πετρέλαιο, παρά την επωνυμία του. Το γεγονός αυτό μάλιστα το καταγράφουν και ξένοι οίκοι σε πρόσφατες εκθέσεις τους. Προς τι λοιπόν όλος ο θόρυβος; Πιθανότατα για να δημιουργηθεί ένα «στοράκι» υψηλής προσδοκίας για να προσελκύσουν ξένους και Έλληνες. Άλλωστε, με την ένταξη του χρηματιστηρίου στις αναδυόμενες αγορές, οι αγοραστές και ιδιαίτερα τα hedge funds είναι ήδη αρκετά ριψοκίνδυνοι.
Αντίστοιχη, σε άλλη διάσταση όμως, η υπόθεση της ΔΕΠΑ, που έχει γίνει πιο περίπλοκη μετά το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις με την Gazprom. Αν και η κυβέρνηση έσπευσε λίγες ώρες μετά να ανακοινώσει ότι σκοπεύει να επαναπροκηρύξει τον διαγωνισμό, αυτό δεν έγινε. Μετά τη «ζημιά» από τους Ρώσους, η εταιρεία δεν μπορεί να φέρει τα 700-800 εκατ. ευρώ που υπολόγιζαν πέρυσι, αλλά σχεδόν τα μισά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από τη λύση θα πρέπει να αφαιρεθούν και οι οφειλές των 200 εκατ. ευρώ από ιδιώτες. Κι όλα αυτά ενώ η Κομισιόν έχει ήδη μετοχοποιήσει την εταιρεία για μονοπωλιακές πρακτικές...
Όσοι λοιπόν «βλέπουν» μια δημόσια προσφορά, είτε άμεσα (με το επιχείρημα να αμβλυνθούν οι πιέσεις της Κομισιόν σε σχέση με το άνοιγμα της αγοράς προμήθειας αερίου και την άρση του μονοπωλίου των τοπικών εταιρειών παροχής) είτε αργότερα σε συνεργασία με την Κομισιόν, μάλλον θα πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι.
Όσο για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ήδη κάποιοι τη θεωρούν... σύντομο ανέκδοτο.
Οι δανειστές έχουν ξεκαθαρίσει στην κυβέρνηση ότι, αν και αναγνωρίζουν τις δυσκολίες που ξεφυτρώνουν σαν τα... μανιτάρια στα διάφορα προγράμματα αποκρατικοποιήσεων, τη φετινή χρονιά θα πρέπει να συγκεντρωθεί ένα ποσό της τάξης των 2 δισ. ευρώ (οι πιο αισιόδοξοι μιλούν για 1,8 δισ.) ως συμβολή στη μείωση του χρέους. Ακόμη κι αν το ποσό αυτό διαμορφώνει μια μεγάλη ανάσα, ο τεχνικός στόχος των 3,56 δισ. παραμένει εξίσου ανέφικτος. Γιατί δεν είναι μόνο ότι τα προγράμματα σκοντάφτουν. Είναι ότι έχει χαθεί και ο λογαριασμός.
Θεωρητικά η περσινή χρονιά, που άνοιξε με στόχο 2,6 δισ., έκλεισε πιάνοντας τη... δεύτερη αναθεώρηση στα 1,3 δισ., αλλά μόνο... θεωρητικά. Και αυτό διότι, για να βγει το ποσό, συνυπολογίστηκαν τα κεφάλαια για τον ΔΕΣΦΑ (που δεν έχει ολοκληρωθεί), τον Αστέρα Βουλιαγμένης (που θα καθυστερήσουν) και τα 28 ακίνητα του Δημοσίου, που μπλοκαρίστηκαν λόγω ΣτΕ. Και το χειρότερο για την κυβέρνηση είναι ότι, ενώ κυνηγάει ακόμη τα χρήματα αυτά, όταν τα πάρει δεν θα μπορέσει να τα χρησιμοποιήσει στον λογαριασμό του 2014. Οπότε πάμε πάλι από την αρχή...
Χαμένες προθεσμίες
Στα τέλη της περασμένης χρονιάς και με την έλευση του Μανιατόπουλου στο ΤΑΙΠΕΔ οι κυβερνητικοί έβαζαν στόχους:
• Πρώτα το Ελληνικό, για το οποίο υπολόγιζαν προσφορές στις 29 Νοεμβρίου.
• Μετά να προχωρήσει η διάθεση ποσοστών στα δύο μεγάλα λιμάνια της χώρας τον ΟΛΠ και τον ΟΛΘ, περί τα μέσα Φεβρουαρίου.
• Για την άνοιξη «τοποθετούσαν» τις τελικές προσφορές για τους δύο διαγωνισμούς στα τρένα (ΤΡΑΙΝΟΣΕ και Rosco).
• Λίγο αργότερα «έβλεπαν» και τα τελικά νέα από την Κομισιόν, για να κλείσει οριστικά η συμφωνία για τον ΔΕΣΦΑ.
• Μέσα στη χρονιά υπολόγιζαν τα μαντάτα για τα περιφερειακά αεροδρόμια και τις μαρίνες για τα οποία «τρέχουν» διαδικασίες.
• Κάπως πιο «χαλαρά» είχαν αφήσει τις πιο δύσκολες υποθέσεις, όπως της ΔΕΠΑ (που θα πρέπει να επαναπροκηρυχθεί μετά το περυσινό ναυάγιο), του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος», των ΕΛΠΕ και της ΔΕΗ, που επίσης θεωρητικά θα ξεκινούσε στις αρχές του χρόνου με την αποκρατικοποίηση του ΑΔΜΗΕ.
Χαμηλές προσδοκίες
Ο προσεκτικός εντεταλμένος σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ Α. Ταπραντζής χαρακτήριζε τότε (με μια διατύπωση διπλής ανάγνωσης) «φιλόδοξο» τον στόχο του 2014, αναγνωρίζοντας ότι θα μπορούσε να καλυφθεί μόνο εάν όλα προχωρούσαν χωρίς το παραμικρό πρόβλημα και με ρυθμούς... γερμανικής ατμομηχανής.
Λίγο αργότερα όμως αποκαλύπτεται... ελληνικό χάος. Και πρώτα απ’ όλα στο Ελληνικό. Το πρόγραμμα έχει θεωρητικά καταληκτική ημερομηνία υποβολής προσφορών τις 27 Φεβρουαρίου. Εδώ και μερικές ημέρες όμως έχουν αρχίσει να αναδύονται... πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες τελικά «θα πάει» μετά τις εκλογές. Το γιατί είναι απλό: Όπως αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση, ο μοναδικός υποψήφιος που κατεβάζει πρόταση είναι ο Λάτσης. Και βέβαια θα είναι δύσκολο να «παραχωρήσουν» προεκλογικά το μεγαλύτερο ελληνικό φιλέτο στη Lamda κατά τα πρότυπα του IBC (Golden Hall).
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν από μερικές εβδομάδες τροποποιήθηκαν οι όροι του διαγωνισμού ώστε ο προτιμητέος επενδυτής για το Ελληνικό να μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στην εφάπαξ αποπληρωμή του τιμήματος και στην προκαταβολή 25% του τιμήματος με το υπόλοιπο 75% να καταβάλλεται σε 10 ετήσιες δόσεις. Και βέβαια στο ΤΑΙΠΕΔ δεν αποφάσισαν να κάνουν δόσεις... Κωτσόβολου για το μεγάλο ακίνητο. Απλώς τους διαμηνύθηκε ότι το παραδάκι που ζητούν αποκλείεται να πέσει εφάπαξ.
Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η φετινή είσπραξη για το Ελληνικό με το ζόρι να πιάσει τα 150-200 εκατ. ευρώ. Όπως είναι αντιληπτό, αυτό δεν μπορεί να γίνει προεκλογικά, ακόμη κι αν τελικά εμφανιστούν περισσότερες από μία προτάσεις.
Στο «περίμενε» παραμένουν τα 180 εκατ. ευρώ (220 εκατ. από τα 400 πάνε στη ΔΕΠΑ) που θα μπουν στα ταμεία από την πώληση του ΔΕΣΦΑ στη Socar, που εκκρεμεί στις αρχές ανταγωνισμού (και που, όπως αναλυτικά εξηγούσε το «Π» πριν από δύο εβδομάδες, θα αργήσει πολύ να εγκριθεί από την Ε.Ε.), και τα 260 εκατ. από την πώληση των 28 κτηρίων του Δημοσίου, αν τελικά δώσει έγκριση το Ελεγκτικό Συνέδριο. Όμως το «stop» του Eλεγκτικού Συνεδρίου στο sale & lease back είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ όσο εκτιμήθηκε αρχικά...
Το μπλοκάρισμα
Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι τα ξαφνικά «μαγκώματα». Στο ΤΑΙΠΕΔ υπολόγιζαν να πάρουν κοντά στα 350 εκατ. από την αποκρατικοποίηση της ΕΥΑΘ (που βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο, με τις αρχικές προσφορές να έχουν ήδη υποβληθεί) και της ΕΥΔΑΠ, αλλά το ΣτΕ έβαλε άνω τελεία. Εάν τελικά το ακυρωτικό δικαστήριο μπλοκάρει την πώληση, οποιαδήποτε εναλλακτική, όπως για παράδειγμα η εκχώρηση της αναβάθμισης των δικτύων μέσω ΣΔIT, θα απαιτήσει τουλάχιστον έναν χρόνο προεργασία.
Στην αναμονή έχουν μπει και άλλα 80-100 εκατ. από τον OΔIE, που φαίνεται ότι κολλάει στον σκόπελο της... υπερφορολόγησης των ιδιοκτητών αλόγων, παρά την αρχική συμφωνία με τη γαλλική PMU στο θέμα της πώλησης.
Πάντως, ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για την κυβέρνηση δείχνει να είναι η υπόθεση των λιμανιών (ΟΛΠ και ΟΛΘ), από την οποία έχουν υπολογιστεί έσοδα 450 εκατ. ευρώ. Στο ΤΑΙΠΕΔ εκτιμούν ότι θα μπορέσουν να προχωρήσουν με τις διαδικασίες για τη διάθεση μεριδίου του ΟΛΠ στα τέλη Φεβρουαρίου, αλλά η εμπλοκή παραμένει στις Βρυξέλλες.
Η Επιτροπή Ανταγωνισμού επιμένει ότι οι Κινέζοι της Cosco (που έχει μισθώσει τον Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων και την προβλήτα) δεν μπορούν να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό, μια και θα θεωρηθεί ότι έχουν προνομιακή μεταχείριση. Και το κακό εδώ είναι ότι η Cosco είναι ο πιο ισχυρός και πιο σίγουρος ενδιαφερόμενος. Τα σενάρια που έχουν πέσει στο τραπέζι είναι πολλά (από το να μη γίνει αποκρατικοποίηση για να μη φύγουν οι Κινέζοι, μέχρι να ισχύσει ειδική διάκριση για λιμένα με δύο λειτουργούς), αλλά κανένα δεν ικανοποιεί ακόμα όλους τους εμπλεκόμενους.
Με τον καιρό... ξεθυμαίνει και το ενδιαφέρον για τους σιδηροδρόμους, που έτσι κι αλλιώς δεν είχαν να «προσφέρουν» κάτι περισσότερο από 50 εκατ. ευρώ. Οι δεσμευτικές προσφορές για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ σταδιακά μετακινούνται προς το καλοκαίρι, καθώς το ρώσικο φαβορί της RZD (σε συνεργασία με τη ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ) έχει υποβάλει μια πρόταση - πακέτο και για τον ΟΛΘ, η οποία όμως προσκρούει σε κοινοτικές διατάξεις.
Απολογιστικά, από τους 17 μεγάλους διαγωνισμούς που ήταν να κινηθούν το τελευταίο δωδεκάμηνο από το ΤΑΙΠΕΔ, με βάση τους σχεδιασμούς του 2013, προκηρύχθηκαν μόνο οι 5, ενώ η τύχη των άλλων 12... αγνοείται.
Σε εισπρακτικό επίπεδο η μόνη περίπτωση που φαίνεται να παίζει είναι πώληση της κρατικής συμμετοχής στον Διεθνή Αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος». Η εταιρεία παραμένει κερδοφόρος, παρά τα διαδοχικά πλήγματα των περασμένων ετών στην επιβατική κίνηση, και οι Καναδοί του PSP Investments φέρονται αποφασισμένοι να διευρύνουν τη συμμετοχή τους στο μετοχικό κεφάλαιο του αεροδρομίου. Αυτή τουλάχιστον είναι η κυβερνητική ερμηνεία της επιστολής που έστειλε το καναδικό συνταξιοδοτικό fund προς το ΤΑΙΠΕΔ.
Οι Καναδοί, που απέκτησαν το 26,7% που κατείχε η Hochtief στον ΔΑΑ, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος του αεροδρομίου μετά το Δημόσιο. Η κυβέρνηση από την πλευρά της αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο ακόμη να παραχωρήσει ολόκληρο το πακέτο της κρατικής συμμετοχής, που φτάνει το 55%, ενώ δεν αποκλείει την πιθανότητα η αποκρατικοποίηση να προχωρήσει με διάθεση μετοχών μέσω του Χ.Α. Αρκεί βέβαια το ενδιαφέρον των Καναδών να μην είναι... διερευνητικό.
Πετρελαϊκά παραμύθια και... ΕΛΠΕ
Η διέξοδος στο Χρηματιστήριο μπορεί να είναι μια προοπτική για «καθαρές» περιπτώσεις, όπως αυτή του ΔΑΑ, σίγουρα όμως κρύβει πολλά όταν αφορά πιο περίπλοκες εξισώσεις, όπως αυτή των ΕΛΠΕ, όπου, εκτός του κράτους, υπάρχει και ιδιώτης που θα ήθελε να... φύγει.
Με δεδομένο ότι το ΤΑΙΠΕΔ δεν έχει καταφέρει να προχωρήσει την πώληση του πακέτου του 35% που κατέχει στα Ελληνικά Πετρέλαια, η «λύση» ήρθε και εδώ με το Χρηματιστήριο. Στο ερώτημα γιατί κανείς ξένος δεν ενδιαφέρθηκε να πάρει τα ΕΛΠΕ, η απάντηση είναι ότι ο όμιλος Λάτση κατέχει το 40% και ελέγχει πλήρως την εταιρεία. Επομένως γιατί να ενδιαφερθεί να βάλει κάποιος τα λεφτά του σε έναν όμιλο τον οποίο δεν θα διοικεί, ενώ ταυτόχρονα χάνει και αρκετές δεκάδες εκατομμύρια τον χρόνο;...
Με ξένους αναλυτές, όπως η Merrill Lynch και η UBS, να προβλέπουν ότι και φέτος θα διατηρηθούν αρνητικές χρήσεις στα ίδια επίπεδα με τα περυσινά και πως ο όμιλος θα ανακοινώσει ζημιές προ φόρων που θα ξεπεράσουν τα 200 εκατ. ευρώ, η ανησυχία είναι αναμενόμενη, τόσο στο στρατόπεδο του κράτους όσο και στον όμιλο Λάτση. Ο τελευταίος δεν «βλέπει» μέλλον στο πετρέλαιο και φέρεται να επιθυμεί να αποχωρήσει.
Πώς όμως να μοσχοπουληθεί στο χρηματιστήριο μια εταιρεία που βρίσκεται στα κόκκινα; Μόνο διά της μεθόδου της προσδοκίας, λέμε εμείς, γνωρίζοντας ότι η προσδοκία (του κέρδους δηλαδή) είναι το ύψιστο χρηματιστηριακό ελιξίριο. Και κάπως έτσι, μετά την ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ για τα δισδιάστατα αποτελέσματα των ερευνών (της PGS) στη Δυτική Ελλάδα και την Κρήτη, ξεκίνησε ένας χορός δημοσιευμάτων για τα «τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου» που έχει η χώρα. Ορισμένοι μάλιστα τα αποτίμησαν στα 150 δισ. ευρώ.
Τι κι αν για να βεβαιωθούν τα κοιτάσματα και να μπορούν να αξιοποιηθούν θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 10 χρόνια; Τι κι αν καμία από τις συμβάσεις που εκκρεμούν από το 2012 δεν έχει υπογραφεί. Κι όμως, στα ίδια δημοσιεύματα, ο μέγιστος ωφελημένος από τα κοιτάσματα αυτά είναι... τα ΕΛΠΕ.
Το περίεργο βέβαια είναι ότι ο όμιλος δεν έχει ασχοληθεί με ελληνικό πετρέλαιο, παρά την επωνυμία του. Το γεγονός αυτό μάλιστα το καταγράφουν και ξένοι οίκοι σε πρόσφατες εκθέσεις τους. Προς τι λοιπόν όλος ο θόρυβος; Πιθανότατα για να δημιουργηθεί ένα «στοράκι» υψηλής προσδοκίας για να προσελκύσουν ξένους και Έλληνες. Άλλωστε, με την ένταξη του χρηματιστηρίου στις αναδυόμενες αγορές, οι αγοραστές και ιδιαίτερα τα hedge funds είναι ήδη αρκετά ριψοκίνδυνοι.
Αντίστοιχη, σε άλλη διάσταση όμως, η υπόθεση της ΔΕΠΑ, που έχει γίνει πιο περίπλοκη μετά το ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις με την Gazprom. Αν και η κυβέρνηση έσπευσε λίγες ώρες μετά να ανακοινώσει ότι σκοπεύει να επαναπροκηρύξει τον διαγωνισμό, αυτό δεν έγινε. Μετά τη «ζημιά» από τους Ρώσους, η εταιρεία δεν μπορεί να φέρει τα 700-800 εκατ. ευρώ που υπολόγιζαν πέρυσι, αλλά σχεδόν τα μισά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά από τη λύση θα πρέπει να αφαιρεθούν και οι οφειλές των 200 εκατ. ευρώ από ιδιώτες. Κι όλα αυτά ενώ η Κομισιόν έχει ήδη μετοχοποιήσει την εταιρεία για μονοπωλιακές πρακτικές...
Όσοι λοιπόν «βλέπουν» μια δημόσια προσφορά, είτε άμεσα (με το επιχείρημα να αμβλυνθούν οι πιέσεις της Κομισιόν σε σχέση με το άνοιγμα της αγοράς προμήθειας αερίου και την άρση του μονοπωλίου των τοπικών εταιρειών παροχής) είτε αργότερα σε συνεργασία με την Κομισιόν, μάλλον θα πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι.
Όσο για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ήδη κάποιοι τη θεωρούν... σύντομο ανέκδοτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου