Με χρέωση Σαμαρά

του Κώστα Βαξεβάνη

Τους μεγάλους ηγέτες τους αναγνωρίζεις από τη διορατικότητά τους. 
Τους μικρούς, από την ευελιξία με την οποία αλλάζουν θέσεις. 
Ας πάμε λοιπόν στον ηγέτη Αντώνη Σαμαρά. 
Στις 27 Οκτωβρίου του 2011, σε μια ομιλία του αμέσως μετά την απόφαση για το κούρεμα του χρέους και τη νέα δανειακή σύμβαση (ήταν τότε που οι βουλευτές δεν μπορούσαν να βγουν ούτε στις παρελάσεις), δήλωσε για τις εξελίξεις και τη συμφωνία των Βρυξελλών: «Τελικά, με το κούρεμα που αποφασίστηκε, το χρέος της χώρας μας το 2020 θα είναι όσο ήταν και το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο, δηλαδή 120% του ΑΕΠ! Αυτή η κυβέρνηση,>>>




όχι μόνο μας έφερε δύο χρόνια φορο-επιδρομών και λιτότητας, αλλά χωρίς ίχνος ντροπής τολμά και πανηγυρίζει πως, σε εννιά χρόνια από σήμερα, το 2020, θα μας έχει φτάσει και πάλι στο 2009 και μάλιστα υπό πολύ χειρότερες συνθήκες! 
Κι ενώ θα έχει εκποιηθεί μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας». 

Μέχρι τότε, Μέρκελ και Σαρκοζί δεν ήθελαν κανένα κούρεμα γιατί ήταν φορτωμένοι με ελληνικά ομόλογα. 
Έτσι, φρόντισαν να τα ξεφορτωθούν για να περάσουν στη συνέχεια στο κούρεμα με κουπ Βενιζέλου. 
Αλλά το θέμα δεν είναι τι έκανε η Μέρκελ, αλλά ο Σαμαράς. 
Ο πρόεδρος της ΝΔ είπε αυτό που ήταν μάλλον αυτονόητο. 
Η Ελλάδα είχε μπει στο μνημόνιο, επειδή το χρέος της το 2009 έφτανε στο 129,7% του ΑΕΠ. 
Αναρωτιόταν λοιπόν δικαίως ο Σαμαράς, γιατί τόσες φοροεπιδρομές και λιτότητα αφού το 2020 το χρέος θα είναι στα επίπεδα του 2009;

Το 2013, επί κυβερνήσεως Σαμαρά-Βενιζέλου, το δημόσιο χρέος είναι 174,9 % του ΑΕΠ και το έλλειμμα φτάνει στο 12,2 %. 
Δηλαδή, οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα μπήκε στη μέγγενη της λιτότητας και οι κάτοικοί της ζουν μια βίαιη αλλαγή της ζωής του, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκαν, αλλά το χρέος μεγάλωσε. 
Είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να αναρωτηθεί κάποιος τι είδους ηγέτης είναι ο Σαμαράς, ο οποίος αφού έβλεπε το τρένο να πλησιάζει, προσπάθησε στη συνέχεια ως πρωθυπουργός να πείσει πως είναι απλώς το φως στην άκρη του τούνελ;

Ας μείνουμε όμως στα πραγματικά γεγονότα και τους αριθμούς που τόσο αρέσουν στο κυβερνητικό επιτελείο, κυρίως όταν γίνονται φόροι. 
Όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, η λιτότητα όχι μόνο δεν έφερε ανάπτυξη αλλά ύφεση, ανεργία, αδυναμία της κοινωνίας και της οικονομίας να λειτουργήσουν. 
Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. 
Η δημοσιονομική τακτοποίηση σε στυλ Μέρκελ δεν μας απάλλαξε από το χρέος, δεν ανέβασε κανένα θετικό δείκτη, δεν έφερε ανάπτυξη παρά μόνο στα βραδινά δελτία ειδήσεων που την εντοπίζουν την ώρα που τελειώνουν το μακιγιάζ οι παρουσιαστές και ανοίγουν οι κάμερες.   
Πέρα από αυτούς καθεαυτούς τους δείκτες, οι όροι με τους οποίους δημιουργήθηκε το νέο μεγαλύτερο χρέος είναι ακόμη χειρότεροι. 
Η διαδικασία του κουρέματος έχει υπαχθεί στο αγγλικό Δίκαιο, τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας έχουν υποθηκευτεί, και ως λύση στη συνεχή ισοπέδωση εμφανίζεται το ξεπούλημα όσο όσο, με το επιχείρημα πως έτσι θα σωθούμε. 

Πρακτικά, αφού δημιούργησαν την κρίση με τα χρόνια διακυβέρνησής τους, στη συνέχεια πήραν μέτρα που την έκαναν ακόμη χειρότερη και μετά χρησιμοποίησαν αυτή τη δραματική κατάσταση ως επιχείρημα πως κινδυνεύουμε και είμαστε σε αδιέξοδο. 
Αυτοί οι απλοί συλλογισμοί κοινής λογικής, χαρακτηρίζονται από τους «οικονομολόγους» της κυβερνητικής νομιμότητας ως μπακαλίστικη αντίληψη. 
Το επιχείρημα είναι πως οι δείκτες του χρέους θα αρχίσουν να υποχωρούν όσο μειώνεται το έλλειμμα στο μέλλον. 
Δηλαδή μακροχρόνια, σε ένα μέλλον που δεν προσδιορίζουν και που φαντάζομαι πως θα εμπεριέχει μερικές γενιές κατεστραμμένων ανθρώπων, το χρέος θα φτάσει στα ίσα του. 
Για μια ακόμη φορά οι δείκτες θα θριαμβεύσουν. 
Δεν θα υπάρχει τότε μόνιμη εργασία, 
όλοι θα είναι ανασφαλείς και ωρομίσθιοι, 
οι μισθοί θα είναι αφρικανικοί, 
την Υγεία και την Παιδεία θα την παρέχουν ιδιώτες σε λεφτάδες, 
αλλά ως κράτος θα έχουμε εναρμονιστεί με τον δείκτη του χεριού τους που διατάζει και τους οικονομικούς δείκτες. 

Απλώς ο Σαμαράς πρέπει να αποφασίσει, πότε δεν ήξερε από Πολιτική και Οικονομία, το 2011 ή σήμερα;