Αντώνη την πάτησες. Αν δεν με πιστεύεις... #AskTsipras

του Κώστα Βαξεβάνη

"Οτιδήποτε και αν είπε ο Τσίπρας, η γενική εικόνα είναι πως ο Τσίπρας είχε τα κότσια να συνομιλήσει με το twitter την ώρα που ο Σαμαράς συνομιλεί με τον καθρέφτη του, άντε και με τον Μουρούτη" 

Άλλο κοινωνία, άλλο επικοινωνία. Μια από τις συνηθισμένες συγχίσεις στην πολιτική, είναι η ταύτιση της κοινωνίας με την επικοινωνία. Όσο πιο αποστασιοποιημένη είναι η πολιτική από την κοινωνία, τόσο >>>

 

προσπαθεί να καλύψει την απόσταση με επικοινωνιακά εργαλεία. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει αλλά όχι για πολύ. 

Για να θυμηθώ το συμπαθητικό κλισέ «μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ, αλλά όχι όλους για πάντα».

Ο Αντώνης Σαμαράς, είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί δεν το θέλει, σε αυτή την προεκλογική μάχη, απομακρύνεται από την κοινωνική επαφή, επιλέγοντας την επικοινωνιακή. 

Είναι ένα από τα μεγάλα του λάθη στην τελική ευθεία για την ήττα όπως φαίνεται.

Δεν πρόκειται για λάθος των επικοινωνιολόγων του. 

Πρόκειται για φύση του Σαμαρά. 

Ο Αντώνης Σαμαράς και δεν θέλει και δεν μπορεί την επαφή με την κοινωνία. 

Επαφή σημαίνει ερωτήματα, απαιτήσεις, κριτική και άλλα δυσάρεστα. 

Είναι σίγουρα μειονέκτημα που δημιουργεί η πολιτική που εφάρμοσε, αλλά είναι και η πολιτική του αντίληψη. 

Ο Σαμαράς που κάποτε πλασαρίστηκε ως «νέος πολιτικός» με τη βοήθεια των μυστικών κονδυλίων του ΥΠΕΞ τα οποία μοίραζε σε δημοσιογράφους (δεν το λέω εγώ το έχει πει ο Μητσοτάκης), είναι μια δύσκαμπτη πολιτική μάζα που ορίζεται από τον παλαιοκομματισμό, τις ακροδεξιές αντιλήψεις, την πεποίθηση πως η εξουσία είναι ο δυναμισμός του ακροδεξιού και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του κράτους. 

Ακόμη και η εμφάνιση του πρωθυπουργού σε σποτ με πρωταγωνιστές παιδάκια και νοικοκυραίους,  επιβεβαιώνει πως θεωρεί την κοινωνία ως μάζα πιθανής εξαπάτησης με την εξεύρεση του κατάλληλου επικοινωνιακού ευρήματος. 

Ο πρωθυπουργός τον οποίο ουδέποτε έχουν δει στο δρόμο, ή χωρίς γραβάτα, ξαφνικά σουλατσάρει σε πάρκα και νοικοκυριά προσπαθώντας να εφεύρει κοινωνική συμπάθεια.Το κακό είναι πως μάλλον το πιστεύει κιόλας.

Στα χρόνια της διακυβέρνησής του δεν πάταγε στη Βουλή, με εξαίρεση το καφενείο της. 

Σήμερα αρνείται να συνομιλήσει με τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα debate με το γελοίο επιχείρημα ότι δεν συνομιλεί με υβριστές.

Ποιός, αυτός, που κατεβάζει καντήλια on camera και δίνει εντολές “συνουσίας” σε εισαγγελείς.

Στον αντίποδα του Σαμαρά, ο Τσίπρας επιλέγει την κοινωνική επαφή. 

Με τον αέρα του ηγέτη νέας κοπής με αναφορές όχι στην Ελλάδα αλλά σε μια άλλη Ευρώπη, εκτίθεται σε εχθρικές και φιλικές συνεντεύξεις με άνεση αλλά κυρίως χωρίς όρους. 

Την ώρα που ο Σαμαράς απευθύνεται στη χώρα από συνεντεύξεις τύπου ΝΕΡΙΤ και «αυθόρμητες» δηλώσεις στην πόρτα του Μαξίμου, σε δημοσιογράφους που είδαν φως και μπήκαν.

Η απόφαση του Τσίπρα να εκτεθεί στο twitter, το νέο και σκληρό μέσο των social media, ήταν μια έξυπνη και θαρραλέα κίνηση. 

Οτιδήποτε και αν είπε ο Τσίπρας, η γενική εικόνα είναι πως ο Τσίπρας είχε τα κότσια να συνομιλήσει με το twitter την ώρα που ο Σαμαράς συνομιλεί με τον καθρέφτη του, άντε και με τον Μουρούτη.

Το twitter βέβαια δεν απευθύνεται στις μεγάλες ηλικίες. 

Αυτές βλέπουν κανάλια, αλλά το twitter φιλοξενεί τα παιδιά τους. 

H εικόνα ενός Σαμαρά να δίνει τις επόμενες μέρες συνεντεύξεις στα κανάλια των νταβατζήδων, όσο άνετες και να είναι (που δεν μπορούν να είναι με τέτοιο άγχος στο Μαξίμου) θα γίνονται με φόντο τις δηλώσεις Τσίπρα για το ότι θα ελέγξει αυτούς ακριβώς τους νταβατζήδες.

Η κοινωνική αποξένωση του Σαμαρά, η αντικοινωνική πολιτική του, τον σέρνουν μοιραία και στην επικοινωνιακή συντριβή. 

Η επικοινωνιακή αφέλεια του Σαμαρά, μου θυμίζει τις αμερικανικές ταινίες για το Βιετνάμ. Οι αμερικανοί έπαθαν συντριβή, αλλά ακόμη συνεχίζουν να νικάνε στις ταινίες.