Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς
«Στις 25 Ιανουαρίου δεν αποφασίζουμε για ποιο κόμμα θέλουμε, αποφασίζουμε σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε, εμείς και τα παιδιά μας». Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η δήλωση αυτή του Α. Σαμαρά, την Πέμπτη, στο Περιστέρι είναι απολύτως σωστή !
Καμιά φορά, ακόμα και ανάμεσα σε ένα καταιγισμό από ψέματα και εκφοβιστικά σλόγκαν, μπορεί να τρυπώσει η αλήθεια. Άλλωστε, ακόμα και ένα σταματημένο ρολόι λέει την αλήθεια, δύο φορές στο εικοσιτετράωρο.
Σε ποια χώρα, λοιπόν, θέλουμε να ζήσουμε;
Το ερώτημα δεν μπορεί να προσπεραστεί εύκολα, ούτε και μπορεί, όσο και αν συστηματικά επιχειρείται, να καταργηθεί η συλλογική μνήμη για την Ελλάδα στην οποία ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Θέλουμε να ζήσουμε, λοιπόν, σε μια χώρα διεθνώς αναγνωρισμένη ως πειραματόζωο των αγορών; >>>
Ή σε μια Ελλάδα που να δίνει ένα παράδειγμα για την αλλαγή που χρειάζεται στην Ευρώπη και τον κόσμο;
Θέλουμε να ζήσουμε σε μια χώρα στην οποία η βούληση των πολλών δεν λαμβάνεται από κανέναν υπ’ όψιν;
Ή σε μια Ελλάδα που να δίνει σύγχρονο νόημα στην ιδέα της πραγματικής Δημοκρατίας;
Θέλουμε να ζήσουμε σε μια χώρα ανέργων και εγκατάλειψης κάθε παραγωγικής δραστηριότητας;
Ή σε μια χώρα που θα παράγει και θα μπορεί να ζήσει; Θέλουμε να ζήσουμε σε μια χώρα στην οποία κουμάντο κάνει η τρόικα και οι επιτετραμμένοι της στα υπουργεία;
Ή σε μια χώρα που θα μπορεί να αποφασίζει μόνη της για τις δικές της υποθέσεις;
Τα ερωτήματα αυτά τέθηκαν και ζήτησαν απάντηση, ειδικά στο δίχρονο 2010-2012.
Ξεχάστηκαν σε μεγάλο βαθμό στη συνέχεια, αφού εμφανίστηκε να επικρατεί η κανονικότητα στο πολιτικό σκηνικό, την ίδια στιγμή που καμιά κανονικότητα δεν επανήλθε στις ζωές των ανθρώπων.
Αυτή η εξέλιξη καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τον τρόπο με τον οποίο οι κυρίαρχες δυνάμεις επιχειρούν να διεξαχθεί η προεκλογική αντιπαράθεση.
Γιατί, πέρα από την ατάκα του Α. Σαμαρά, στο Περιστέρι, αυτό που συστηματικά μεθοδεύεται είναι η πολιτική συζήτηση να μην αφορά καθόλου όσα γίνονται ή θα γίνουν στη χώρα.
Αλλά, αντίθετα, να επικεντρωθεί σε σενάρια και διλήμματα που απασχολούν μόνο το σταματημένο ρολόι του πολιτικού συστήματος.
Η απάντηση στα ερωτήματα που τέθηκαν, δεν θα δοθεί μόνο στις 25 του μήνα.
Δεν χωρά μέσα σε μια κάλπη, όσο και «φουσκωμένη» αν είναι.
Στις εκλογές, όμως, μπορεί να δοθεί μια πρώτη απάντηση, να ακουστεί όσο γίνεται πιο δυνατά «σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε».
Τόσο δυνατά ώστε να αποτελεί δέσμευση προς όλες τις κατευθύνσεις.
Το μόνο, βέβαιο, είναι ότι η έξοδος από την καθολική κρίση απαιτεί συνολική ανάταξη, βαθιά αλλαγή, μεγάλες τομές που μπορεί να τις κάνει μόνο ένας λαός που θα αποφασίσει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του.
Σε ποια χώρα, λοιπόν, θέλουμε να ζήσουμε;
Το ερώτημα δεν μπορεί να προσπεραστεί εύκολα, ούτε και μπορεί, όσο και αν συστηματικά επιχειρείται, να καταργηθεί η συλλογική μνήμη για την Ελλάδα στην οποία ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Θέλουμε να ζήσουμε, λοιπόν, σε μια χώρα διεθνώς αναγνωρισμένη ως πειραματόζωο των αγορών; >>>
Ή σε μια Ελλάδα που να δίνει ένα παράδειγμα για την αλλαγή που χρειάζεται στην Ευρώπη και τον κόσμο;
Θέλουμε να ζήσουμε σε μια χώρα στην οποία η βούληση των πολλών δεν λαμβάνεται από κανέναν υπ’ όψιν;
Ή σε μια Ελλάδα που να δίνει σύγχρονο νόημα στην ιδέα της πραγματικής Δημοκρατίας;
Θέλουμε να ζήσουμε σε μια χώρα ανέργων και εγκατάλειψης κάθε παραγωγικής δραστηριότητας;
Ή σε μια χώρα που θα παράγει και θα μπορεί να ζήσει; Θέλουμε να ζήσουμε σε μια χώρα στην οποία κουμάντο κάνει η τρόικα και οι επιτετραμμένοι της στα υπουργεία;
Ή σε μια χώρα που θα μπορεί να αποφασίζει μόνη της για τις δικές της υποθέσεις;
Τα ερωτήματα αυτά τέθηκαν και ζήτησαν απάντηση, ειδικά στο δίχρονο 2010-2012.
Ξεχάστηκαν σε μεγάλο βαθμό στη συνέχεια, αφού εμφανίστηκε να επικρατεί η κανονικότητα στο πολιτικό σκηνικό, την ίδια στιγμή που καμιά κανονικότητα δεν επανήλθε στις ζωές των ανθρώπων.
Αυτή η εξέλιξη καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τον τρόπο με τον οποίο οι κυρίαρχες δυνάμεις επιχειρούν να διεξαχθεί η προεκλογική αντιπαράθεση.
Γιατί, πέρα από την ατάκα του Α. Σαμαρά, στο Περιστέρι, αυτό που συστηματικά μεθοδεύεται είναι η πολιτική συζήτηση να μην αφορά καθόλου όσα γίνονται ή θα γίνουν στη χώρα.
Αλλά, αντίθετα, να επικεντρωθεί σε σενάρια και διλήμματα που απασχολούν μόνο το σταματημένο ρολόι του πολιτικού συστήματος.
Η απάντηση στα ερωτήματα που τέθηκαν, δεν θα δοθεί μόνο στις 25 του μήνα.
Δεν χωρά μέσα σε μια κάλπη, όσο και «φουσκωμένη» αν είναι.
Στις εκλογές, όμως, μπορεί να δοθεί μια πρώτη απάντηση, να ακουστεί όσο γίνεται πιο δυνατά «σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε».
Τόσο δυνατά ώστε να αποτελεί δέσμευση προς όλες τις κατευθύνσεις.
Το μόνο, βέβαιο, είναι ότι η έξοδος από την καθολική κρίση απαιτεί συνολική ανάταξη, βαθιά αλλαγή, μεγάλες τομές που μπορεί να τις κάνει μόνο ένας λαός που θα αποφασίσει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου