Το πολιτικό-μνημόσυνο ενός αλλοπρόσαλλου

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης*

Προσπάθησα  να διαβάσω την ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την Ελλάδα με κάποια ψυχραιμία: για δεύτερη και τρίτη φορά και στα αγγλικά και στα ελληνικά – και αυτό επειδή γνώριζα ότι δύσκολα θα ήμουν «αντικειμενικός»’ είχα διατυπώσει σε ανύποπτο χρόνο τις ενστάσεις  μου για την πολιτική «προσωπικότητα» του απελθόντα πρωθυπουργού, οπότε δεσμευόμουν κατά κάποιο τρόπο από αυτές.  Θα ήμουν εξαιρετικά ευτυχής εάν ο Αντώνης Σαμαράς με εξέπλησσε, έστω και μια φορά, θετικά και με ανάγκαζε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου για το >>>




πρόσωπό του -- δυστυχώς, δε συνέβη κάτι τέτοιο.
 
Εξεπλάγην για άλλη μια φορά: αλλά και πάλι αρνητικά, αρνητικότατα: διακινδυνεύω, ενώ πολλά γεγονότα είναι ακόμη νωπά, να διατυπώσω δημοσίως τον ισχυρισμό ότι έχουμε ενώπιον μας ένα από τα πιο αλλοπρόσαλλα πολιτικά πρόσωπα της νεοελληνικής ιστορίας - το γεγονός ότι η προηγούμενη κυβέρνηση θύμιζε πολλές φορές καρικατούρα αντανακλά την προσωπικότητα του ηγέτη της.
 

Οι σχετικά υποφερτές γνώσεις μου της πολιτικής ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας δεν με βοηθούν να εντοπίσω μια ανάλογη περίπτωση. 

Μπορεί κάποιος εξίσου «προβληματικός» - ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος ίσως;-  να μου διαφεύγει, αλλά αυτό δε θα άλλαζε τίποτε στην κρίση μου: 

η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, κυβερνήθηκε από έναν μονομανή απαίδευτο – με τη διπλή έννοια, όπως το ανέλυσα, πριν από πολλούς μήνες, στο άρθρο μου….- , ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή έκανε τα πάντα για να αποδείξει ότι εκτός από πολιτικά ανεπαρκής είναι και εξαιρετικά μικρόψυχος. 

Ανθρώπινες αδυναμίες: 

δεκτό ως κάποιον βαθμό – όταν όμως διακυβεύεται η τύχη ενός λαού για τις επόμενες δεκαετίες, οι ανθρώπινες αδυναμίες δε συγχωρούνται.
 

Η ένστασή μου δεν είναι γιατί υπέγραψε ο μέχρι αυτή τη στιγμή αρχηγός της «Νέας Δημοκρατίας» το συγκεκριμένο κείμενο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος: 

μέλος του συγκεκριμένου συνασπισμού κομμάτων είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και είναι φυσικό να συμπίπτουν οι απόψεις τους – το κείμενο όμως δεν ήταν μια απλή σύμπτωση απόψεων ευρωκομματικών εταίρων.
 

Ήταν ένα  κείμενο-απειλή: ο Αντώνης Σαμαράς προς το τέλος της κακόγουστης παράστασης που «έδωσε» με την καταστροφική πρωθυπουργία του επέλεξε το δίαυλο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να απειλήσει για μια ακόμη φορά τον ελληνικό λαό για τις επιλογές του – «ο πρωθυπουργός Τσίπρας πρέπει να σεβαστεί όλες τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης της Ελλάδας»!!!
 

Ο Αντώνης Σαμαράς ζυγίστηκε με αυτό το κείμενο πολιτικά και ηθικά και βρέθηκε λειψός: 

οι «συνοδοιπόροι» του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα του έκαμαν με την προσβλητική για την Ελλάδα ανακοίνωση το «πολιτικό μνημόσυνο» - το κύκνειο άσμα ενός εμπαθούς και «απαίδευτου» πολιτικού, ο οποίος βύθισε δύο φορές την Ελλάδα σε πολιτικά αδιέξοδα, τα οποία σε πολλά σημεία τους θα είναι για μεγάλο χρονικό διάστημα μη-αναστρέψιμα.
 

Και επειδή πολλοί πολιτικοί προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από μεταφυσικά σχήματα («θα κρίνει η ιστορία», «το μέλλον θα δείξει») έχω να δηλώσω το εξής: 

ο ρόλος ενός πρωθυπουργού στην ιστορία μιας χώρας σε μαζικοδημοκρατικές συνθήκες, στην προκειμένη περίπτωση της δικής μας χώρας, είναι μικρότερος από τη συμβολή που έχει ένα ποντικοκούραδο στη λίπανση του κάμπου της Θεσσαλίας. Sic transit gloria mundi…  

*O Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
(www.sosialistiki-prooptiki.gr)