Η ΑΥΓΗ. Τα νέα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης /// Σύνταξη... αλλά και δουλειά

Μικρότερες οι παρατάσεις γι' αυτούς που πλησιάζουν στη σύνταξη
Μεγαλύτερες για τους πενηντάρηδες

 Σταδιακή αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, με μικρή παράταση για όσους βρίσκονται κοντά στη σύνταξη, που αυξάνεται ανάλογα με τα χρόνια απόστασης από αυτήν, ώστε μετά το 2022 όλοι να συνταξιοδοτούνται στο 67ο έτος ή στο 62ο υπό την προϋπόθεση προϋπηρεσίας 40 χρόνων, προβλέπει η υπουργική απόφαση που εξειδικεύει τις αλλαγές στο ασφαλιστικό μετά και την καλοκαιρινή συμφωνία με τους δανειστές. Κατά βάση οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις αφορούν όσους τελούσαν υπό καθεστώς "πρόωρης συνταξιοδότησης", καθώς για τους υπόλοιπους ισχύει προ πολλού το γενικό όριο συνταξιοδότησης. Από τις ρυθμίσεις εξαιρούνται οι εργαζόμενοι στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα και οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ με θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

 

Σύνταξη... αλλά και δουλειά 

Είναι κατανοητή η αγωνία του εξηντάρη αναγνώστη να μάθει πόσο περισσότερο πρέπει να μείνει στη δουλειά του πριν έρθει η ώρα της σύνταξης. 

Και σίγουρα θα νιώσει ότι αλλάζουν τα άμεσα σχέδια για τη ζωή του, όταν δει μέσα στους πίνακες της "Α" ότι του μέλλεται άλλο ένα 11μηνο εργασίας. 

Αλλά για τον τριαντάρη, τον σαραντάρη, τον πενηντάρη, εφόσον βέβαια έχει δουλειά αυτές τις άγριες εποχές, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης δεν θα έπρεπε να είναι κυρίαρχο στον νου του. 

Αφού η σύνταξη παραμένει κουτσά - στραβά το βασικό συμβόλαιο των γενεών, είναι παράλογο να θεωρεί κανείς ότι δικαιούται στα πενήντα του να ολοκληρώσει τον εργασιακό του βίο. 

Κι αν ρωτήσετε τις νεαρές μητέρες, όταν κάνουν μαγικές -και επώδυνες- ασκήσεις ισορροπίας για να συνδυάσουν οκτάωρο, νοικοκυριό και τη φροντίδα ενός μωρού, τι θα ήθελαν, περισσότερο χρόνο όταν το παιδί τους είναι ενός ή δύο χρόνων ή να βγουν στη σύνταξη μόλις έχουν ξεπαιδιάσει, ελάχιστες θα απαντούσαν το δεύτερο.

Κάθε αλλαγή στα όρια ηλικίας στο συνταξιοδοτικό είναι προβληματική γι' αυτόν που τη βιώνει. 

Και είναι ακόμη πιο προβληματική σε εποχές κρίσης, όταν η βασική αγωνία του επίδοξου συνταξιούχου είναι εάν θα έχει δουλειά μέχρι να φτάσει το πιο μακρινό όριο.

Ωστόσο, κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα κληθούν σύντομα να ασχοληθούν με μια πραγματική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και καλά θα κάνουν ν' αφήσουν κατά μέρος και τα "παρελθέτω απ' εμού" (η πρώτη) και τις υποκρισίες (η δεύτερη). 

Θα ήταν βέβαια πολύ πιο εύκολο, πάντα τηρουμένων των αναλογιών, να είχαν γίνει οι απαραίτητες -και δίκαιες- μεταρρυθμίσεις τα χρόνια που η Ελλάδα δεν είχε κρίση, όταν η ανεργία ήταν σε... διαχειρίσιμα επίπεδα, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία δεν ήταν στ' αλήθεια στο χείλος του γκρεμού, παρά τα όσα έγραφαν και τότε τα πρωτοσέλιδα. 

Τότε οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν τολμούσαν να κάνουν τις απαραίτητες προσαρμογές, αλλά συστηματικά διέλυαν και τα ασφαλιστικά ταμεία, στην αρχή με τα μηδενικά επιτόκια στις εισφορές, μετά με τα δομημένα ομόλογα και -ως κορύφωση- με το PSI.

Σε συνθήκες κρίσης και με τα ταμεία σε μαύρο χάλι, το εγχείρημα είναι πολύ πιο δύσκολο. 

Όμως είναι στο χέρι πρωτίστως της κυβέρνησης, αλλά και των κοινωνικών εταίρων, να σχεδιάσουν ένα δίκαιο ασφαλιστικό, που δεν θα καταδικάζει τους απόμαχους της εργασίας στη φτώχεια, που δεν θα πετάει τους πιο αδύναμους στα σκουπίδια. 

Ούτε θα βάζει θηλιά στον λαιμό της επόμενης γενιάς.