Το άλλο με τη στάμνα ...το ξέρετε;
Το νεοφιλελεύθερο γερμανικό κέντρο έχασε την ψυχραιμία και την υπομονή του μετά την επιτυχή ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και αναζητάει καμουφλάζ πίσω από το ΔΝΤ
Μπορεί η καγκελαρία και ο επίτροπος Μοσκοβισί να κάλυψαν ως προς το σκέλος του ΔΝΤ την αντίδραση Σόιμπλε, κανείς όμως δεν θέλησε να ακολουθήσει το παραλήρημα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, που έφτασε μέχρι και σε νέο Grexit! Άλλωστε οι δηλώσεις Τσίπρα για απεμπλοκή του ΔΝΤ δεν ήταν τελεσίγραφο, αλλά πρόταση προς την Ε.Ε. να εξετάσει τη δυνατότητα να απεμπλακεί η Ε.Ε. ώστε να διαχειριστεί τα του οίκου της μόνη της. Στην ελληνική κυβέρνηση ανέμεναν τις αντιδράσεις του σκληρού πυρήνα της ευρωπαϊκής Δεξιάς, έχοντας δείγματα οργής αυτού του κέντρου λόγω της επιτυχούς ανακεφαλαιοποίησης
των τραπεζών, σταθμού όπου οι απέναντι ποντάριζαν στην αποτυχία της ελληνικής πλευράς.
Το οικονομικό επιτελείο δεν αλλάζει γραμμή και συνεχίζει να διαπραγματεύεται με βάση τις αρχές όπως τις περιέγραψε ο πρωθυπουργός, με απόκρουση κάθε ιδέας για οριζόντιες περικοπές στις συντάξεις.
Το άλλο με τη στάμνα... το ξέρετε;
Στην Ευρώπη που ταλανίζεται κυρίως από την τρομοκρατία και το προσφυγικό, ο αξιότιμος κύριος Σόιμπλε ήρθε ξανά να... θυμίσει ότι η "στάμνα" της οικονομικής κρίσης πρέπει να "γεμίσει" μόνο με τον τρόπο που επιθυμεί ο ίδιος.
Μια οικονομική κρίση αποκομμένη από τα υπόλοιπα θέματα και ραμμένη στις σκληρές και διαχρονικές απαιτήσεις που διαμορφώνουν τα γεράκια του Βερολίνου από κοινού με το ΔΝΤ.
Το έκανε τυχαία; Όχι.
Η Γαλλία, η Ιταλία και άλλες χώρες θέτουν το θέμα της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πειθαρχίας ανοικτά, αφού, όπως τονίζουν, τρομοκρατία και προσφυγικό δεν λύνονται μαγικά.
Χρειάζονται οικονομικοί πόροι για να τα αντιμετωπίσεις.
Η Ισπανία του φθαρμένου Ραχόι είναι σε εκλογές και η Πορτογαλία φεύγει από την αγκαλιά του Βερολίνου και έρχεται να ενταχθεί στο κεντροαριστερό τόξο που διαμορφώνεται στην Ε.Ε. κόντρα στις ανοιχτές ορέξεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Ακόμη και ο Γερμανός Μ. Σουλτς έρχεται να βάλει στο επίκεντρο των οικονομικών προγραμμάτων τον δημοκρατικό έλεγχο του Ευρωκοινοβουλίου.
Όταν λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση βγήκε δημοσίως να μιλήσει για την πιθανότητα ή δυνατότητα αποχώρησης του ΔΝΤ από την Ευρώπη, ο Γερμανός υπ. Οικονομικών έσπευσε να φτάσει (πάλι) μέχρι το Grexit.
Και αυτό γιατί για τους σκληρούς του Βερολίνου το ΔΝΤ μοιάζει να είναι το τελευταίο ανάχωμα.
Έτσι ο Β. Σόιμπλε βγήκε να ξεκαθαρίσει ότι η μοναδική περίπτωση να σωθεί η... στάμνα είναι να αποδεχθεί η Ελλάδα τον ρόλο που της έχει δώσει ως "αποικίαν χρέους".
Καλυπτόμενος πίσω από τις σκληρές έως και εξωπραγματικές απαιτήσεις του ΔΝΤ, ο Σόιμπλε θα μπορούσε να περάσει όλα όσα θέλει ένα σημαντικό κομμάτι του γερμανικού κατεστημένου.
Με την περίφημη παροιμία της στάμνας ο Σόιμπλε πέρασε από τη λουθηρανική οικονομική θεώρηση ότι ο ένοχος (η Ελλάδα) πρέπει να προσεύχεται συνεχώς (σκληρά μέτρα), ώστε να μπορέσει να σωθεί μέσα από χάρη που θα δώσει ο Θεός (Γερμανία), στην ινδουιστική αντίληψη για το κάρμα (θα το πληρώσετε ακριβά).
Ωστόσο κανείς δεν ρώτησε τον Β. Σόιμπλε για τη στάμνα του... Grexit, που έρχεται και επανέρχεται πιο συχνά και από τις υποτιθέμενες παλινωδίες της Ελλάδας.
Όμως στην περίφημη γερμανική λογοτεχνία υπάρχει κι άλλη μία... στάμνα. Πρόκειται για τη "Σπασμένη στάμνα" του Heinrich von Kleist, μια εκπληκτική κωμωδία του 1808, που σατιρίζει το σάπιο σύστημα της χώρας, όπου ο ένοχος δικαστής καλείται να αποδώσει... δικαιοσύνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου