Τι γίνεται τελικά στη Χαλκιδική; (video)

Τα νέα που φτάνουν στα αυτιά μας από τα παραδοσιακά μέσα περιλαμβάνουν συνήθως τις λέξεις επένδυση και ανάπτυξη. 
Αναφέρονται στους κάτοικους που αντιστέκονται ως μια μικρή ομάδα ανθρώπων και υπονοούν ή λένε ξεκάθαρα πως η αντίδραση της τοπικής κοινωνίας είναι υποκινούμενη. Κάποιους, μάλιστα, τους συμπεριφέρονται και ως τρομοκράτες. Ο πρωθυπουργός δήλωσε πριν είκοσι ημέρες πως σε δέκα θα ολοκληρωθεί η επένδυση στις Σκουριές και ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κατηγόρησε τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ πως «ενθαρρύνει τη χρήση βίας και διώχνει υποψήφιους επενδυτές».

Από την άλλη βλέπουμε βίντεο όπως αυτό με το τραγούδι της γιαγιάς στην Ιερισσό που λίγο μετά με τρεμάμενη φωνή απευθύνεται στις διμοιρίες λέγοντας “ελάτε ρε να σας πω εγώ, ελάτε ρε που είμαι η γενιά του ’40, >>>




ελάτε ρε εδώ”. 

Ακούμε μαρτυρίες κατοίκων που περιγράφουν την καταστολή, ακούμε για προσαγωγές και συλλήψεις μέσα από σπίτια ακόμα και μαθητών του Γυμνασίου. 

Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι πολίτες που αντιδρούν και τι ζητάνε; Γιατί διαμαρτύρονται;

Σε μια προσπάθεια να μάθω λίγα περισσότερα πράγματα για την κατάσταση στις Σκουριές, συνάντησα το @ypopto_mousi που λίγες βδομάδες πριν, στην εκπομπή του The Barber Shop στο Omnia TV, είχε κάνει σχετικό αφιέρωμα, το οποίο βρήκα αρκετά ενδιαφέρον. 

Γνωρίζοντας πως έχει επισκεφτεί την περιοχή δυο φορές ως σήμερα, ήθελα να μάθω τι είδε στη Χαλκιδική που δεν φτάνει σε μας που ζούμε στην Αθήνα.

Τον Φεβρουάριο επισκέφτηκε τη Χαλκιδική για δεύτερη φορά και όπως λέει ο ίδιος, «τραβήξαμε αρκετά video και φωτογραφίες, έτυχε να έρθουμε σε άμεση επαφή με κόσμο που είχε προσαχθεί, κόσμο από το συντονιστικό, ανθρώπους του χωριού της Ιερισσού και τα λοιπά, οπότε όλο αυτό το υλικό μαζεύτηκε και έφτιαξα αυτό το βίντεο».

Ρώτησα να μάθω γιατί αποφάσισε να κάνει αυτό το μίνι ντοκιμαντέρ και η απάντησή του ήταν ξεκάθαρη. «Με το σκεπτικό να μεταφέρω τι είδαμε εκεί, να δείξω αυτό που συνέβαινε εκεί. Ακριβώς επειδή ξέρουμε τι συμβαίνει πια με τα mainstream media, ξέρουμε για ποιον λόγο θάβουν ειδήσεις είτε τις παρουσιάζουν με ένα διαφορετικό τρόπο, και από τη στιγμή που υπάρχει όλο αυτό το υλικό, πρέπει να το βάλουμε κάπου να το δει ο κόσμος. Να δει τη διαφορά».

Περιγράφει την Ιερισσό ως «ένα χωριό που έχει στρατιωτικοποιηθεί». 

Αυτό φαίνεται να είναι λογικό επακόλουθο, εφόσον οι άνθρωποι που ζουν εκεί, βιώνουν την καταστολή ακόμα και μέσα στα σπίτια τους. 

«Ο άνθρωπος είναι στο χωριό του και σου λέει ότι “κοίτα να δεις, περπατάμε στο δρόμο και σκεφτόμαστε μη μας παρακολουθεί κανείς” ή, για παράδειγμα, έκανε μια συνάντηση το συντονιστικό σε μια ταβέρνα του χωριού και απ’ έξω ήταν περιπολικά και τους περίμεναν».

Αναρωτιέμαι αν τέτοιες συνθήκες εκφοβισμού ή η ύπαρξη ενός μεγαλύτερου στόχου, όπως αυτός των κατοίκων της Χαλκιδικής, σε ενώνει ή σε διχάζει. Το @ypopto_mousi μου περιγράφει πως το χωριό της Ιερισσού, αλλά και τα υπόλοιπα εκεί χωριά, έχουν ενωθεί. «Έχουν ενωθεί σε ένα συμπαγές μέτωπο όπου ο κόσμος νοιάζεται πολύ ο ένας για τον άλλον. 

Μου το έλεγαν και οι ίδιοι “Κοίτα να δεις, συμβαίνει αυτό το πράγμα το οποίο μπορεί να μας ζορίσει στις ζωές μας και μας βάζει στη διαδικασία να αλλάζουμε την καθημερινότητά μας. 

Να είμαστε κυνηγημένοι και να κυνηγάμε αντίστοιχα, αλλά είμαστε ένα ενιαίο μέτωπο, νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο και αυτό το πράγμα πριν δεν συνέβαινε”. 

Όλο αυτό τους έχει ξαναφέρει κοντά, τους έχει δέσει».

Συνεχίζει λέγοντας: «Πια έχουν εμπλακεί περισσότερα χωριά και περισσότερος κόσμος στον αγώνα, όπως τον λένε εκεί. 

Δηλαδή είδα κόσμο ο οποίος είναι από άλλα χωριά τελείως, που δεν είναι από την Ιερισσό ή από την Μεγάλη Παναγιά, που είναι π.χ. από το Στρατώνι, το οποίο είναι παραδοσιακά χωριό μεταλλωρύχων. 

Κόσμος ο οποίος πια είναι πολύ ενήμερος, πολύ μέσα στα πράγματα, έχει καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και έχει καταλάβει ποια είναι η επίπτωση του έργου ακόμα και αν κάποιο μέλος του οικογενειακού κύκλου ίσως να έχει μια πιθανότητα να βρει δουλειά εκεί. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι ξυλοκόποι στους οποίους πήγε η εταιρεία και πρότεινε με κάποια χιλιάρικα να ξηλώσουν ένα κομμάτι της έκτασης από δέντρα και οι οποίοι αρνήθηκαν. 

Ενώ τους έδινε λεφτά, δουλειά. Και λένε όχι. 

Αυτό είναι ένα κλίμα που επικρατεί και διαφέρει από τον Σεπτέμβριο που πήγαμε πρώτη φορά».

Τι έχει αλλάξει για τους ανθρώπους αυτούς ως τώρα, τον ρωτάω. 

«Αυτά που έχουν παρατηρήσει οι άνθρωποι ως πρώτη βασική αλλαγή είναι στο βουνό του Κακαβού, που είναι το εργοτάξιο. 

Ενώ ήταν ένα βουνό όπου είχαν ελεύθερη πρόσβαση, πηγαινοέρχονταν κάνανε πρωτομαγιές, γλέντια, τώρα δεν έχουν πρόσβαση στο βουνό αυτό. 

Ούτε περπατητή. 

Τους έχουν αποκλείσει από το να μπορούν να πάνε σε ένα βουνό που πηγαίνανε γενιές. 

Ακόμα και να φτάσουν θα διακρίνουν ένα θέαμα που είναι χιλιάδες στρέμματα αποψιλωμένα. 

Από δέντρα 300 και 400 ετών. 

Είναι πολύ δύσκολο να μένεις εκεί, να έχεις μεγαλώσει εκεί, να έχεις παίξει να έχεις τρέξει σε αυτό το βουνό και ξαφνικά να το βλέπεις να καραφλιάζει. 

Αυτή είναι η πρώτη και βασική επίπτωση. 

Και είναι και κάτι που έχει συντελέσει στο να είναι τόσο τσαντισμένοι. Δεν γίνεται να έρχεσαι στον τόπο μου λένε, μέσα από αυτήν την απατεωνίστικη διαδικασία και να καταστρέφεις το βουνό, να μου φέρνεις και τα ΜΑΤ και να με κυνηγάς σαν να είμαι τρομοκράτης. Δεν γίνεται. 

Πέρα από την καταστολή, το κυνηγητό, η βασική επίδραση στη ζωή τους αυτή τη στιγμή είναι η καταστροφή του βουνού αυτού. 

Και αν όλο αυτό συνεχιστεί, η επίδραση στη ζωή τους θα είναι τρομακτική. 

Ξεκινώντας από το νερό που θα πίνουν, όσο θα υπάρχει, γιατί από τη μία θα είναι μολυσμένο και από την άλλη μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δεν θα υπάρχει, θα αποστραγγιστεί το βουνό. 

Και φτάνουμε μέχρι τα απόβλητα, τα οποία μπορεί να είναι σκόνη που επικάθεται παντού, μέχρι τα απόβλητα που πέφτουν στη θάλασσα και η Ιερισσός, που έχει μια καταπληκτική παραλία, θα γίνει μέσα σε ένα διάστημα 5-8 ετών απροσπέλαστη».

Ίσως υπάρχει κάποιο σημαντικό μάθημα να πάρουμε από αυτούς τους ανθρώπους και τον αγώνα που δίνουν. 

Να διεκδικούμε το δίκαιο, καλύτερη ποιότητα ζωής για μας και τους επόμενους.

Σχετικά με αυτό το μάθημα το @ypopto_mousi λέει: 

«Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να παραδειγματιστούμε από όλη αυτή την κατάσταση, αυτοί οι άνθρωποι εκεί ανεξαρτήτως από το τι ψήφιζαν μέχρι χτες, τώρα δεν τους καίγεται καρφί ούτε για τη Νέα Δημοκρατία, ούτε για το ΠΑΣΟΚ, ούτε για κανένα κόμμα. 

Τους νοιάζει ένα συγκεκριμένο πράγμα και όλοι έχουν ενωθεί για αυτό το συγκεκριμένο πράγμα. 

Πολλές φορές χάνουμε το στόχο, το πού θέλουμε να πάμε και ασχολούμαστε με το δικό του ο καθένας. 

Εμείς είμαστε νεοδημοκράτες, εμείς είμαστε σύριζα, εμείς είμαστε φιλελεύθεροι, εμείς είμαστε αριστεροί. 

Ο καθένας είναι ό,τι είναι και νομίζει πως μόνος του θα καταφέρει κάτι. 

Αν θέλουμε να επιφέρουμε αλλαγές να κάνουμε το θεμελιώδες, να πάμε τον άνθρωπο μπροστά από τα λεφτά και να αρχίζουν να δουλεύουν οι κυβερνήσεις, τα κράτη, οι άνθρωποι με έναν τρόπο τέτοιο, θα πρέπει να συγκροτηθούμε, να ενωθούμε, να βάλουμε στην άκρη κάποιες διαφορές. Και αυτό είναι μεγάλο μάθημα».

Να βάλουμε στην άκρη κάποιες διαφορές. 

Πόσο μπορούμε να το κάνουμε αυτό, σκέφτομαι. 

Τις μέρες που ανοίγεις τα μάτια σου και αντικρίζεις την ασχήμια μιας τυχαίας Πέμπτης. 

Μιας τυχαίας Πέμπτης που ρίχνουν δακρυγόνα σε προαύλια σχολείων, ενώ ο εκπρόσωπος της ΕΛ.ΑΣ το αρνείται σε παράθυρο στην τηλεόραση. 

Δεν ξέρω πως διατηρείς τη ψυχραιμία σου, να μείνεις στον στόχο προς μια καλύτερη ζωή. 

Μοιάζει σαν η κανονικότητα να χάθηκε για πάντα. 

Μας ενώνει η οργή και η απελπισία. 

Να θυμηθούμε, να παραδειγματιστούμε, να ενωθούμε πέρα από αυτά. 

Μπορεί αυτή να είναι η πραγματική πρόκληση.

(Τα υπόλοιπα στο βίντεο)

Μαριάννα Ρουμελιώτη, 20/03/2013 © Μαριάννα Ρουμελιώτη, http://enfo.gr/ar1617

antigoldgreece