.jpg)
Κάποτε, οι μεταλλωρύχοι, διεκδικούσαν ΑΠΟ τους εργοδότες...
Κάποτε, οι μεταλλωρύχοι, δεν ήταν ΜΕ τους εργοδότες
Κάποτε οι μεταλλωρύχοι, έκαναν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ απεργίες
Κάποτε, οι μεταλλωρύχοι, δεν έκαναν απεργίες, ΥΠΕΡ των αφεντικών
Κάποτε, οι μεταλλωρύχοι, συγκρούονταν με την Αστυνομία (και το στρατό !) -ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ-
Κάποτε, οι μεταλλωρύχοι, δεν ήταν ΜΕ την Αστυνομία,
ΕΝΑΝΤΙΑ στους πατριώτες τους
Λαύριο, 8 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1896: Σαν σήμερα, πριν 119 χρόνια >>>
Ξημερώματα 8ης Απριλίου 1896.
Τέσσερις εργάτες δολοφονήθηκαν και η κυβέρνηση έστειλε στρατό και πλοία για να καταστείλει την απεργία.
Και τότε ο ιδιοκτήτης δεν ήταν Έλληνας... ήταν ο Ιταλός Σερπιέρι.
Μερικά χρόνια μετά, μέρος του στελεχικού δυναμικού της εταιρείας του Λαυρίου, μετακόμιζε στην Β.Α. Χαλκιδική, στήνοντας την νέα μεταλλευτική προσπάθεια.
119 χρόνια μετά, μεταλλωρύχοι απεργούν με σύμφωνη γνώμη της εργοδοσίας
-Καναδοί αυτή τη φορά-
και συγκρούονται -επιτιθέμενοι μαζί με την αστυνομία-, σε κατοίκους.
%2B(1).jpg)
Το άρθρο αφιερώνεται σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο μεροκάματο.
Οι εργάτες, τότε, διεκδικούσαν από τους ...εργοδότες:
1.Αύξηση του μεροκάματου κατά μια δραχμή.
2.Κατασκευή νοσοκομείου ή φαρμακείου στην Καμάριζα, και έγκαιρη μεταφορά τους στο νοσοκομείο όταν τραυματίζονταν, για να μην πεθαίνουν στο δρόμο.
3.Διάθεση σούστας στους εργάτες για τη μεταφορά τραυματιών (τότε τα εργατικά ατυχήματα ήταν συνήθη)
4.Οικήματα για την αντικατάσταση των αυτοσχέδιων καλυβών, όπου στεγάζονταν οι μεταλλωρύχοι.
5.Δημιουργία καταστήματος τροφίμων στην περιοχή.
6.Κατάργηση των λεγόμενων εργολάβων.
Οι εργολάβοι, ήταν μεσάζοντες που έπαιρναν το έργο μιας στοάς από τη διεύθυνση της εταιρείας και φρόντιζαν να βάζουν τους εργάτες να δουλεύουν για λογαριασμό τους.
Η εταιρεία τους έδινε και το μεροκάματο των εργατών, αλλά εκείνοι έδιναν ψίχουλα στους μεταλλωρύχους...
Μετά την απεργία, εγκαταστάθηκε μόνιμα στα μεταλλεία του Λαυρίου στρατιωτικό σώμα, προκειμένου να αποτρέψει τους εργάτες από νέες εξεγέρσεις.
Οι εργάτες δούλευαν κάτω από καθεστώς στρατιωτικής τρομοκρατίας.
ΔΕΙΤΕ το βίντεο και
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ολόκληρο το άρθρο, στο kinisienergoipolites
Τέσσερις εργάτες δολοφονήθηκαν και η κυβέρνηση έστειλε στρατό και πλοία για να καταστείλει την απεργία.
Και τότε ο ιδιοκτήτης δεν ήταν Έλληνας... ήταν ο Ιταλός Σερπιέρι.
Μερικά χρόνια μετά, μέρος του στελεχικού δυναμικού της εταιρείας του Λαυρίου, μετακόμιζε στην Β.Α. Χαλκιδική, στήνοντας την νέα μεταλλευτική προσπάθεια.
119 χρόνια μετά, μεταλλωρύχοι απεργούν με σύμφωνη γνώμη της εργοδοσίας
-Καναδοί αυτή τη φορά-
και συγκρούονται -επιτιθέμενοι μαζί με την αστυνομία-, σε κατοίκους.
Το άρθρο αφιερώνεται σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο μεροκάματο.
Οι εργάτες, τότε, διεκδικούσαν από τους ...εργοδότες:
1.Αύξηση του μεροκάματου κατά μια δραχμή.
2.Κατασκευή νοσοκομείου ή φαρμακείου στην Καμάριζα, και έγκαιρη μεταφορά τους στο νοσοκομείο όταν τραυματίζονταν, για να μην πεθαίνουν στο δρόμο.
3.Διάθεση σούστας στους εργάτες για τη μεταφορά τραυματιών (τότε τα εργατικά ατυχήματα ήταν συνήθη)
4.Οικήματα για την αντικατάσταση των αυτοσχέδιων καλυβών, όπου στεγάζονταν οι μεταλλωρύχοι.
5.Δημιουργία καταστήματος τροφίμων στην περιοχή.
6.Κατάργηση των λεγόμενων εργολάβων.
Οι εργολάβοι, ήταν μεσάζοντες που έπαιρναν το έργο μιας στοάς από τη διεύθυνση της εταιρείας και φρόντιζαν να βάζουν τους εργάτες να δουλεύουν για λογαριασμό τους.
Η εταιρεία τους έδινε και το μεροκάματο των εργατών, αλλά εκείνοι έδιναν ψίχουλα στους μεταλλωρύχους...
Μετά την απεργία, εγκαταστάθηκε μόνιμα στα μεταλλεία του Λαυρίου στρατιωτικό σώμα, προκειμένου να αποτρέψει τους εργάτες από νέες εξεγέρσεις.
Οι εργάτες δούλευαν κάτω από καθεστώς στρατιωτικής τρομοκρατίας.
ΔΕΙΤΕ το βίντεο και
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ολόκληρο το άρθρο, στο kinisienergoipolites
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου