Όταν υπάρχουν δύο, ή και περισσότερα, σχέδια Α

Νομίζω πως σε γενικές γραμμές είμαστε μεγάλα παιδιά και όλοι/όλες είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας το, κάτι περισσότερο από, σενάριο της στροφής της Αριστεράς που θέλει να κυβερνήσει σε περισσότερο σοσιαλδημοκρατικές θέσεις. Αυτό δεν ήταν κάτι το κρυφό, κάτι για το οποίο σήμερα κάποιοι/κάποιες οφείλουν να βγουν και να ζητήσουν συγνώμη, ή πολύ χειρότερα να μας πουν ότι δεν το είχαν καταλάβει και πως τώρα διαχωρίζουν τη θέση τους και παραμένουν πιστοί/πιστές στις αρχές, τις παραδόσεις και τις συλλογικές αποφάσεις της… επαναστατικής οργάνωσης τους.

Να σου θυμίζω, αν δεν το θυμάσαι, πως το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ >>>
 



για την παραγωγική ανασυγκρότηση – το Αθηναΐδα plus το Σεπτέμβριο του 2012 – ήταν ένα καθαρό ξεπατίκωμα πολιτικών της παλιάς, μπορεί και καλής, σκανδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας. 

Αυτό, ότι δηλαδή η Αριστερά που θέλει να κυβερνήσει παίζει με ανοιχτά χαρτιά, δεν σημαίνει πως θα πρέπει να είμαστε O.K. με ότι κάνει η νέα κυβέρνηση και να λέμε, που εδώ που τα λέμε κανείς/καμία δεν το κάνει, ότι ο γάιδαρος πετάει επειδή το λέει κάποια… πηγή από το Μέγαρο Μαξίμου. 

Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έχουν όλοι/όλες δίκιο πέρα από αυτούς/αυτές που βρίσκονται μέσα στο Μαξίμου 

Προφανώς, στο είχα πει και πριν από τις εκλογές, υπάρχουν πολλά σχέδια Α και πολλά από αυτά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.

Θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιους στόχους, να πούμε δηλαδή ότι σε ένα χρόνο «αυτό» θα αλλάξει και όταν αυτό γίνει να προχωρήσουμε σε δυσκολότερα και περισσότερο περίπλοκα πράγματα. 

Και για αρχή, ας βάλουμε στόχους που δεν αφορούν μεγάλες αλλαγές, τομές και… μεταρρυθμίσεις. 

Ας πούμε, ας συμφωνήσουμε, για παράδειγμα, του χρόνου η Καθαρά Δευτέρα να γίνει ξανά γιορτή, για όλους/όλες, και όχι αφορμή για μαζικά συσσίτια, για ουρές ανθρώπων και χέρια απλωμένα για ένα γαμημένο πιάτο γίγαντες.

Ο alterthess ιανός