ΤΗΝ ΩΡΑ που είναι πρακτικά αδύνατον να καταμετρηθούν οι πνιγμένοι στις ακτές του Ανατολικού Αιγαίου -ξεπέρασαν τους 70 μέσα σε δύο ημέρες- την ώρα που κοντεύουν όλοι να συνηθίσουν τις εικόνες της φρίκης με τα παιδιά που ξεβράζουν νεκρά τα κύματα, χιλιάδες «τυχερά» ανήλικα, που έφτασαν ζωντανά στη στεριά, ξεκινούν τη δική τους Οδύσσεια στη βαλκανική διαδρομή προς την κεντρική Ευρώπη. Εύκολοι στόχοι για κάθε εκμεταλλευτή. Στο μεταξύ, η Ευρώπη προσπαθεί να διαχειριστεί το κύμα των προσφύγων με φράχτες -σύντομα θα είναι έτοιμα και τα συρματοπλέγματα της Βουλγαρίας και η επέκταση του φράχτη στο γαλλικό Καλαί- και παραβλέπει την άμεση ανάγκη διάνοιξης νόμιμων οδών πρόσβασης των απελπισμένων στο έδαφός της. Με κάθε νέο φράχτη που ορθώνεται οι διακινητές θησαυρίζουν, όπως παραδέχονται ΟΗΕ και πολιτικοί, αφού όσο πιο δύσκολη η πρόσβαση
τόσο πιο πολλά τα λεφτά που ζητούν από τους πρόσφυγες.
Σ' αυτό το μείζον πρόβλημα του καιρού μας, η Ευρώπη «είναι κυνική», επισημαίνει στην «Αυγή» ο Κροάτης διανοούμενος και πρόσφυγας Σρέτσκο Χόρβατ.
Η δεύτερη μάχη
Πράγματι, αυτό που καίει τους πολίτες -και βάζει φωτιά στα μπατζάκια της κυβέρνησης- είναι πώς θα προστατευτεί η πρώτη κατοικία, πώς θα σχεδιαστεί το νέο ασφαλιστικό, πού θα βρεθούν τα περιβόητα "ισοδύναμα" για μια σειρά επώδυνα μέτρα.
Σ' αυτό το πεδίο τα περιθώρια της διαπραγμάτευσης είναι μικρά, ασφυκτικά μικρά, με τους δανειστές να έχουν το πεπόνι και το μαχαίρι, με την κυβέρνηση να έχει δεσμευτεί ότι θα υλοποιήσει το πρόγραμμα και με τους πολίτες να το έχουν υπόψη τους όταν την ψήφισαν.
Την ίδια στιγμή, αυτό που -θα έπρεπε να- καίει κάθε άνθρωπο σ' αυτή τη χώρα και στην ήπειρο που ζούμε, είναι η μοίρα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που περνούν από την πατρίδα μας, αφού έχουν θαλασσοπνιγεί στο Αιγαίο -και ευτυχώς στη συντριπτική πλειονότητά τους έχουν διασωθεί- και διασχίζουν τα παγωμένα και λασπωμένα Βαλκάνια μέχρι να φτάσουν στην κεντρική Ευρώπη.
Με εξαίρεση τους κατοίκους των Ελβετικών Άλπεων, δεν υπάρχει κανείς στην καρδιά της ηπείρου μας που να μην έχει προϊστορία προσφυγιάς.
Όχι χαμένη στους αιώνες, αλλά στον πρόσφατο 20ό.
Από τους δικούς μας της Μικρασίας και τους Γερμανούς του Βόλγα και της Σουηδίας, μέχρι τους κυνηγημένους της εμπόλεμης Γιουγκοσλαβίας.
Για να μην θυμηθούμε τη μαζική μετανάστευση των ανατολικών μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οπότε, κανείς δεν δικαιούται να κάνει ότι δεν τον αφορά.
Η δεύτερη σκληρή διαπραγμάτευση που πρέπει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση -στην οποία μάλιστα θεωρητικά έχει πολλούς συμμάχους, εν μέρει σε επίπεδο κυβερνήσεων και σίγουρα σε επίπεδο λαών- είναι αυτή για τη διαχείριση του προσφυγικού.
Όχι για την επίλυσή του.
Τα προσφυγικά προβλήματα τα λύνει μόνο ο χρόνος και περνούν γενιές για να επουλωθούν οι πληγές που ανοίγουν.
Διαχείριση του σημερινού προσφυγικού χωρίς καλό συντονισμό με την Τουρκία δεν γίνεται.
Διαχείριση με φράχτες και χωρίς τη διασφάλιση ασφαλών διόδων για τη μεταφορά των προσφύγων στον τελικό προορισμό τους δεν γίνεται.
Διαχείριση χωρίς αλληλεγγύη και μοιρασιά της ευθύνης ανάλογα με τις δυνατότητες κάθε χώρας στην Ευρώπη δεν γίνεται.
Ο πρωθυπουργός ήταν μαχητικός προχθές στη Βουλή, όταν μιλούσε για το προσφυγικό.
Θα πρέπει να είναι εξίσου μαχητικός στις Βρυξέλλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου