από gkarsoniera
Ένα άρθρο - ρεπορτάζ για την απεργία της 12 / 2
και για όσα λέχθηκαν περί αυτής...
Τι να πρωτοπεί κανείς και τι να γράψει για την τελευταία Κυριακή. Ήταν η ημέρα που μπήκε άλλο ένα κομμάτι μάρμαρο στην ταφόπλακα των εργασιακών δικαιωμάτων, υπογεγραμμένο από διακόσια «ναι σε όλα» των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης (χαρακτηριστικό το γκρουπάκι στο facebook : «ούτε οι πουτάνες δεν λένε ναι σε όλα»), ήταν η ημέρα που πλημμύρισε η Αθήνα με δεκάδες χιλιάδες κόσμου που διαμαρτύρονταν για την καταπάτηση των ελευθεριών τους, ήταν η ημέρα που άλλη μια φορά υπερίσχυσε η προβοκατορολογία και η αστική προπαγάνδα, κι ήταν κι η επέτειος της συμφωνίας της Βάρκιζας, >>>
που ακόμη στοιχειώνει τις χαμένες προσδοκίες πολλών για έναν άλλον τόπο.
Ό, τι και να διαλαλούν τα μίντια, όσο και να πλάθουν λόγους δήθεν εγκωμιαστικούς προς το λαϊκό αίσθημα (ακόμη κι η Ντόρα έχυνε δάκρυ για την «γνήσια λαϊκή αγανάκτηση»), όσο και να προσπαθούν να επισκιάσουν τα γεγονότα οι προβολές των καμένων τραπεζών και καταστημάτων, πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι, όπως βιώνουν την όλο και σκληρότερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση, συνειδητοποιούν την ταξική τους θέση, και περνούν στην πλευρά της αντίστασης, της κοινωνικής αναταραχής, των διεκδικήσεων.
Ακόμη κι αν είναι κλισέ φράση, πρέπει να πούμε πως πραγματικά υπήρξε λαοθάλασσα στο κέντρο αυτές τις μέρες.Πολύς κόσμος, είτε συντονισμένος στα συνδικάτα και τις οργανώσεις του, είτε ανένταχτος και κινούμενος απ’ την προσωπική του πολιτική συνείδηση, πλημμύρισε την Αθήνα, όπως άλλωστε έγινε και σε άλλες πόλεις. 
Δε θέλω όμως να πλάσω έναν ξύλινο λίβελλο για την μαζικότητα της απεργίας, την οποία είδαν με πρώτο μάτι όσοι σηκώθηκαν απ’ τους καναπέδες και τους υπολογιστές και βγήκαν έξω. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Η μαζικότητα ήταν αυτή που ήταν, όποιος ήρθε κι όποιος έχει μυαλό στο κεφάλι του και κοιτάει πέρα απ’ όσα λένε τα κανάλια, την είδε.Τίποτα όμως δεν είναι απόλυτο. Όλη αυτή η αγωνιστική διάθεση μπορεί να μετουσιωθεί σε μία μικροαστική εκτονωτική φούσκα που φοράει τη μάσκα του V (έλεος πια με αυτή τη μάσκα) και κουνάει ελληνικά σημαιάκια.
Και μιας και λέμε για σημαιάκια, τελευταία πολύς λόγος γίνεται για την «σωτηρία της πατρίδας», απ'όλο το πολιτικό φάσμα. Ποιάς πατρίδας ρε; Το ιδεολογικό προπύργιο, η πολιτισμική κατασκευή της άρχουσας τάξης προς υπεράσπιση της εκμετάλλευσης; Το αποκούμπι του υφέρποντα φασισμού των μικροαστών; Καμιά πατρίδα δε θέλουμε να σώσουμε ρε - αλλά τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους. Μάλλον, γράψε λάθος - δε θέλουμε να τους «σώσουμε». Θέλουμε να χειραφετηθούν.
Και μεταξύ μας, μια χαρά έχει σωθεί η Ελλάδα, δεν πρόκειται να χρεωκοπήσει, αφού η δημοκρατία έχει νικήσει και πάλι νίκησε και προχτές - ναι, τα εννοώ αυτά, και δεν τα λέω ειρωνικά. Ελλάδα και έθνος σημαίνει αστική τάξη, κράτος, κεφάλαιο - χρεωκοπία σημαίνει φόβος των αστών για μείωση κερδών - δημοκρατία σημαίνει γκλομπς και απολύσεις. Δεν θέλουμε τίποτα από δαύτα - παλεύουμε εναντίον τους.
Που λες λοιπόν όπως και πολλοί άλλοι πήγα κι εγώ στην μεγάλη απεργία της δώδεκα φλεβάρη. Φαινόταν απ’ την αρχή πως η φάση θα’ ναι συλλογικοποιημένη, μαζικότατη και ανυποχώρητη. Όπως γράφει η Ελληνοφρένεια :
Η πρώτη ένεση αισιοδοξίας ήρθε το πρωί και το μεσημέρι της Κυριακής, από συζητήσεις με γνωστούς και λιγότερο γνωστούς, κατάλαβα ότι θα κατέβαινε πολύς κόσμος στο κέντρο. Όταν τους ρωτούσα προβοκατόρικα, αν φοβούνται τα επεισόδια, η απάντηση ήταν ανακουφιστική. «Ας γίνουν επεισόδια. Εμείς θα πάμε». Και το συνέχιζαν. «Έχουμε μαντήλια, θα πάρουμε mallox, δεν θα τους περάσει. Θα πάμε».
Φτάνω στο Σύνταγμα περπατώντας απ’την Πανεπιστημίου, όπου η αναταραχή και οι οδομαχίες είχαν αρχίσει ήδη να κάνουν τον αέρα να βρωμάει καταστολή. Φτάνω - χιλιάδες άσπρα πρόσωπα απ’το μαλόξ και κλαμμένα πήγαιναν μπρος πίσω, προσπαθώντας να μείνουν ανυποχώρητοι στις θέσεις τους παρά τις άγριες και απρόκλητες ρίψεις χημικών. Εντελώς απρόκλητες όμως. Ένας γείτονας μου λέει «ήμασταν μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη, ούτε συνθήματα φωνάζαμε ούτε τίποτα, και ξαφνικά μας ψεκάζουν οι μπάτσοι μες στη μούρη». Ας μην μιλήσω για το τι έγινε στην πλατεία και στα κάτω στενά.
Αφού έγινε ό,τι έγινε, και γυρίσαμε πόσα στενά μες στο πλήθος κόσμου κρατημένοι απ’το χέρι για να μην χαθούμε, περπατάω πάλι, κατά τις εφτά, προς την πανεπιστημίου για να δω τι γίνεται κι εκεί. Φτάνω στα προπύλαια - το Πάμε είχε ξεκινήσει να ανεβαίνει κι αυτό με πλήθος κόσμου, ακριβώς μπροστά ήταν κάποιοι αντιεξουσιαστές που ρίχνανε πέτρες και μπουκάλια, και ακριβώς δίπλα προς την Κλαυθμώνος συγκεντρωμένο ένα αρκετά μεγάλο πλήθος από «αγανακτισμένους». Κι όλοι μαζί, να γιουχάρουν την καταστολή και όλοι μαζί να δακρύζουν απ’ τα ίδια δακρυγόνα, της ίδιας κυβέρνησης, του ίδιου κράτους.
Κι ακριβώς αυτό είναι το νόημα που βγήκε απ’ την όλη υπόθεση - την μεγαλειώδη απεργία της δώδεκα φλεβάρη - ότι ο λαός πλέον είναι τόσο στριμωγμένος (ή οδεύει προς εκείνο το τέλμα) που νιώθει ότι δεν έχει τίποτα να χάσει. Κι αυτό βιώνεται τόσο υλικά όσο και από ηθική και ιδεολογική σκοπιά, κάτι που οπλίζει τις συνειδήσεις με αισιοδοξία και αγωνιστικότητα.
Κανείς δε λυπήθηκε τις τράπεζες.
Κανείς πλέον δεν βλέπει παντού προβοκάτορες.
Οι περισσότεροι, λογικό, χαλάστηκαν με το κάψιμο των μικρομάγαζων και των κινηματογράφων. Κι όντως, τις τράπεζες οκ, να το δεχτώ, αλλά αυτά τι τους φταίξανε; Μία φίλη μου, αναρχική και πιστή στη ιδεολογία της ταξικής σύγκρουσης - που δεν θα εξετάσω τώρα για το έμπρακτο της περιεχόμενο και το πώς εφαρμόζεται και με ποιους σκοπούς, αυτό είναι άλλο θέμα - , αναφέρει πως «φυσικά και ήταν προβοκάτορες αυτοί που κάψανε τους κινηματογράφους και τα μικρομάγαζα. Βλέπεις να υπάρχει καμιά ιδεολογία πίσω απ’ αυτές τις πράξεις; ».
Καιρός λοιπόν να τελειώνουμε με το μύθο ότι ο αναρχικός χώρος αποτελείται από στημένους ασφαλίτες ή προβοκάτορες ή, στην καλύτερη, από παιδάκια που πάνε για ντου. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί. Υπάρχουν όμως και τίμιοι αγωνιστές και σύντροφοι, γεμάτοι αλληλεγγύη για τους συντρόφους τους, που ακούνε κάθε μέρα να τους λένε εγκάθετους, περιθωριακούς, προβοκάτορες, φετιχιστές, ενώ χαραμίζουν κάθε τους ημέρα τρέχοντας για συμπαραστάσεις στα δικαστήρια, προσπαθώντας συνεχώς κι ακούραστα, μέσω των δικών τους προσεγγίσεων, παρεμβάσεων και δράσεων - ξαναλέω, δεν θα εξετάσω τώρα το κατά πόσο είναι πολιτικά αποδοτικές ή όχι - να προωθήσουν την κοινωνική απελευθέρωση.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι και οι ίδιοι οι αναρχικοί δε διστάζουν να στοχοποιήσουν ασφαλίτες και προβοκάτορες των ίδιων τους των δράσεων, όπως π.χ. το 2007 στον Καναδά (βλέπε 1, 2). Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα που συμπεριέλαβε σε άρθρο του ο Άλκης Γούναρης :
«…Για να μπορέσουν να αναπτυχθούν δεσμοί [με το πλατύτερο μαζικό κίνημα] πρέπει οι ενέργειές μας να είναι κατανοητές και να προκαλούν την συμπάθεια των πλατιών λαϊκών στρωμάτων… Κι ακόμα παραπέρα [επιτυγχάνοντας] δυσφορία, τότε όχι μόνο σύνδεση δεν θα επιτευχθεί αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να πετύχει το καθεστώς, αυτό που δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να πετύχει και που θα ήθελε πολύ, δηλαδή μια κάποια λαϊκή συναίνεση ενάντια στη λαϊκή βία. Κι αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που πρέπει να εγκαταλειφθούν το γρηγορότερο αυτές οι ενέργειες……Γίνεται όμως ολοκάθαρο γιατί διαλέγονται αυτές οι ενέργειες: όχι για πολιτικούς λόγους όπως λέγεται στα κείμενα [των προκηρύξεων] αλλά για καθαρά πρακτικούς λόγους, για λόγους ευκολίας. Κι έτσι αντί ν’ αναπτυχθούμε οργανωτικά για να μπορέσουμε να κάνουμε τις σωστές πολιτικά ενέργειες που δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα, κάνουμε το αντίθετο: διαλέγουμε ενέργειες βολικές κι εύκολες, χωρίς να εξετάζουμε αν είναι σωστές πολιτικά κι επινοούμε διάφορες φράσεις: ό,τι δεν μπορούμε ν’ απαλλοτριώνουμε θα το καταστρέφουμε. Βαφτίζουμε και τα προϊόντα άχρηστα, για ψεύτικες ανάγκες χωρίς να βλέπουμε ότι κολυμπάμε στην πλήρη αυθαιρεσία κι ότι καταλήγουμε στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουμε…… Όχι μόνο δεν κάνουμε τίποτα, όχι μόνο δεν προσπαθούμε να κάνουμε, αλλά πάμε και καίμε τα [καταστήματα και τα] σούπερ μάρκετ ή τον τουρισμό και λέμε με φανφαρονισμό ότι «προωθούμε τη λαϊκή βία». Είναι συνάμα ηλίθιο και γελοίο. Είναι σα να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Ηλίθιο γιατί δεν «προωθούμε» αλλά ζημιώνουμε την υπόθεση της λαϊκής βίας όπως είπαμε και γελοίο γιατί προσπαθούμε να κρύψουμε την πολιτικοϊδεολογική οργανωτική, υλική- επιχειρησιακή μας αδυναμία και ανεπάρκεια που όλος ο λαός βλέπει κατάφατσα, αφού δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτα μπρος σ’ αυτό το επιταχτικό αίτημα, με άλλες λαθεμένες ενέργειες. Κι αυτή η αδυναμία, δεν είναι δυνατό να κρυφτεί με κανένα πυροτέχνημα, καμιά ενέργεια δήθεν “αυτόνομη” ή κοινωνικού περιεχομένου…».
Αυτό το απόσπασμα παραδόξως ανήκει σε προκήρυξη της 17 Νοέμβρη (!), με τίτλο: «Γιατί είμαστε υπέρ της λαϊκής βίας αλλά αντίθετοι στους εμπρησμούς των πολυκαταστημάτων Μινιόν –Κατράτζου», από τον Μάιο του 1981, και είναι σαν να γράφτηκε σήμερα. Και όντως καταδεικνύει την συχνή έλλειψη πολιτικοϊδεολογικού λόγου στον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Όσον αφορά το τελικό συμπέρασμα γι' αυτό το θέμα, ας δούμε ένα απόσπασμα από αυτό το άρθρο:
«Αγαπητοί μου, ακόμα και οι μισοί αναρχικοί να είναι προβοκάτορες το θέμα δεν είναι αυτό. Οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες είναι τα ΜΜΕ και ο παραμορφωτικός φακός τους. Αν ήθελαν να εστιάσουν στην ουσία θα το έκαναν, θα ανέβαζαν πλάνα αμέσως από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Ο Σκάι θα είχε σηκώσει το ελικοπτεράκι του και θα έδειχνε τις ορδές των ανθρώπων που αγωνίζονταν για να μην φτωχοποιηθούν για να ικανοποιηθούν τα θέλω των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι θα είναι και οι μόνοι κερδισμένοι από την βύθιση των μισθών…..
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο φωτισμός μόνο στα καμένα κτήρια, τα παραπολιτικά σχόλια της πλάκας και η διαπόμπευση της κοινής λογικής στα τηλεπαράθυρα είναι ο κανόνας. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάληψη των ΜΜΕ από αδίστακτους επιχειρηματίες και πολιτικούς, ή αντίστροφα, οι οποίοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Η επίθεση στους μισθούς των φτωχών αποτελεί γι’ αυτούς την ευκαιρία για τρελά κέρδη. Και θα παίξουν όλα τους τα χαρτιά για να μην τα χάσουν. Και οι ευαίσθητοι πολίτες για τα ιστορικά κτήρια, θα κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θα βρίζουν τους αναρχικούς και όσους ακόμα έχουν ψυχή και αντιστέκονται…..Η διαφορά είναι πως όποιος βλέπει τα γεγονότα από την τηλεόραση, πλέον δεν ξέρει τα γεγονότα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα».
Δεν είναι όμως μόνο οι αναρχικοί που έχουν ακόμη ψυχή και αντιστέκονται, είναι φυσικά και, κατά ένα μεγαλύτερο ποσοστό, οι μαχόμενοι στον χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, οι εργαζόμενοι των σωματείων, των συνδικάτων, των διάφορων οργανώσεων και ομάδων που συνεχίζουν απτόητα τις παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας, τις απεργίες, τις διεκδικήσεις.
Προσωπικά αντιπαθώ την συμμετοχή στον αστικό κοινοβουλευτισμό ή την λογική της κομματικής ανάθεσης ή την αόριστη μάζωξη σε μια πλατεία μ’ αδερφές και παλληκάρια που γίνονται μαλλιά κουβάρια ή τις πορείες-παρελάσεις ερχόμαστε-περνάμε-φωνάζουμε ένα δυο συνθήματα που ακούμε απ'την ντουντούκα-και φεύγουμε. Όπως βέβαια επίσης και την, αδιέξοδη και εκτονωτική, σύγκρουση με τα σώματα ασφαλείας και την επίθεση σε συγκεκριμένους στόχους όπως τράπεζες ή αστυνομικά τμήματα (θεωρώντας ότι, για το τελευταίο, δεν βγαίνει και τίποτα αλλά τέλος πάντων - σάμπως βγαίνει και τίποτα άμα συμμετέχεις στη βουλή). Αυτό που όμως έχει σημασία, πιστεύω, είναι το συμβολικό κεφάλαιο που απομένει στην λαϊκή συνείδηση μέσα από κάθε συλλογική δράση συντρόφων και αγωνιστών, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην κοινωνική και ταξική χειραφέτηση και εξέγερση των καταπιεσμένων μαζών και της εργατικής τάξης, από τον εαυτό της και για τον εαυτό της, μέσω αντίστασης και σύγκρουσης απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο, τους εκπροσώπους και τους προστάτες του.
Αυτό το συμβολικό κεφάλαιο όμως, κατασπαταλάται από την έλλειψη κοινής δράσης που είναι αναγκαία για την επιτυχή διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου, όπως και την έλλειψη κατανόησης των ιδεολογικών διαφορών και του τρόπου που η εκάστοτε οργάνωση τις εννοιολογεί και τις ενσωματώνει στην στόχευσή της, την αλληλοκατηγορία αγωνιστών, οργανώσεων κτλ για το ποια έχει την πιο ορθή επαναστατική ιδεολογία, ποια είναι πιο σεχταριστική ή ποιά είναι πιο αποτελεσματική και ιστορικά, επιστημονικά και ιδεολογικά σωστή ως προς την θέση και τη δράση της και ούτω καθεξής.
Αξίζει εδώ να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από άρθρο του Γιώργου Σαρρή :
«Αυτό που κυρίως μπορούμε να πετύχουμε κατά τη γνώμη μου με διαδηλώσεις σαν τη χθεσινη είναι να εκθέσουμε την εξουσία στα ματια του λαού, πραγμα που έγινε και με το παραπάνω, και να δημιουργήσουμε ρήγματα και αλλαγες συσχετισμών που να διευκολύνουν τους αγώνες και να φερνουν τους στόχους πιο κοντά. Αν λοιπόν ο στοχος χθες κάποιων ήταν να καταλάβουμε τη Βουλή(ποιοί και με ποιό στόχο άραγε; και μετά τί; τοτε χασαμε. Αν ήταν όμως να προκαλέσουμε πολιτική κρίση, να φέρουμε το σύστημα εξουσίας σε αδιέξοδα ώστε να κάνει βεβιασμένες και λάθος κινήσεις, να δείξουμε σε όλους το χαος αναμεσα σε εξουσια και λαό και να στείλουμε μήνυμα ότι τα μνημόνια δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, και πως ο λαός οργανώνεται για να τους συντρίψει τοτε νομίζω ότι χθες ήταν μια πολύ μεγάλη μερα για το κίνημα που θα γεννήσει πολλούς και επικίνδυνους ανέμους για το καρυδότσουφλο του μαυρου μετώπου που παραδέρνει σα μεθυσμενο πια. Κι ας μη νομίζουμε οτι οι Ευρωπαίοι εταίροι το χαρήκανε το χθεσινό Ξερουν πολύ καλά τι έγινε. Οσο για την εξέγερση που όλοι θέλουν αλλά λίγοι ξερουν περί τίνος προκειται, άλλωστε μαθαίνουμε όλοι σε αυτή την πορεία κι εγώ μαζί, αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση ή μάλλον μια μεγάλη επιστήμη που μπορούμε να κουβεντιάσουμε άλλη φορά.»Λέμε όμως για κοινή δράση, όμως όχι με σκοπό την αναθεσιακή υπόσχεση κάποιας αυριανής σοσιαλιστικής κοινωνίας μέσω εκλογών και κοινοβουλευτικού δρόμου, ή στην χειρότερη, ξεπουλήματος μπρος στην αστική κοινωνία και τους τραπεζίτες - μία λάιτ ένωση αριστερούληδων - αλλά κοινής δράσης διεκδικητικής, αντικαπιταλιστικής, ταξικής, συγκρουσιακής, κομμουνιστικής.
 |
| (Φωτο από παλαιότερη πορεία, 19/10/11. Της Maria Watermelon) |
Καμία εμπιστοσύνη στον αστικό κοινοβουλευτισμό,
καμία αυταπάτη για καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν μόνες τους.
καμία αυταπάτη για καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν μόνες τους.
Κάτω η κρατική καταστολή, τα γκλομπς της δημοκρατίας
και τα μέτρα ενίσχυσης των ντόπιων και διεθνών κεφαλαιοκρατών.
και τα μέτρα ενίσχυσης των ντόπιων και διεθνών κεφαλαιοκρατών.
Για την κοινωνική απελευθέρωση και ταξική χειραφέτηση
προβοκατορας:
Στο http://gkarsoniera.blogspot.com/2012/02/blog-post_15.html
μπορείτε να δείτε πολλές φωτογραφίες και βιντεο
προβοκατορας:
Στο http://gkarsoniera.blogspot.com/2012/02/blog-post_15.html
μπορείτε να δείτε πολλές φωτογραφίες και βιντεο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου