"Αυτοδυναμία" ή "Αυτοδύναμοι" ;

Εδώ και καιρό, έχω μιλήσει για την δυνατότητα να αποκτήσει αυτοδυναμία ο Συ.Ριζ.Α. στις επόμενες εκλογές, που λογικά έρχονται, αν δεν συμβεί κάποιος εκτροχιασμός στις επιλογές των δυο κομμάτων. Της Δημ.Αρ. και των Αν.Ελ. Όπως αυτές έχουν εκφραστεί από τα όργανα τους, αλλά και ορισμένων από τους ανεξάρτητους βουλευτές, που έχουν εκφράσει την άποψη τους ανοιχτά για το θέμα της εκλογής ΠτΔ. Όσο θα πλησιάζει η κρίσιμη ημέρα, τόσο περισσότερο θα πλησιάζει και η αυτοδυναμία του >>> 

 

 

 

Συ.Ριζ.Α. 

Αυτό, αποτελεί τη μια πίεση στα δυο κόμματα που συγκυβερνούν και η δεύτερη, ο χρόνος που τους λείπει, όπως ισχυρίζονται, ώστε να φανούν τα υποτιθέμενα θετικά της πολιτικής τους σε ό,τι προσπαθούν, ή θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο λίγο χρόνο που τους απομένει. Ελπίζοντας, να αναστρέψουν τα δεδομένα και να κερδίσουν τις εκλογές.

Αυτή η διπλή πίεση έχει ως αποτέλεσμα να συμβαίνουν συνεχή λάθη, που δημιουργούν και τις προϋποθέσεις για την διαφαινόμενη εκλογική τους αποτυχία. 

Τα παραδείγματα είναι πολλά, τελευταίο αυτών, το κάζο με τον ΕΝΦΙΑ.

Συμβαίνει, η συγκυβέρνηση, να πατάει σε δυο βάρκες. 

Είναι η επιλογή της, γνωρίζει ό,τι δεν μπορεί διαφορετικά. 

Έχει δώσει όρκο πίστης σε αντάλλαγμα την παραμονή της στην εξουσία. 

Επιθυμεί, και την προσήλωση της στα κελεύσματα της τρόϊκας, αλλά και τη δυσαρέσκεια των πολιτών να κατευνάζει, την οποία υπολογίζει πολύ, αλλά ίσως όχι αρκετά.

Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνεται ες αεί. 

Απλά δεν είναι λογικό. 

Και εφόσον επιστρέψει η λογική στους ψηφοφόρους, ο εφιάλτης των Σαμαρά-Βενιζέλου θα γίνει πραγματικότητα, με τον χειρότερο τρόπο.

Η δυνατότητα της αυτοδυναμίας, στην άλλη πλευρά της ιστορίας, δεν είναι μια υπόθεση εργασιακού χαρακτήρα με βάση τις σχεδόν καθημερινές δημοσκοπήσεις, αλλά, αναζήτηση μέσα από έναν συνεχή προβληματισμό. 

Προχωράει πολύ πέρα από την ίδια την αυτοδυναμία και φτάνει στο είδος της διακυβέρνησης όταν θα υπάρξει κυβέρνηση Συ.Ριζ.Α. 

Είτε αυτοδύναμη, είτε με κάποια ή κάποιες συνεργασίες. 

Εδώ, στις συνεργασίες, τα ζητούμενα διαφέρουν και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται πάνω σ' αυτά δεν είναι καθόλου φανταστικός.

Είναι λογικό. 

Το βλέπουμε στη σημερινή κυβέρνηση και στις μεθόδους που χρησιμοποιεί όταν πρόκειται για κάποιες κρίσιμες ψηφοφορίες και σε κάποια αντιλαϊκά νομοθετήματα που περνάει.

Και να πάμε παρά πέρα. 

Στις υποχρεώσεις που δημιούργησε η σημερινή κυβέρνηση και θα κληρονομήσει η επόμενη. 

Εδώ θα πρέπει να περιμένουμε πραγματική "μάχη". 

Εκτός του ό,τι επικυρώθηκαν με νόμους, υπάρχουν και οι απέναντι μας, οι δανειστές, που έχουν προνοήσει για την επόμενη μέρα και σίγουρα δεν αποτελεί κίνδυνο γι' αυτούς όσα λέγονται από την εξέδρα πολιτικών συγκεντρώσεων. 

Αυτό δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγησης.   

Όπως και η προβολή κάποιων θέσεων-αιτημάτων. 

Όπως η διαγραφή του χρέους, μέρους ή όλου, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ανάκαμψη και έξοδο από την κρίση, που δεν είναι καθόλου βέβαιο ό,τι θα γίνουν αποδεκτά, ή ό,τι θα υπάρξει έστω κάποια εξέλιξη γύρω απ΄ αυτά, που θα σηματοδοτήσει την άμεση επαναφορά της οικονομίας σε ρυθμούς ανάπτυξης. 

Αντίθετα, οι πιέσεις θα συνεχίσουν για μειώσεις μισθών-συντάξεων, για συρρίκνωση του κράτους, άρα, μείωση του κόστους λειτουργίας του όπως λένε, για να μπορεί να επιβιώνει, για παραχώρηση τμημάτων κρατικής λειτουργίας σε ιδιώτες και βέβαια για εκποίηση δημόσιας περιουσίας, η οποία υποτίθεται θα έχει διπλό αποτέλεσμα, εξοικονόμηση πόρων και δημιουργία θέσεων εργασίας, μέσα απ΄τις επενδύσεις που θεωρητικά θα υπάρξουν. 

Με λίγα λόγια το ίδιο που συμβαίνει και σήμερα, γιατί, οι συσχετισμοί στο διευθυντήριο των Βρυξελών δεν θα αλλάξουν επειδή η Ελλάδα θα έχει αριστερή κυβέρνηση. 

Θα λειτουργεί ως "τοίχος" στην προσπάθεια για έξοδο από την κρίση. 

Όπως απέδειξε, το κύριο ενδιαφέρον της τρόϊκας δεν είναι η κρίση, αλλά κυρίως το πολιτικό και στη συνέχεια η εξάρτηση από τις πολιτικές των κυρίαρχων χωρών. 

Γι' αυτό και επιθυμεί, και θα το κάνει, να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και με προκλητική ανάμιξη στα εσωτερικά μας, με την ωμή αιτιολόγηση της προστασίας των συμφερόντων της, γιατί εκτιμάει ό,τι με την συγκεκριμένη μορφή διακυβέρνησης, παρόλα τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή, αυτά εξυπηρετούνται καλύτερα. 

Όμως, ακόμη κι αν αποτύχει να εκλέξει μια κυβέρνηση της αρεσκείας της, δεν θα τα βάψει μαύρα. 

Έχει επεξεργαστεί το επόμενο σχέδιο, ώστε να κατανοήσουμε τελικά και να μας φύγει κάθε αμφιβολία ό,τι είτε με τους μεν είτε με τους δε, αυτοί είναι που κάνουν κουμάντο κι ό,τι είναι τα μόνα αφεντικά, ακόμη και στο σπίτι μας. 

Ό,τι η μόνη επιλογή που έχουμε, πριν μας ρίξουν στον Καιάδα, είναι να συνηθίσουμε και να συνεχίσουμε στις υποδείξεις και τις απαιτήσεις τους, και η νέα κυβέρνηση να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη. 

Κάπου εδώ βασίζονται τα σενάρια για συνεργασία Συ.Ριζ.Α.-ΝΔ εφόσον βέβαια δεν υπάρξει αυτοδυναμία.

Στην περίπτωση αυτή, θα επιχειρούν οι σημερινοί, στην ανάδειξη της αμετροέπειας λόγων και έργων της σημερινής αντιπολίτευσης και αυριανής κυβέρνησης, ώστε, να μειωθεί η επιρροή της. 

Επομένως, η άρνηση του Συ.Ριζ.Α. για τη συνεργασία και η επιμονή για την κατάκτηση της αυτοδυναμίας, δεν είναι φιλολογική, είναι ένα στοιχείο που δείχνει την ακλόνητη επιθυμία του να κυβερνήσει με τη δική του πολιτική. 

Με μια καθαρή πολιτική αριστερής κατεύθυνσης. 

Αυτό είναι και το ζητούμενο απ΄την κοινωνία. 

Δεν χρειάζεται κάποιος άλλος διαχειριστής της κρίσης. 

Ένας καλύτερος διαχειριστής. 

Αλλά μια κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με την κρίση. 

Η κρίση δεν είναι κάτι αόριστο, δεν προέκυψε απ' το πουθενά, προέρχεται από κάπου, έχει αρχή και επομένως έχει και τέλος. 

Αυτό που έχει επικρατήσει, που θέλουν να πιστεύουμε ό,τι είναι αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας του Δημόσιου και του μεγέθους του κρατισμού είναι το αιτιατό και η αιτία βρίσκεται στην εφαρμογή των μεταλλαγμένων κυβερνητικών συστημάτων του νεοφιλελευθερισμού, που ονομάστηκαν λαϊκός ή και κοινωνικός φιλελευθερισμός. 

Υπήρχαν, και υπάρχουν, πολλές χώρες με μεγαλύτερο κατ' αναλογία χρέος απ' το δικό μας όταν προσφύγαμε σε μηχανισμούς στήριξης. 

Η όλη υπόθεση, τελικά, αυτό που κατέδειξε, είναι, η επιβολή αυτών των μηχανισμών ως απαραίτητων, που αποτελούν επιλεγμένο εργαλείο για τον έλεγχο και την εξάρτηση, οικονομική και πολιτική, όσων χωρών ζητούν ή εξαναγκάζονται να ζητήσουν τη "διάσωσή" τους μέσα απ' τους μηχανισμούς αυτούς. 

Αν ήταν έτσι, αν δηλαδή, μια χώρα θα μπορούσε να ορθοποδήσει μέσα από μηχανισμούς στήριξης, τότε αυτός ο μηχανισμός, μέσα σε μια ένωση, όπως επιθυμούν να καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση τα μέλη της, απεμπολώντας ακόμη και κυριαρχικά δικαιώματα για μια ουσιαστική ένωση, δεν θα ήταν απαραίτητος, ή, αν ήταν απαραίτητη η θέσπιση του σε κάποιο μεταβατικό στάδιο, τότε θα είχε άλλη μορφή από τη σημερινή, και βέβαια, διαφορετική λειτουργία. 

Η δημιουργία τεχνητής κρίσης και μέσω της κλιμάκωσης η καθιέρωση μηχανισμών δήθεν αντιμετώπισης και στήριξης, αποτελεί το όχημα για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού σε χώρες όπου θα μπορούσαν να παρεκκλίνουν σε κάποια στιγμή της ιστορίας σε άλλες κατευθύνσεις, είτε λόγο ιστορίας τους, είτε λόγω διάρθρωσης του κράτους και της κοινωνίας τους. 

Πρόκειται δηλαδή, για έναν ακήρυχτο "πόλεμο" του καπιταλισμού, που σήμερα έχει μετονομαστεί και έχει επικρατήσει ως ο "νόμος των αγορών" και έχει καταστεί αναγκαίος στη λειτουργία των κρατών.
Το ξεπούλημα της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας, της κρατικής περιουσίας, πουθενά μα πουθενά δεν έφερε και ούτε πρόκειται να φέρει ποτέ καλύτερες μέρες, έτσι όπως θα πρέπει να είναι για μια ζωή έστω υποφερτή. 

Το παραμύθι με τους επενδυτές που θα έρθουν μαζί με το χρήμα τους και θα φτιάξουν εργοστάσια ώστε όλοι να δουλεύουν, θα μπορούσε να έχει ανταπόκριση στο μεσαίωνα, ή εν έτη 2014 να γυρίσει χώρες στο μεσαίωνα. 
Αν όλα ήταν τόσο ρόδινα, όσο θέλουν να εμφανίζουν οι σημερινοί, κυρίως πολιτικοί και κυβερνήτες, εγκάθετοι των αγορών, εγκάθετος μπορεί να χαρακτηριστεί και ο εκλεγμένος που έτυχε της αμέριστης στήριξης για την εκλογή του, μέσω των μέσων και των τομέων που ελέγχουν και δραστηριοποιούνται οι "αγορές", τότε, ο φιλελευθερισμός θα ήταν μακράν το καλύτερο σύστημα. Θα είχε ανακαλυφθεί από τον ίδιο το λαό.  

Ποιος στραβός δεν θέλει το φως του; 
 

Και για να επανέλθω στο ερώτημα του τίτλου. 

Η απάντηση που μπορώ να δώσω, είναι "Αυτοδύναμοι". 

Όμως, για να συμβεί αυτό, που θα αποτελέσει και τον αντίπερα, τον δικό μας "τοίχο", θα πρέπει να ομονοήσουν και κάποιοι ακόμη. 

Στο αμόνι με το σφυρί σφυρηλατείται το σίδερο. 

Και οι ιδέες δοκιμάζονται. 

Και είτε επιτυγχάνουν, είτε αποτυγχάνουν. 

Μπροστά στην προοπτική δεν χωράει η αμφιβολία. 

Από τη συμμετοχή, την ένταση και το πάθος, εξαρτάται το αποτέλεσμα. 

Όσο παραμένουν ιδέες χάνουν το νόημα τους. 

Η συντήρηση, χωρίς την εφαρμογή, τις καθιστά απρόσιτες στην πλειονότητα της κοινωνίας.   Όταν θέλεις κάτι, τουλάχιστον, επιχειρείς. 

Η υπόθεση της ωρίμανσης έχει αποδειχτεί αναποτελεσματική.  

Όταν ο λαός βιάζεται εν ψυχρώ, συντάσσεσαι μαζί του. 

Εκτός κι αν αυτός ο λαός δεν είναι στις προδιαγραφές σου. 

Ο Συ.Ριζ.Α. δείχνει να το επιθυμεί. 

Είναι στα μισά του δρόμου. 

Οι άλλοι;     

 

από παντελόνι καμπάνα