Η ΑΥΓΗ. Γέφυρα Ολάντ για πλειστηριασμούς /// Συμφωνία ΝΑΙ, παράδοση ΟΧΙ

Πολιτική λύση στο χάσμα με το κουαρτέτο

"Στην Ευρώπη πρέπει να ξαναδούμε το όριο κάτω από το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατάσχεση" σημειώνει ο Γάλλος πρόεδρος 
Αλ. Τσίπρας: "Η μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε μια αρένα κατασχέσεων πρώτης κατοικίας δεν μπορεί να γίνει ανεκτή"
Σύμμαχος, πέραν του χρέους, και στην προσπάθεια της κυβέρνησης για προστασία της πρώτης κατοικίας από τον κίνδυνο πλειστηριασμού, θέμα στο οποίο το κλιμάκιο των δανειστών που αποχώρησε χθες από την Ελλάδα προβάλλει ακραία αντικοινωνικές θέσεις, αποδεικνύεται ο πρόεδρος της Γαλλίας. Ο Φρ. Ολάντ, μιλώντας στη Βουλή, χαρακτήρισε τους πλειστηριασμούς "μια νέα απειλή για τις ελληνικές οικογένειες" και εμμέσως πλην σαφώς δεσμεύτηκε να στηρίξει την κυβέρνηση στην αντιμετώπισή της. Παραπέμποντας σε
 



πολιτική διαπραγμάτευση σημείωσε ότι πρέπει να ξαναδούμε το όριο κάτω από το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατάσχεση και "πρέπει να ληφθούν κάποιες αποφάσεις, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο στο Eurogroup και κατόπιν, ενδεχομένως, μεταξύ επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων". 
Η Ελλάδα, τόνισε από τη πλευρά του ο Αλ. Τσίπρας, "υπέγραψε συμφωνία, όχι σύμφωνο παράδοσης της κυριαρχίας της και διάλυσης της κοινωνικής της συνοχής". 
Παρεμβάσεις, πρόσθεσε ο πρωθυπουργός, που υπερβαίνουν τα συμφωνηθέντα του Ιουλίου και μας γυρνάνε πίσω αποτελούν παρεμβάσεις ενάντια στην προοπτική επιτυχίας του ελληνικού προγράμματος. 

Συμφωνία ΝΑΙ, παράδοση ΟΧΙ

Όλα τα προγράμματα που είχαν εφαρμοστεί στην Ελλάδα και είχαν τη σφραγίδα των γνωστών ακραίων συντηρητικών κύκλων της Ευρώπης είχαν ως αποτέλεσμα τον αργό θάνατο την οικονομίας. 
Στόχος τους δεν ήταν σταθεροποίηση της χώρας, αλλά η επιθυμία τους, πάνω απ' όλα, να εφαρμοστεί και να μείνει "ζωντανό" το... πρόγραμμα.

Όπως προκύπτει και μέσα από τις δηλώσεις τού πρωθυπουργού με τον Γάλλο πρόεδρο είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι ακραίοι κύκλοι δεν έχουν παραδώσει τα όπλα. Βάζουν ακόμη και σήμερα προβλήματα σε μια σειρά ζητήματα που δείχνουν ότι ο μοναδικός τους στόχος είναι η επιτυχία τού προγράμματος με όποιο κόστος, εμμένοντας στη λογική τού "η εγχείρηση πέτυχε ακόμη κι αν ο ασθενής απεβίωσε". 
Και φυσικά δεν μιλάμε για πολιτικό κόστος, αλλά για κοινωνικό κόστος.

Ο πρωθυπουργός, από κοινού με τον Φρ. Ολάντ έδειξαν ότι υπάρχει ένα μέτωπο στην Ευρώπη που θέλει ζωντανές χώρες και όχι απλά "επιτυχημένα" προγράμματα.

Γιατί πώς είναι δυνατόν μια χώρα να θεωρείται ζωντανή αν οι πολίτες της χάνουν τα σπίτια τους από τα γεράκια των distress funds στη ρωμαϊκή αρένα που στήνουν στις Βρυξέλλες;

Πώς είναι δυνατόν να θέτουν όριο τα 8.180 ευρώ ετήσιο εισόδημα, δηλαδή 681 ευρώ τον μήνα, για να πάρουν το σπίτι ενός πολίτη; 
Όταν μάλιστα το κατώφλι της φτώχειας είναι στα 12.000 ευρώ!

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φρ.Ολάντ έδωσε δημοσίως "χείρα βοηθείας" στο ζήτημα της πρώτης κατοικίας, την ώρα μάλιστα που έθεταν αυτά τα ανάλγητα όρια οι θεσμοί στις διαπραγματεύσεις.

Προφανώς και έχει καταλάβει ότι μία χώρα είναι ζωντανή όταν οι πολίτες της έχουν δουλειά, σπίτι και μέλλον.

Αυτό καλό θα είναι να το καταλάβουν και οι "έξω", που προσπαθούν να επιβάλουν μέτρα σαν να υπέγραψε η Ελλάδα σύμφωνο παράδοσης της κυριαρχίας της, και οι "μέσα", που βιάζονται πάλι να βγάζουν ανακοινώσεις στη λογική τού "υπέγραψε τώρα μια συμφωνία".

Γιατί δεν γίνεται μόλις υψώνει τη φωνή της η χώρα και διεκδικεί βιώσιμες λύσεις να βγαίνουν αμέσως και να "ανησυχούν". 
Και καλά οι "έξω" αλλά και οι "μέσα";

Όπως έχει πει και κάποιος άλλος, "η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα".