*Η Λαγκάρντ αμφισβητεί το πρόγραμμα και τη συμφωνία του Αυγούστου μεταξύ κυβέρνησης - ευρωπαϊκών θεσμών ! *Αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να αλλάξουν ο ρόλος και η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα
Παρ' ότι οι Ευρωπαίοι παράγοντες, όπως ο Ολάντ και χθες ο Μάρτιν Σουλτς, υπερασπίζονται τη συμφωνία του Αυγούστου μεταξύ Ε.Ε. και ελληνικής κυβέρνησης και την ανάγκη να ολοκληρωθεί τάχιστα, η διευθύντρια του ΔΝΤ αμφισβήτησε χθες τα πάντα ! Επιμένει πως οι αριθμοί για το πλεόνασμα δεν βγαίνουν με τίποτα και ουσιαστικά απαιτείται μια νέα συμφωνία από την αρχή. Άφησε όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο να τροποποιηθεί η συμμετοχή του Ταμείου ανάλογα με το πώς θα τροποποιηθεί το πρόγραμμα, μεταφέροντας έτσι την ευθύνη στην ευρωπαϊκή πλευρά. Σε παρέμβασή του για το θέμα ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας με άρθρο του στους "Financial Times" (σ.σ. διαβάστε το ΕΔΩ) σημειώνει ότι
"η Ελλάδα δεν μπορεί να καταλάβει γιατί το ΔΝΤ συνεχίζει να επιμένει στην αλλαγή των μεταρρυθμίσεων" θυμίζοντας πως το ΔΝΤ είχε προβλέψει για το 2015 ύφεση 2,3%, όταν η ύφεση έκλεισε στο 0,2%. Τέλος ο Αλ. Τσίπρας εξέφρασε την πεποίθηση ότι εντός των προσεχών ημερών θα ολοκληρωθούν η συμφωνία και η πρώτη αξιολόγηση.
Διαβάστε σχετικά:
Το χρέος απαιτεί θάρρος και τομές
Ήταν το ταραγμένο φθινόπωρο του 2011 όταν οι 5 "σοφοί", οι θεσμικοί οικονομικοί σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης, κατέθεταν την πρότασή τους για μια ευρωπαϊκή λύση στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Όχι μόνο του ελληνικού -αν και τότε αυτό ήταν πάλι πρώτο θέμα- αλλά σχεδόν όλων των μελών της Ευρωζώνης, που βεβαίως "παρανομούσαν", δεν κατάφερναν δηλαδή να το συγκρατήσουν στο κατά Μάαστριχτ νόμιμο 60% του ΑΕΠ τους. Όπως δεν το καταφέρνουν και σήμερα.
Είχαν προτείνει, λοιπόν, οι "σοφοί" να δημιουργηθεί ένα κοινό ευρωπαϊκό ταμείο εξυπηρέτησης του "παράνομου" χρέους, το οποίο θα διευκόλυνε όλες τις χώρες να αποτρέπουν τις επιθέσεις των αγορών, καθώς θα μπορούσαν να εκδίδουν ασφαλή ομόλογα. Στόχος θα ήταν να αποπληρωθεί ό,τι ξεπερνούσε το 60% μέσα σε 20 έως 25 χρόνια και προϋπόθεση ότι όλες οι χώρες θα προχωρούσαν σε εξυγίανση των δημοσιονομικών τους.
Η πρόταση απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων από την καγκελάριο Μέρκελ, που τότε συγκυβερνούσε με τους Φιλελεύθερους.
Δυο χρόνια αργότερα, κατά τον προεκλογικό αγώνα του 2013, ο τότε υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών Περ Στάινμπρικ επανέφερε με άλλο τρόπο την πρόταση των "σοφών" τασσόμενος υπέρ της θέσπισης ευρωομολόγων. Ο Στάινμπρικ έχασε, η νικήτρια Μέρκελ έκανε κυβέρνηση συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες και η ιδέα πήγε άκλαφτη.
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η ευρωκρίση τα "κλειδιά" της λύσης τα κρατούσε η Γερμανία. Και υπήρχαν πολλές -κυρίως τεχνοκρατικές- φωνές στη χώρα που πρότειναν λύσεις πανευρωπαϊκές και όχι μνημονιακά δεκανίκια για τις χώρες που... τσάκιζαν. Λύσεις που βεβαίως συνοδεύονταν από οικονομικές μεταρρυθμίσεις, στις οποίες θα έπρεπε να προχωρήσουν τα κράτη - μέλη, αλλά με πιο ήπιο ρυθμό και με μια στιβαρή ασπίδα προστασίας από το σύνολο της Ευρωζώνης. Οι φωνές αυτές δεν εισακούστηκαν, θυσιάστηκαν στον βωμό της δημοσιονομικής ορθοδοξίας και του ενδεχόμενου πολιτικού κόστους.
Σήμερα, την ταραγμένη άνοιξη του 2016, η ευρωπαϊκή λύση παραμένει ζητούμενο. Η ευρωκρίση έχει ξεπεραστεί μόνο επιφανειακά και μόνο χάρη στο χρήμα που κόβει ο Ντράγκι -με τη δυσφορία της Γερμανίας να αυξάνεται μέρα με τη μέρα και τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να ξιφουλκεί δημοσίως ενάντια στην ΕΚΤ. Το δημόσιο χρέος -όχι μόνο το ελληνικό- αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα, η οικονομική ανάπτυξη είναι αναιμική και ο πληθωρισμός σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα. Πότε θα βρουν οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης το θάρρος να αντιμετωπίσουν ριζικά το πρόβλημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου